Het is een poosje geleden
Blijf op de hoogte en volg Noraini
09 Mei 2016 | Spanje, Madrid
1. Op pilates en/of yoga-les gaan.
2. Eindelijk gitaar leren spelen.
3. Vaker naar een museum (dus een museumjaarkaart aanschaffen), of iets anders cultureels doen.
4. Af en toe een weekendje weg gaan.
5. De toerist uithangen in eigen land (het is toch te gek voor woorden dat alle toeristen in Zaandam, Volendam etc. zijn geweest en ik nog nooit!?)
6. Vaker bij opa en oma op bezoek gaan.
Oké. Ik heb dus een lijst gemaakt voor als ik terug ben. Een soort van goede-voornemens-voor-het-nieuwe-jaar-lijst. Maar dit keer eentje waar ik me aan ga houden en niet eentje die in januari (in mijn geval in augustus) al in de prullenbak ligt. Want ik wil echt beginnen met pilates en/of yoga. Pilates heeft denk ik mijn voorkeur. Punt 2, gitaar leren spelen. Een gitaar heb ik al een jaartje of drie. Vanwege een gebrek aan geduld en een teveel aan perfectionisme (in een week lukt het echt niet om een liedje perfect te spelen als je net bent begonnen) ligt er inmiddels een laagje stof op de doos. Die doos ga ik afstoffen als ik terug ben en ja, ik ga mijn ongeduld en perfectionisme aan de kant zetten. Echt. Punt 3, vaker naar een museum gaan. Culturele dingen vind ik ontzettend leuk en op de een of andere manier doe ik het in eigen land nooit. Daar gaat ook verandering in komen. Misschien moet ik maar een museumjaarkaart aanschaffen, dan heb ik in ieder geval een stok achter de deur. Hiermee in verband staat punt 4 het ‘de toerist uithangen in eigen land’. In Rotterdam heb ik alleen een hamam en de kunsthal gezien, terwijl bijna alle toeristen die meer van Nederland hebben gezien dan alleen Amsterdam, ook naar Rotterdam zijn geweest. En naar Zaandam, Volendam, Kinderdijk etc. Een van de redenen waarom ik graag naar Utrecht wilde was vanwege de centrale ligging, supergemakkelijk om naar andere steden te reizen. De keren dat ik daar echt gebruik van heb gemaakt zijn op één hand te tellen. Tijd voor verandering. Af en toe een weekendje weg is ook een dingetje. Nieuwe steden leren kennen, punt 5. Praag, Wenen, Rome, Athene en Lissabon staan hoog op de wishlist. Als laatste, vaker bij opa en oma’s op bezoek. Heel simpel. Familie is belangrijk. Dus misschien moet ik ook maar met iets meer regelmaat een weekendje naar Emmen. Vanaf daar is het ook gelijk een stuk gemakkelijker om bij familie op bezoek te gaan.
Ga voor langere periode alleen op reis en je leert jezelf, je waarden en je normen kennen. Hoe lang die periode daar wordt over gediscussieerd, maar met vier maanden alleen door Zuid-Amerika reizen en acht maanden in Madrid wonende denk ik dat ik op de goede weg ben. Ja, ik weet inmiddels wat ik belangrijk vind, wat voor persoon ik wil zijn. Bovenstaande lijst is een praktische lijst, dingen die ik in praktijk kan brengen en die met een beetje doorzettingsvermogen en goede wil te verwezenlijken zijn.
Naast deze praktische dingen zijn er andere dingen. Dat ik blij ben dat ik in Nederland ben opgegroeid en een Nederlands paspoort heb bijvoorbeeld. Ondanks onze neiging om overal over te klagen hebben we heb best wel goed. Natuurlijk, er zijn dingen waar we best over mogen klagen, maar toch, Nederlander zijn heeft behoorlijk wat voordelen. Daarbij komt dat over het algemeen de dingen goed zijn geregeld. Iets wat we niet altijd beseffen. Iets waar ik me bewust van ben geworden tijdens mijn periodes in het buitenland. Niet alleen in vergelijking met landen in andere continenten, ook in vergelijking met landen binnen Europa. Bijvoorbeeld Spanje.
