De laatste

De laatste blog van deze reis. Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen.

Mijn laatste blog heb ik geschreven toen mama nog ziek was. Een combinatie van een jetlag en hoogteziekte waarschijnlijk. Uiteindelijk zijn we hierdoor in Puno niet bij de indianen blijven slapen, iets wat vooral mama en ik wel heel erg graag wilden doen. Gelukkig hebben we wel gewoon de halve dag tocht naar de drijvende eilandjes kunnen maken.

Vanaf Puno wilden we eigenlijk door naar Arequipa om vanaf daar door te gaan naar de Colca Canyon. Het meisje van het reisbureau waar we onze bus ticket hebben gekocht wees ons er op dat we ook via de Colca Canyon naar Arequipa konden, dat hebben we uiteindelijk gedaan. Een van de dingen die ik zo ontzettend mooi aan Zuid-Amerika vond is dat je uren in de bus kunt zitten en dat het landschap voortdurend veranderd. Dat was nu dus ook het geval. Voor papa was het hoogtepunt Cruz del Condor. Het punt in de Canyon waar we vaak nesten met Condors zitten. Wij hadden het geluk om er minstens tien te zien vliegen. De avond tevoren hadden we nog een culturele avond gehad waar voornamelijk papa steeds de pineut was en mee moest doen met allemaal rituelen en dansjes omdat er meer vrouwen dan mannen waren. Mama en ik konden gewoon op onze stoel blijven zitten en lachen.

In Arequipa begon papa zich vervolgens niet helemaal lekker te voelen. Voedselinfectie, waarschijnlijk als gevolg van een ritueel van de culturele avond waarbij hij uit een beker met het een of andere goedje moest drinken. We zouden eigenlijk een busrit door de stad maken, iets wat mama en ik uiteindelijk wel hebben gedaan. Papa is na twee minuten de bus uitgestapt en terug gegaan naar het hotel. We zijn dus ook iets langer in Arequipa gebleven dan gepland. Mama voelde zich gelukkig wel weer beter dus samen met haar heb ik de stad verkend. We zijn naar een enorm klooster geweest (zo groot dat het gewoon zes(!) straten telde) waar de nonnen destijds niet zo braaf waren als dat ze eigenlijk moesten zijn, we hebben een stadswandeling gemaakt met proeverijen en we hebben vooral zoveel mogelijk foto’s gemaakt zodat papa alles ook nog kon zien. Een van de dagen was het Corpus Christie. Een feest wat een keer per jaar wordt gehouden en waarbij het hele centrale plein wordt afgezet. Mama dacht al bijna dat de paus langs zou komen omdat er ook een heel podium voor de kathedraal werd klaar gezet. Dat bleek dus niet het geval. We hebben gegeten bij een restaurant aan het plein waar ze een dakterras hadden zodat we het hele plein en een groot gedeelte van de stad bij nacht konden aanschouwen.

Uiteindelijk zijn we met de nachtbus naar Nasca gereden, waar we gelijk ’s ochtends een vlucht hebben gemaakt over de Nasca-lijnen. Lijnen in de woestijngrond van 3 tot 10 centimeter diep die gemaakt zijn door een pre-Inca beschaving. Door de stand van de wind zijn de lijnen al die tijd in tact gebleven. (Hetty wees me er alleen op dat Greenpeace sommige van die lijnen heeft beschadigd bij een protestactie afgelopen jaar). We hadden eigenlijk een busticket voor ’s middags die ons naar Paracas zou brengen maar gelukkig konden we die omzetten naar een bus eerder zodat we minder lang hoefden te wachten op het busstation.

In Paracas hadden we een, in het begin, aardige hoteleigenaar. Helaas begon het later een beetje opdringerig en stalkerig te worden. We hebben daarom besloten om één nachtje te blijven in plaats van twee. ’s Ochtends hebben we nog een boottocht gemaakt naar de Ballesta eilanden. De eilanden kun je niet op maar de boot kwam wel zo dichtbij dat we de pinguïns, zeeleeuwen en andere vogels goed konden zien. Aan het eind hadden we zelfs het geluk dat we dolfijnen hebben gezien. Mijn dag kon niet meer stuk vanaf dat moment. Helaas sprongen ze niet net zoals in het dolfinarium omhoog. Maar er was wel een babydolfijntje bij.

Omdat de hoteleigenaar dus een beetje opdringerig was besloten we om ’s middags maar gelijk door te gaan naar Lima. In Lima hadden we een superfijn hotel in de wijk Miraflores. De wijk waar de meeste toeristen verblijven en ook een beetje de luxere wijk. Mama en ik hebben de wijk verkend de volgende dag, papa voelde zich nog steeds niet helemaal fit. Midden in de wijk lag een soort van piramide, nog gebouwd door ook een pre-Inca beschaving als ik het goed heb onthouden. Doordat het nooit regent in Lima is de piramide, die volledig van klei is gemaakt, nog zo goed te zien. Het is overigens niet zo’n piramide als die in Egypte, deze was wel een beetje anders.

De tweede dag zijn we het oude stadscentrum ingegaan, wat ik persoonlijk een stuk minder interessant vond. Papa is dit keer wel meegegaan.

De volgende ochtend zat het er echt op en moesten we vroeg opstaan. Het vliegtuig zou om 10u opstijgen en omdat je 3 uur van te voren op het vliegveld moet zijn, en het 40 minuten met de taxi was, ging de wekker al om 5.30 (zoiets in ieder geval). In de taxi zei ik met mijn domme hoofd dat ik eigenlijk nog niet naar huis wilde. Vervolgens had het vliegtuig vier uur vertraging. Waardoor we onze aansluiting in Madrid misten en in plaats van om 10u, om 15u in Amsterdam waren. Door de huilende baby’s aan boord hebben we tussen Lima en Madrid amper geslapen. Door de Spanjaarden op weg naar een vrijgezellenfeest in Amsterdam hebben we tussen Madrid en Amsterdam ook amper geslapen. Maar, we zijn weer thuis. Op zich is de vlucht goed verlopen. Ondanks alle ziekte hebben papa en mama een ontzettend leuke vakantie gehad en van mijn laatste drie weken heb ik ontzettend genoten.

En wat nu..

Inmiddels ben ik alweer drie weken thuis volgens mij. Niet in Utrecht, mijn kamer is opgezegd en ik woon voorlopig weer even in Emmen. Ik luister nog net niet de hele dag naar reggaeton en bachata muziek omdat me dat weer een beetje terug brengt. Verder ben ik inmiddels officieel toegelaten tot de master Latin American Studies in Leiden. Enig puntje hier is dat ik mijn Spaans nog wel een beetje moet verbeteren, het is een Spaanstalige master. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een familie in Spanje waar ik als au pair aan de slag kan en tegelijkertijd Spaanse les kan volgen. Inmiddels heb ik een gezin gevonden en 31 augustus vertrek ik naar Madrid. Daar zal ik tot eind januari blijven en in februari begin ik dan met mijn master. Met als pluspunt dat ik nu zeker weet dat ik terug ga naar Zuid-Amerika. Voor de master moet ik daar verplicht twee maanden onderzoek doen. Iets waar ik nu al naar uit kan kijken. Maar eerst dus Madrid, weer een nieuw avontuur. En waarschijnlijk ook wel weer een nieuwe blog.