posh en vooroordelen

Omdat ik van niveau ben veranderd, zijn ook mijn lesuren veranderd. Hierdoor hoefde ik vorige week vrijdag pas om half 12 op school te zijn. Samen met mijn portemonnee was ook mijn metrokaart verdwenen en die had ik toch wel echt nodig. Voor de eerste kaart had ik een afspraak nodig, maar dat hoefde nu niet. Altijd als ik van school terug kwam stond er een gigantische rij voor het kantoortje op het metrostation van Sol dus ik besloot eerder van huis te gaan om zeker te weten dat ik genoeg tijd had om een nieuwe kaart aan te vragen. Om half 11 stond ik in de rij. Ik de achtste in de rij en gedurende de tijd dat ik er stond verdwenen er ook nog 3 uit de rij. De meneer die achter mij stond (en die erachter kwam dat ik uit Nederland kom) vertelde me dat Nederland het mooiste land van Europa is (daarover verschillen de meningen denk ik) en dat de mooiste mensen ook in Nederland wonen (daar verschillen de meningen ook over denk ik). Ook vertelde hij me dat we veel bloemen hebben, vooral tulpen. Dat was natuurlijk totaal nieuwe informatie.

Al met al stond ik een uur in de rij en daarna duurde het nog twintig minuten voordat ik eindelijk mijn kaart had. Het computersysteem was niet bijzonder snel. Als wachtende begon ik al een beetje gefrustreerd te raken, helemaal omdat ik wist dat ik veel te laat voor mijn eerste lesdag was, maar als ik met die trage computers had moeten werken was ik helemaal chagrijnig geweest aan het einde van de dag.

Toen ik eindelijk de school half binnen kwam gestormd had mijn oude klas net pauze waardoor ik mijn vorige lerares (Concha) tegen kwam, waarin ik vluchtig heb uitgelegd wat er was gebeurd en waarom ik dus zo laat was. Volgens haar kon ik nog gewoon naar mijn klas gaan, die lerares (Isabel) vond het gelukkig ook niet erg dat ik zo laat was. Ze waren bijna klaar met het voorstel rondje. We zijn maar met acht meisjes (een uit China, twee uit de VS, een uit Engeland, twee uit Duitsland, een uit Ierland en ik).

Na school had ik afgesproken met Hannah, eigenlijk om wat dingen te regelen voor volgend weekend maar dat bleek niet echt nodig te zijn. Omdat we dus niets meer hoefden te regelen hebben we maar gewoon een wijntje in de stad gedronken.

Vrijdag is natuurlijk ook de dag van de Engelse les. Carlota ging vandaag zo snel dat we zelfs tijd hadden voor drie verschillende boeken. Alsnog waren we eerder klaar maar ze had tijdens de snack al zo veel gepraat dat ik het niet zo heel erg vond. Pablo had me vorige week gevraagd of ik ook kon zorgen voor meer schrijfvaardigheidsoefeningen. Op internet had ik een oefening gevonden waarbij hij aan de hand van plaatjes een recept voor een bananencake moest schrijven. Aan het begin was hij een klein beetje aan het zuchten en steunen waardoor ik het idee kreeg dat hij het geen leuke oefening vond. Dat heb ik gevraagd en hij verzekerde me dat hij het wel een leuke oefening vond. Ik had het daar later over met Patricia en Carlos en die zeiden alle twee dat als hij het niet leuk had gevonden, hij het ook echt wel had gezegd. Dat scheelt weer. Na het maken van de opdracht heeft Pablo nog de hele keuken doorzocht op zoek naar de ingrediënten om het recept ook gelijk in praktijk te brengen, helaas was alles in huis behalve de bananen. Het maken van een bananencake zonder bananen gaat een beetje moeilijk dus dat wordt uitgesteld tot een volgende keer.

Om 20 over 8 ging mijn wekker. Als ik verder niets heb zet ik mijn wekker echt niet op een zaterdag, maar ik ging weer aan de wandel. Dit keer met een groep, Hiking Madrid. 7 jaar geleden is deze groep opgezet door een Amerikaans koppel. Zij hadden al veel gewandeld in de omgeving van Madrid en naar aanleiding van die wandelingen een boek geschreven. Om het boek te promoten hebben ze de wandelgroep opgezet, ook als een soort van intercambio-mogelijkheid. Inmiddels is het Amerikaanse koppel terug in de Verenigde Staten en staat de groep onder leiding van Jonathan uit Canada.