Vooral de verhalen van mijn Spaans lerares maken af en toe grote indruk, helpen me ook om de Spaanse samenleving een beetje beter te leren begrijpen. Mijn Spaans lerares is 60, is gescheiden, lijkt een beetje op een verlate Hippie, woont in de centrale wijk La Latina, heeft een zoon die op dit moment Erasmusstudent in Finland is en een dochter die in haar laatste jaar van de middelbare school zit. Daarnaast houdt ze van praten en is scheiding werk/privé af en toe redelijk ver te zoeken waardoor wij (haar leerlingen) inmiddels behoorlijk veel over haar (privé)leven weten. Maar dus ook over Spanjaarden, Spanje en haar geschiedenis.
Toen mijn Spaans lerares naar school ging was Spanje nog een dictatuur, onder leiding van Franco (Na de Spaanse burgeroorlog 1937-1939 kwam Franco aan de macht en bleef de leider van Spanje tot zijn dood in 1975). Op school leerde ze nog dat de vrouw ondergeschikt is aan de man. Dat de vrouw elke dag een half uur eerder op moet staan om het ontbijt te verzorgen. Dat ze gedurende de dag het huis schoon moet maken, zijn kleren wassen en strijken, moet koken en voor de kinderen zorgen. Een periode waarin haar moeder een goedkeuringsbriefje van haar vader nodig had om te mogen werken, om haar salaris op te halen. Als ze überhaupt wel mocht werken. Na Franco’s dood veranderde dit. In de jaren ’80 werd het mogelijk dat vrouwen topposities kregen. Het werd dus mogelijk dat een vrouw de baas was van een man. Drama in Spanje. Veel mannen namen ontslag omdat het niet konden verteren dat een vrouw boven hen stond. Het machismo hier is dan ook nog behoorlijk groot. Mannen en jongens nemen ook niet echt altijd genoegen met een ‘nee’. Mocht iemand van jullie ook gaan whatsappen meteen Spanjaard maar niet genoeg interesse hebben om ooit een keer af te spreken, kijk dan niet raar op als je drie maanden later een berichtje krijgt ‘Ik moest aan je denken, het is zo jammer dat we nooit een keer hebben afgesproken. Kunnen we daar misschien verandering in brengen’. Nou geef ik over het algemeen niet zo snel mijn nummer aan iemand die ik net heb ontmoet, maar verschillende van mijn vriendinnen hebben dit meerdere keren meegemaakt. Voor mij blijft het gelukkig bij de politieagent die een praatje kwam maken toen ik op mijn zusje aan het wachten was in november en die me in februari een berichtje stuurde wat begon met ‘lief dagboek, wat zou ik nog graag een keer met Noraini af willen spreken’. Dat is dus nooit gebeurd.
Om het in etappes te doen zal ik in mijn volgende blog nog een stukje Spaanse cultuur vertellen.
Dan nu mijn leven hier. Die gaat best snel. Natuurlijk het gebruikelijke, school, de kindjes, intercambio’s, sociale afspraken. Het komt erop neer dat ik de afgelopen paar weken geen enkele dag geen afspraak had tussen school en werk. Als ik geen intercambio heb, spreek ik over het algemeen af met Hannah en Jone voor een menú, met Sofia voor een kopje koffie of met Nathan om naar het park te gaan. Mocht ik dan toch nog een beetje tijd hebben tussendoor lees ik mijn boek (ik ben begonnen in de reeks van een Italiaanse schrijver en in anderhalve maand heb ik de eerste twee Spaanse vertalingen gelezen. Patricia heeft ze hier in de boekenkast en is nu voor me aan het zoeken naar deel 3, die ze daarna zelf ook graag wil lezen. Voor de geïnteresseerden het gaat om de reeks ‘twee vriendinnen’ van Elena Ferrante.) Voor het slapen gaan kijk ik braaf mijn Spaanse serie.
