Baskenland

De deur viel achter me dicht. Bijna was ik de poort uit toen ik me bedacht dat ik helemaal geen tandenborstel bij me had. En geen pyjama. Twee dingen die ik normaal gesproken ook vergeet bij een logeerpartijtje. Alhoewel, meestal één van de twee, niet beiden. Nu was ik ze dus bijna alle twee vergeten. Gelukkig is bijna niet helemaal. Ik had nog tijd om terug het huis in te rennen en mijn tandenborstel én pyjama in mijn tas te stoppen.

Precies om 19u was ik bij het metrostation waar we vrijdag hadden afgesproken. Puntje was alleen dat er drie verschillende uitgangen waren en natuurlijk had ik geen duidelijke instructies gekregen waar ik er dan uit moest. De uitgang die ik uiteindelijk koos bleek niet de goede. Dan was alles natuurlijk ook te gemakkelijk gegaan. Na een wandelingetje zag ik Hannah al staan wachten. Een moment dacht ik dat ze alles in haar rugzak had weten te proppen (ik had een schoudertas én een grote weekendtas bij me), maar het viel mee. Hannah had naast haar rugzak haar trolley ook nog mee.

Vanwege het drukke verkeer waren Jone en Koldo laat, ongeveer een uur te laat. Madrid en verkeer is niet zo’n hele goede combinatie. Daar kwamen Hannah en ik zelf ook achter toen we er vervolgens meer dan twee uur over deden om Madrid uit te komen. En toen hadden we nog meer dan drie uur voor de boeg. Met nog ongeveer twee uur te gaan maakten we een stop om wat te eten. Ergens tussen 02.00 en 02.30 waren we eindelijk op onze plek van bestemming in Baskenland.

Eenmaal in Baskenland had Hannah het idee dat ze aan het tijdreizen was. Alles in de VS is natuurlijk redelijk nieuw. Middeleeuwse stadjes zullen er zeer waarschijnlijk niet te vinden zijn. Columbus (de man waaraan we ook ons lange weekend te danken hadden) kwam pas aan in het werelddeel aan het einde van de Middeleeuwen. Die middeleeuwse elementen die ontbreken in de Verenigde Staten zijn wel te vinden in Baskenland. Genoeg. En dus waren we het hele weekend aan het tijdreizen.

Het eerste uitstapje van dit lang-weekend ging naar San Sebastiaan. Sommigen zeggen dat dit dorp/deze stad de mooiste is van Spanje. Anderen gaan zelfs zo ver dat het de mooiste bewoonde plek van de wereld is. Persoonlijk zou ik niet zo ver gaan maar ik snap waarom de aristocratie van Spanje hier een huis heeft.

We hadden ’s nachts in een appartement van Kaldo geslapen en de ouders van Jone kwamen ons ’s ochtends om half 11 halen. We waren behoorlijk vroeg bij het busstation in het dorp van Jone. Haar oma woont tegenover het busstation en dus gingen we haar oma (en haar tante) even begroeten. Jone’s oma is bijna negentig maar nog zo fit als een hoentje en met nog een goed gevoel voor humor. Daarnaast liet ze ook gelijk blijken dat ze wel van een glas wijn houd, net zoals de meeste Spanjaarden. We moesten dan ook zeker genieten van de Pintxo’s met een goed glas wijn volgens haar. Dat zou zij in ieder geval wel hebben gedaan.

Het was ongeveer een uurtje met de bus naar San Sebastiaan. Aangezien de dag voor mij en Hannah altijd begint met koffie zijn we daar deze dag ook mee begonnen. Daarna hebben we een lange wandeling gemaakt, eerst langs het strand toen om de stad heen, langs de boulevard. Het was inmiddels al twee uur geweest en onze magen begonnen aan te geven dat er wel wat te eten in kon. Het was dus tijd voor de Pintxo’s. Deze vorm van eten is te vergelijken met tapas. Het zijn allemaal kleine porties. Verschil is alleen dat je tapas vanaf de kaart besteld. Pintxo’s staan allemaal uitgestald op de bar. Van de barmedewerker krijg je een bord en daar leg je vervolgens de Pintxo’s van je keuze op. Iets wat ik nog steeds heel gek vind is dat je vervolgens eerst alles eet en daarna aan de barman verteld wat je hebt gegeten om te betalen. Het is gebruikelijk om in de bar slechts één of twee hapjes te eten en wat te drinken. Vervolgens ga je naar de volgende bar voor een tweede/derde/vierde/etc. ronde. Wij hebben uiteindelijk in drie verschillende bars gegeten.