Om 10.40u moest ik op het busstation van Plaza de Castilla zijn. Er zijn een aantal grote openbaarvervoer-knooppunten hier in Madrid en de plek waar ik moest zijn, is er één van. De bus zou vertrekken vanaf Isla 3. Nou maakte ik in de eerste instantie de fout om Eiland 3 te verwarren met platform 3. Dus toen ik dacht dat ik de plek had gevonden bleek dat bus 197 helemaal niet vanaf daar vertrok en snapte ik er niets meer van. Gelukkig zag ik op dat moment een bordje waarop stond dat platform 3 zich bevond op Eiland 1. Nou was het zo dat het busstation in verdiepingen was. Het metrostation was op verdieping -2, eiland 1 op verdieping -1, eiland 2 op de begane grond en eiland 3 op verdieping 1. Zoiets in ieder geval. In ieder geval, ik ben een paar keer met de roltrap op en neer geweest voordat ik eindelijk op de goede plek was. Het scheelde dat ik expres veel te vroeg was vertrokken. Daardoor was ik nu precies op tijd op het verzamelpunt. Waar overigens verder nog maar één meisje zat te wachten.Uiteindelijk waren we nog met best een grote groep, ik denk met 25 ongeveer.

De hike begon in Patones de Arriba waar we eerst tijd hadden voor een kopje koffie. Daarna liepen we richting een schattig Middeleeuws dorpje waar we 20 minuten de tijd kregen om rond te lopen. Daarna ging de hike verder. We lunchten ergens tussen de bergen. Jonathan had voor broodjes (kalkoen met kaas of pindakaas met jam), bananen en chips gezorgd. Na de lunch liepen we verder met af en toe een pauze. Soms moesten we meer de berg op, soms meer de berg af. De moeilijkheid was hierdoor middelmatig, maar ik was toch wel ontzettend blij met mijn wandelschoenen. Met mijn onhandigheid was ik anders zeker weten onderuit gegaan. De wandeltocht eindigde in Torrelaguna, iets meer dan 10 kilometer vanaf het beginpunt. Daar hebben we met zijn allen nog wat gedronken, olijven gegeten en daarna gingen we weer naar huis. Een aantal van de groep bleef nog voor een tweede drankje maar ik begon te merken dat ik eigenlijk best wel moe was, het was inmiddels half 7 en de volgende bus naar Madrid zou pas meer dan een uur later gaan. Om half 9 was ik eindelijk thuis.
Na mijn douche besloot ik te gaan eten. Pablo en Carlota hadden een tosti omdat een vriend van Patricia en Carlos later zou komen eten. Patricia heeft nog wel gevraagd of ik met ze mee wou kaasfonduen maar als ik moe ben ’s avonds is mijn Spaans een stuk slechter en krijg ik meer dan de helft van de gesprekken niet mee dus dat leek me niet zo’n goed idee. Ik heb dus gewoon wat pasta gekookt. Pablo vroeg nog waarom ik zo laat was, hij had vrijdag gevraagd wat mijn plannen waren en hoe laat ik weer thuis zou zijn. Het plan van de groep was om tegen 6/7 uur weer terug in Madrid te zijn, dus dat had ik tegen hem gezegd. Maar ja, alles liep uit en ik was dus pas terug om half 9 in plaats van 6 uur. Carlos schoot heel erg in de lach toen Pablo dat vroeg, Volgens hem gedroeg zijn zoontje zich nu al als het bezorgde/jaloerse vriendje. Dat ik meer dan twee uur later thuis was kon dus écht niet.

Via facebook was ik erachter gekomen dat er zaterdag en zondag een tweedehands markt werd georganiseerd met de naam Lost&Found, gehouden in Centro Cultural Conde Duque. Met de metro was het simpel te bereiken, ik hoefde voor de verandering niet eens over te stappen. Daarnaast was het een goede manier om weer eens een andere buurt te ontdekken. Het was een beetje bewolkt en het heeft vijf minuten geregend, maar verder was het prima. Ik heb zelfs nog een leuk rokje ‘gevonden’.

Mijn intercambios met Isaac waren deze week een beetje in het water gevallen, de eerste keer vanwege de Italiaanse vrienden (wat gezellig was, maar we hadden niet veel talen geoefend) en de tweede keer vanwege mijn verdwenen portemonnee. Daarom had ik beloofd dat ik naar het hostel waar hij werkt zou komen voor nog een poging. Dit keer kwam er gelukkig niets tussen.