Dan de weekenden. Sinds mijn laatste blog ben ik begonnen met het maken van weekendtripjes. De eerste was naar Valencia, de stad van de paella. Die we natuurlijk ook gegeten hebben. Aangezien mijn reispartner uit San Diego, Californië, komt en normaal gesproken geregeld op een surfplank staat was het eerste wat ik zag het strand en de zee. Nou had ik begin maart nog niet echt de behoefte om mijn bikini aan te trekken en te gaan zwemmen, hier dacht mijn reisgenoot anders over. Hij heeft dus een duik genomen in de nog steenkoude zee. Dag twee hebben we doorgebracht in het centrum en dag drie weer aan het strand, dit keer een ander strand waar we met de bus naartoe moesten.
Het tweede weekendtripje ging naar Granada, de stad waar de Arabische overheersing het laatst stand hield en waar nog steeds heel veel Arabische invloeden te zien zijn. De grootste reden voor Hannah en mij om daarnaartoe te gaan was La Alhambra. Drie weken van te voren hadden we kaartjes gekocht en omdat op dat moment alleen nog maar entreebewijzen voor half 9 ’s ochtends beschikbaar waren, stonden we op een mooie zaterdagochtend om kwart over 8 ’s ochtends, terwijl iedereen nog sliep, in de rij om het voormalige paleis te bezichtigen. Omdat we al zo vroeg waren (en we vooraan in de rij stonden) was het alsof we het hele paleis voor onszelf hadden. Groepen mogen pas naar binnen vanaf 10u dus daar hadden we ook geen last van. Het was zo ontzettend mooi en indrukwekkend (mede doordat we ongeveer alleen waren in het begin) dat er heel veel ‘wauw wat mooi’ momentjes waren. De rest van het weekend hebben we vooral thee-drinkende en ijsjes-etende doorgebracht terwijl we door de smalle straatjes slenterden. Oh, en we hebben de half-Amerikaanse tour gedaan. We hebben zijn naar de mirador geweest waar ex-president Clinton zijn mooiste zonsondergang ooit heeft gezien en naar de Italiaanse ijssalon waar president Obama zijn ijsje heeft gegeten. Maar ja, ik was dan ook in het gezelschap van een Amerikaanse.
De volgende was een eendagstrip naar Consuegra. Een ontzettend klein dorpje in de provincie Toledo. Nou gaan er ontzettend veel tourbussen naar het dorpje, maar ik ben niet van de toeristenbussen. Dus gingen Nathan en ik in de gewone bus. De gewone bus ging rechtstreeks naar Toledo, maar vanaf daar stopte hij bij elk minuscuul dorpje. Dus duurde het twee-en-half uur voordat we bij dorp van bestemming aankwamen. De vier Chinese vrouwen die bij ons in de bus zaten raakten een beetje in paniek want zij moesten nog een trein naar Segovia halen. Probleem was dat de buschauffeur geen Engels sprak en de Chinese mevrouw geen Spaans. Er was een ander chinees echtpaar dat wel een klein beetje Spaans sprak. En Nathan en ik waren zeer oplettend, dus we hebben ook eventjes geholpen. Bij het toeristenbureau kwam de vrouwelijke helft van het Chinese echtpaar erachter dat haar Spaans niet toereikend genoeg was, dus heb ik aangeboden om te vertalen en om iets langer te blijven wachten zodat de taxi en alles geregeld was. Met als gevolg dat Nathan en ik in driehonderd foto’s van vier verschillende Chinese mevrouwen staan. Ze hebben wel aangeboden dat zij voor ons zullen vertalen als we ooit naar China gaan, dat was wel heel lief. Waarom we naar Consuegra gingen? Om de molens te bekijken. Zonder grappen. Twaalf witten molens met af en toe een blauw dak. De typische molen waar de gekke Don Quijote tegen vocht. Na het zien van twaalf molens hebben we wat gegeten en daarna hebben we en plekje in de zon gezocht om te wachten op de bus. Om vervolgens weer twee-en-half uur in de bus te zitten. Maar, ik heb de molens gezien!