Na de lunch hebben we onze wandeling over de boulevard vervolgd. Het was ontzettend warm en natuurlijk hadden we alle drie onze zwemkleding niet bij ons. Baskenland staat nou ook niet echt bekend om het mooie weer. Over het algemeen is het zeer regenachtig. Dit weekend was het tegenovergestelde van het gebruikelijke weer, waar wij dus niet op voorbereid waren. In een soort park hebben we nog even een trouwfotoreportage aanschouwd (San Sebastiaan bleek ook een gewilde plek om te trouwen, we zijn op één dag vier verschillende bruidsparen tegengekomen) en daarna zijn we teruggelopen naar het busstation.
Het plan was eigenlijk om in het dorp van Jone (Bergara) uit te gaan. Haar ouders sliepen daarom bij haar oma zodat wij in hun huis konden slapen. Door de barcultuur hier in Spanje hebben de meeste mensen genoeg aan een klein huis/appartement. Ze brengen de meeste tijd van de dag toch buitenshuis door, een huis is hier voor veel mensen alleen om te slapen. Met vrienden wordt ook eigenlijk altijd in een bar afgesproken, zelden thuis. Heel anders dan in Nederland waar vaak thuis afgesproken wordt.

Na de toch best wel lange dag hadden Hannah en ik best wel behoefte aan een gewone maaltijd. Dus één bord met eten. Dat bleek een onmogelijke opgave en dus kwamen we uit in een bar waar we tapas konden eten. We hadden vijf verschillende dingetjes besteld en kregen dat allemaal op een apart bordje. Zelf kregen we geen bordje. Wel een vork. Het is niet gebruikelijk om allemaal een beetje op je eigen bordje te scheppen, nee. Alles wordt gedeeld. Daarom krijg je alleen een vorkje.

De zondag begon met koffie. De gebruikelijke koffie.
Jone moest nog wat dingen doen en dus gingen Hannah en ik alleen naar Bilbao. In San Sebastiaan had Jone ons telkens de weg gewezen maar nu moesten we het dus zelf doen. Iets wat in het begin nog best lastig bleek zonder kaart. Na een half uurtje besloten we toch maar te vragen waar we het toeristenbureau konden vinden. De meneer gaf ons het perfecte antwoord ‘naast het museum’. Nou is het in Bilbao het beroemde Guggenheim museum. Maar zonder kaart wisten we ook niet hoe we daar moesten komen. Dat was dus de volgende vraag aan de meneer. Dat was niet zo heel erg moeilijk. We moesten rechtdoor naar het grote glazen gebouw lopen en daar naar rechts. Telkens rechtdoor en we zouden er tegenaan lopen. Het bleek te kloppen. Onderweg kwamen we nog een ontzettend mooi park tegen waar we nog even hebben rondgedwaald.
Het Guggenheim museum is ontworpen door de architect Frank Gehry en is één van de vier Guggenheim musea. Hannah en ik hadden min of meer geluk. De tweede verdieping van het museum was gesloten waardoor de entreeprijs lager was. Op dit moment was de grootste tentoonstelling die van het werk van Jean-Michel Basquiat. Hij is vooral bekend geworden door zijn graffiti. Hij was geobsedeerd door het anatomieboek Greys Anatomie en de menselijke anatomie komt vaak naar voren in zijn werk. Net als zijn worsteling als donkere man in het New York van de jaren ’80. Door de kunstwereld werd hij omarmt maar hij kreeg het niet voor elkaar om een taxi aan te houden. De tegenstelling tussen blank en zwart komt hierdoor ook veel naar voren. Uiteindelijk is de kunstenaar door een overdosis drugs op 27-jarige leeftijd overleden.

Het bekijken van kunst kost tijd en het was al 3 uur geweest toen we weer buiten stonden. We besloten om dit keer niet voor de typische Baskische Pintxo’s te gaan maar voor een fatsoenlijke maaltijd. Na wat prijsvergelijkingen kwamen we uit in een ‘hole in the wall’, een bar/kroeg die er vanaf de buitenkant niet zo heel erg spectaculair uitzag. Maar de prijs voor het dagmenu was goed en wat de paar mensen buiten op hun bord hadden liggen zag er goed uit. Het eten was echter ontzettend goed (daardoor was het uiteindelijk een ‘hole in the wall’ iets wat er niet erg belovend uitziet maar boven verwachting uitpakt). Hannah had een ratatouille als voorgerecht. Ik heb eindelijk mijn eerste Spaanse paella gegeten. Iets wat overigens niet iets typisch Spaans is, paella is typisch iets uit Valencia, maar geen typisch Spaans gerecht! Daarna hadden we ons hoofgerecht. Voor Hannah was dat een soort vis en voor mij een inktvis. Inclusief de inkt. Waardoor mijn hele bord zwart was. Ik was blij dat Hannah erbij was en dit gerecht al een keer had gegeten want anders had ik echt niet geweten welk gedeelte van mijn bord ik kon eten. Alles, zo bleek. Vervolgens was het toetje een typische rijsttaart.