Vervolgens had ik om 19u afgesproken met Claire (een meisje uit mijn nieuwe klas). Zij had via internet gevonden dat er in een café vlakbij Sol een intercambio werd georganiseerd en ze had gevraagd of ik mee wilde. Het leek me een goede manier om mijn Spaans te oefenen en om nieuwe mensen te leren kennen. Eigenlijk had ik me voorgenomen om niet al te lang te blijven, maar dat voornemen is een klein beetje mislukt. Claire en ik hadden beiden een ander groepje gevonden, maar het was fijn dat we er in ieder geval samen waren. Mijn groepje bestond uit een meneer uit Andalusië, twee mevrouwen uit Madrid en een jongen uit de VS die hier vanwege zijn werk was (hij werkte in de VS voor een Spaans bedrijf). Later kwam er ook nog een jongen uit Brazilië bij die hier al drie jaar woonde en daarvoor een galerie heeft gehad bij het Vondelpark waardoor hij een paar woordjes Nederlands kon, heel grappig. Om negen uur begon mijn maag aan te geven dat het eigenlijk wel etenstijd was, er waren wel tapas om te eten maar ik had ook wel behoefte aan een fatsoenlijke maaltijd. Uiteindelijk was ik om half 11 thuis waardoor ik dus behoorlijk laat aan het dineren was. Daar moet ik de volgende keer toch iets beters op bedenken.

Boven op het dak van Circulo Bellas Artes is een dakterras. Op de vijfde verdieping. Vanaf dit dakterras heb je een ontzettend mooi uitzicht over de stad, want het Circulo Bellas Artes staat ook nog eens in het centrum, vlak bij Sol. Dit kwam zeer goed uit aangezien Claire en ik hadden besloten om dinsdag na school nog even wat te gaan drinken. Op internet had Claire over dit dakterras gelezen en het leek haar wel een goed idee om hier dan heen te gaan. Laura (Ierland) en Marie (Duitsland) gingen ook mee. Het was behoorlijk waaierig en het was best prijzig, maar het was zeker de moeite waard!

Woensdag heb ik omgedoopt tot mijn sportieve dag. Wat inhoud dat ik me heb voorgenomen om op woensdag na school te gaan zwemmen. Deze woensdag voelde sowieso al als een nuttige dag.

Patricia heeft een grote boekenmarkt van haar werk waar ze vandaag voor het eerst heen moest. Omdat ze geen tijd om de kinderen naar school te brengen moest ik dat doen. Geen probleem, het had het voordeel dat ik om 9 uur thuis zat en al helemaal klaar was. Ik besloot om verder te lezen in mijn boek La sombre del viento van Carlos Ruiz Zafón. Jone had me het boek aangeraden en Patricia haar moeder had het in huis staan, dus ik hoefde het niet speciaal te kopen. Wat er precies in staat weet ik niet precies, maar de context van het boek begrijp ik (ik lees hem in het Spaans, ter oefening). Om half 10 ’s ochtends was ik dus al Spaans aan het oefenen.

Om nog meer Spaans te oefenen besloot ik De klokkenluider van de Notre Dame in het Spaans te kijken, wel met ondertiteling. Die overigens niet altijd klopte met wat er gezegd werd. De film was net afgelopen toen de bel ging. Tante Patricia kwam de kinderen weer thuisbrengen die bij opa en oma waren geweest. Mama Patricia had de vorige avond gezegd dat ik geen smartick met Carlota hoefde te doen omdat haar huiswerk belangrijker was. Haar huiswerk was echter al af maar ja, zij had ook gehoord dat ze geen smartick hoefde te doen en ik vond het lichtelijk gemeen om nu te zeggen ‘ja maar je hebt je huiswerk al af dus we hebben tijd voor je wiskundeprogramma’. Van mij mocht ze het uurtje met haar gogo’s spelen.