Het weekend na het avontuur naar Consuegra was het weer tijd voor een langer weekend. Dit keer naar Sevilla en Cadiz. Nou gaat er hier het gezegde ‘Sevilla Maravilla’. Misschien dat het was dat mijn verwachtingen te hoog waren. Misschien was het dat er teveel toeristen waren. Misschien dat ik teveel Nederlands om me heen hoorde. Maar Sevilla vond ik een beetje tegenvallen. De wijk Santa Cruz was ‘maravilla’ met haar smalle straatjes, witte huizen en sinaasappelbomen. De rest van de stad was wat gewoontjes. De grootste Plaza de España van Spanje was denk ik het hoogtepunt van de hele stad. De Kathedraal is zelfs de grootste van Europa, maar vond ik niet bijzonder indrukwekkend. Nou ben ik ook niet zo van de kerken eerlijk gezegd. Het paleis El Alcázar was het kleine broertje van La Alhambra. Nee, naar Sevilla hoef ik dus niet terug. Hannah ook niet. Naar Cadiz zou ik wel terug willen. Daar kwamen we aan op zondag, alhoewel we op zondag niets van het stadje hebben gezien. Nathan was het hele weekend in dezelfde stad samen met vrienden. Met zijn vijven hadden ze een auto gehuurd en aangezien twee van hen niet meegingen op de dagtrip hadden ze (Nathan, Robyn en Carmine) mij en Hannah gevraagd om mee te gaan. Dus gingen we op zondag gelijk door naar Vejer de la Frontera, een van de mooiste witte dorpjes in de omgeving. Na hier een beetje rondgestruind te eten stapten we weer in de auto om naar het mooiste strand van de provincie Cadiz, zo niet het hele zuiden van Spanje, te gaan. Playa de Bolonia. Hier heb ik wél mijn bikini aangetrokken en een duik in zee genomen. Iets wat alsnog wel een beetje koud was begin mei. Verder hebben we hier een zandstorm meegemaakt waardoor ik drie dagen later nog steeds zand in mijn oren, ogen en haar vond. Ook hebben we een zandduin beklommen. Een zandduin beklimmen is moeilijker dan het klinkt en ook moeilijker dan het leek. Stiekem hoopten we dat er op de top van de duin een ijskraam stond. Helaas pindakaas was dat niet zo. Na een poosje te hebben genoten van het uitzicht zijn we weer teruggelopen naar de auto. Zondags hebben Hannah en ik dan toch maar Cadiz bekeken en we hebben besloten dat we nog een keer terug gaan. Niet alleen naar Cadiz, maar naar alle plekken die we samen in Spanje hebben bezocht. Met onze kinderen.
Verder zijn er niet zo heel erg veel dingen gebeurd. Afgelopen zaterdag heb ik mijn allereerste communie meegemaakt. Pablo heeft toen zijn eerste communie afgelegd. De familie had me uitgenodigd voor alle festiviteiten maar ik heb het uiteindelijk beperkt tot de kerkdienst en het drankje daarna met de hele familie. Oh, en pas geleden heb ik het met Patricia gehad over de Engels lessen van de kinderen, over de volgende au-pair en andere gerelateerde onderwerpen. Sinds een paar weken gebruik ik de site van The British Council voor de lessen van de kinderen. In het begin alleen voor luistervaardigheid maar ik ben erachter gekomen dat ik de site voor alles kan gebruiken en ik ben niet zo’n hele grote fan van de boeken die de kinderen hebben dus gebruik ik tegenwoordig vooral veel stencils. Daar ging het ook over, ook omdat ik heb af en toe moeilijk vind om de lessen te geven. Vooral met Pablo omdat zijn niveau al behoorlijk hoog is en ik geen ervaring heb met lesgeven. Gelukkig snapte Patricia die volledig en ze liet me weten dat de kinderen de lessen ontzettend leuk en leerzaam vinden. Volgens Pablo geef ik de beste lessen in vergelijking met mijn voorgangers. Iets wat heel erg fijn was om te horen. De reden dat ik hier au-pair ben voor de familie is om het niveau van de kinderen omhoog te helpen. Om dan te horen dat niet alleen de ouders (want dat hebben ze me wel vaker gezegd) tevreden zijn, maar dat ook de kinderen het leuk vinden is een hele geruststelling. Dus voorlopig blijf ik de site van The British Council braaf gebruiken.