Na de lunch zijn we doorgelopen naar de tram om naar de top van de berg te gaan voor het uitzicht over de stad. Het mooie aan Bilbao vond ik het contrast tussen oud en nieuw. Het is een echte industriestad die een beetje vergeten was. De kunstwereld heeft de stad echter ontdekt en een nieuw imago gegeven. Het oude centrum is nog echt een typische oude Spaanse stad terwijl het nieuwe gedeelte echt heel erg modern is. Het Guggenheim staat bijvoorbeeld in het nieuwe gedeelte. Vanaf het uitkijkpunt was dit goed te zien.

Na het uitzicht zijn we naar het oude stadscentrum gelopen en daarna besloten we om maar richting te bus te lopen. We waren precies op tijd op het onoverzichtelijke busstation. Er waren wel bordjes, maar op die bordjes stond alleen maar het eindstation. Wij moesten niet naar een eindstation, wij hadden als bestemming een tussenstation. De meneer van de informatiebalie was ook niet echt heel erg behulpzaam, die zei alleen maar ‘platform 1, 2 of 3’. Uiteindelijk bleek dit platform 3 te zijn.
Jone kwam ons samen met een vriend van haar ophalen van het busstation. Een vriendin van haar had een expositie in de plaatselijke bar en daar zaten ze samen met een aantal andere vrienden. Toen wij aankwamen was er net het plan om te gaan eten. Dus gingen we met zijn allen naar de Ierse pub voor een bocadillo met tortilla de patatas en gebakken aardappeltjes om te delen. Voor de duidelijkheid, dit een normale avondmaaltijd hier.

Maandag was de laaste dag en ook deze laatste dag hadden we een druk programma. We gingen namelijk wandelen in de bergen van Baskenland, vlakbij het dorp van Jone. Hannah haar vader haalde ons om half 9 op (we hadden weer in het appartement van Kaldo geslapen). Hij was onze gids voor deze ochtend. De eerste stop was na een half uur bij het gat in de berg. Hoe het echt heet weet ik niet, maar er was wel daadwerkelijk een gat in de berg, van waaruit je een ontzettend mooi uitzicht had. En waar we goed op moesten passen dat we niet naar beneden zouden vallen. Iets wat met mijn onhandigheid toch nog best een groot risico is. Maar ik leef nog en ik ben nog in één geheel dus alles is goed gegaan.
De tweede stop was na weer na twee uur bovenop de berg. Normaal gesproken heb je dan een heel er mooi uitzicht. Nu hadden we uitzicht op wolkjes. Op heel veel wolkjes. Het eten wat we hadden meegenomen maakte echter veel goed. De terugweg ging sneller dan de heenweg maar alsnog bleek dat we bijna vier uur hadden gewandeld.

Jone’s vader reed ons daarna naar een dichtbij gelegen dorpje waar een heel moderne katholieke kerk staat. Verder is het dorpje toeristisch vanwege de typische Baskische sfeer die er heerst, de bergen waar gewandeld kan worden en de schapenkaaswedstrijd die er elk jaar wordt gehouden. Die schapenkaaswedstrijd schijnt nog best wel een dingetje te zijn. Vooral een publiciteitsdingetjes. Het restaurant die de kaas heeft gekocht wil dit maar al te graag bekend maken en adverteert hier ook mee ‘hier te eten, de beste schapenkaas van dit jaar’. Daarnaast wordt er ook gepubliceerd voor hoeveel de kaas is gekocht. Afgelopen jaar was dat voor ongeveer €10.000,00. Ik zou doodsbang zijn om zo’n kostbaar stukje kaas te eten.

Na deze laatste stop gingen we terug naar het huis van Jone waar we ons even konden douchen. Na de douche was het al tijd om naar de bus te gaan. Deze ging niet vanaf Jone haar dorp maar vanaf een ander dorp. We waren ruim op tijd. Het hele weekend hadden we mooi weer gehad en nu begon het te regenen. Hadden we toch nog een beetje typisch Baskisch weer.

We hadden geluk. Er was op de terugweg geen file waardoor we in de geplande vijf uur terug waren in Madrid. Ontzettend moe en met een camera met daarop 226 nieuwe herinneringen kwam ik om half 11 thuis.