Patricia kwam om half 8 ongeveer thuis. Volgens mij was ze ’s ochtends een beetje gestrest maar daar was nu niets meer van te merken gelukkig. Ze heeft wel nog steeds last van haar keel en wil haar stem sparen voor de markt. Onder het eten praatte ze dus ook zo min mogelijk, wat erop neer kwam dat heel veel met gebaren ging en Carlos aan het vertalen/praten was. Iets wat heel veel grappige situaties opleverde.
De boekenmarkt van Patricia duurt drie dagen in totaal, maar donderdag hoefde ik de kinderen niet naar school te brengen, dat deed Carlos (waardoor ze achteraf gezien hun water en sandwich vergaten). Toch ging mijn wekker vandaag ook vroeg, ik had namelijk afgesproken met Isaac in Parque Retiro voor weer een intercambio. Het woord voor paraplu blijkt behoorlijk lastig te zijn, vooral in de uitspraak. Niet dat het regende overigens, maar we hadden het over een paraplu. Als ezelsbruggetje kreeg ik mee dat ik maar gewoon moet denken aan ‘para agua’. Dat ezelsbruggetje vergeet ik niet meer, maar hoe ik het woord wel goed moet uitspreken, dat ga ik waarschijnlijk alsnog niet onthouden.
Na school ben ik gelijk naar huis gegaan, ik wilde eigenlijk nog een beetje studeren, wat ik ook wel heb gedaan. Om 4 uur hoorde ik opeens de voordeur en niet veel later stond de moeder van Patricia bovenaan de trap. Ik had geen idee dat die vandaag zou komen. Samen hebben we de kinderen van school gehaald. Eigenlijk moest ik huiswerk met Carlota maken maar dat deden nu haar opa en oma. Toen we terug kwamen van school stond opa namelijk hier voor de deur te wachten. Oma had lekkere koeken voor de kinderen meegebracht, dus echt een snack hoefde ik ook niet te bereiden, alleen maar de sinaasappelsap. Om half 7 kwam Patricia al thuis, ze voelde zich helemaal niet lekker en was eerder weggegaan. Pablo zat toen net aan zijn huiswerk. Hij moest voor geschiedenis een pagina schrijven over D-day en had gevraagd wat ik daar over wist. Eerlijk gezegd valt dat vies tegen, tuurlijk waarschijnlijk weet ik iets meer over WOII dan de gemiddelde mens, maar zeer waarschijnlijk zijn dat niet de dingen die Pablo kan gebruiken in zijn verhaal over D-day.

Onder het eten vertelde Carlos dat Carlota was uitgenodigd voor het verjaardagsfeestje van haar nichtje, de dochter van Carlos zijn broer. Het meisje wordt vier en krijgt een verjaardagsfeestje die de hele dag duurt, met allerlei activiteiten. Dat het zo lang duurt is absoluut niet normaal hier in Spanje en Patricia en Carlos vonden het ook zeer overdreven. De ouders mogen ook komen om te blijven eten, maar Patricia en Carlos gaan niet. Het nichtje gaat naar een andere school en ze hebben niet zo veel met de ouders van de andere vriendjes en vriendinnetjes. Het nichtje gaat namelijk naar de Engelse school, Kings College. Misschien was het de manier waarop Carlos het uitsprak, maar ik liet me ontvallen dat het wel een beetje posh klonk. Waarop ze vervolgens in de lach schoten en bevestigden dat het inderdaad een posh school is. Nou is Madrid dat sowieso wel een beetje. Heel veel net geklede mensen met vooral veel merkjes. Mijn familie is dat totaal niet, alhoewel zij er ook eigenlijk altijd netjes uitzien, maar zonder de overdreven merkjes. De rest van de tijd onder het eten hadden we het hier nog over en telkens als er iets gebeurde werd er besloten of het nou posh was of niet.

Vooroordelen, daar hadden we het tweede deel van de les over vandaag. Vooroordelen die de rest van de wereld heeft over Spanje, over de Spanjaarden. Dat bleken er nogal wat te zijn. Bijvoorbeeld dat iedereen hier Flamenco danst (bijna niemand danst nog Flamenco, en het is een dans uit het zuiden). Dat ze allemaal van stierenvechten houden. Ook niet waar. Alleen bij de oude generatie enkelen, maar over het algemeen vinden de Spanjaarden het verschrikkelijk en het is ook op veel plekken verboden. Dat ze de hele dag sangria drinken. Ook niet waar natuurlijk. Ze houden hier helemaal niet zo van sangria, het is meer een toeristendingetje. Wat wel veel gedronken word is tinto de verano, wijn met prik. Maar natuurlijk zijn er ook een aantal vooroordelen waar. Spanjaarden houden van drinken, er zijn ontzettend veel bars. Familie is heel erg belangrijk. Verder houden ze van knuffelen en ter introductie worden zoenen geven. Twee, eerst rechts en dan links. Het meest gehoorde stereotype is overigens dat de Spanjaarden luid praten. Iets wat zeker waar is. In de restaurant of bar is het op een gegeven moment nauwelijks mogelijk om je gesprekspartner nog te verstaan.

Vandaag hoef ik niet zoveel te werken. Patricia was vroeg thuis en ik ben eerder vrij vandaag. Niet zonder reden. Samen met Hannah, Jone en haar vriend ga ik vandaag richting het noorden waar Jone oorspronkelijk vandaan komt. Ze heeft ons bij haar ouders uitgenodigd, ontzettend lief. Omdat het maandag een nationale feestdag is, Columbusdag en iedereen is vrij. De perfecte gelegenheid om te gaan stedentrippen. Mijn tas staat in ieder geval al klaar!