2. Eindelijk gitaar leren spelen.
3. Vaker naar een museum (dus een museumjaarkaart aanschaffen), of iets anders cultureels doen.
4. Af en toe een weekendje weg gaan.
5. De toerist uithangen in eigen land (het is toch te gek voor woorden dat alle toeristen in Zaandam, Volendam etc. zijn geweest en ik nog nooit!?)
6. Vaker bij opa en oma op bezoek gaan.
Oké. Ik heb dus een lijst gemaakt voor als ik terug ben. Een soort van goede-voornemens-voor-het-nieuwe-jaar-lijst. Maar dit keer eentje waar ik me aan ga houden en niet eentje die in januari (in mijn geval in augustus) al in de prullenbak ligt. Want ik wil echt beginnen met pilates en/of yoga. Pilates heeft denk ik mijn voorkeur. Punt 2, gitaar leren spelen. Een gitaar heb ik al een jaartje of drie. Vanwege een gebrek aan geduld en een teveel aan perfectionisme (in een week lukt het echt niet om een liedje perfect te spelen als je net bent begonnen) ligt er inmiddels een laagje stof op de doos. Die doos ga ik afstoffen als ik terug ben en ja, ik ga mijn ongeduld en perfectionisme aan de kant zetten. Echt. Punt 3, vaker naar een museum gaan. Culturele dingen vind ik ontzettend leuk en op de een of andere manier doe ik het in eigen land nooit. Daar gaat ook verandering in komen. Misschien moet ik maar een museumjaarkaart aanschaffen, dan heb ik in ieder geval een stok achter de deur. Hiermee in verband staat punt 4 het ‘de toerist uithangen in eigen land’. In Rotterdam heb ik alleen een hamam en de kunsthal gezien, terwijl bijna alle toeristen die meer van Nederland hebben gezien dan alleen Amsterdam, ook naar Rotterdam zijn geweest. En naar Zaandam, Volendam, Kinderdijk etc. Een van de redenen waarom ik graag naar Utrecht wilde was vanwege de centrale ligging, supergemakkelijk om naar andere steden te reizen. De keren dat ik daar echt gebruik van heb gemaakt zijn op één hand te tellen. Tijd voor verandering. Af en toe een weekendje weg is ook een dingetje. Nieuwe steden leren kennen, punt 5. Praag, Wenen, Rome, Athene en Lissabon staan hoog op de wishlist. Als laatste, vaker bij opa en oma’s op bezoek. Heel simpel. Familie is belangrijk. Dus misschien moet ik ook maar met iets meer regelmaat een weekendje naar Emmen. Vanaf daar is het ook gelijk een stuk gemakkelijker om bij familie op bezoek te gaan.
Ga voor langere periode alleen op reis en je leert jezelf, je waarden en je normen kennen. Hoe lang die periode daar wordt over gediscussieerd, maar met vier maanden alleen door Zuid-Amerika reizen en acht maanden in Madrid wonende denk ik dat ik op de goede weg ben. Ja, ik weet inmiddels wat ik belangrijk vind, wat voor persoon ik wil zijn. Bovenstaande lijst is een praktische lijst, dingen die ik in praktijk kan brengen en die met een beetje doorzettingsvermogen en goede wil te verwezenlijken zijn.
Naast deze praktische dingen zijn er andere dingen. Dat ik blij ben dat ik in Nederland ben opgegroeid en een Nederlands paspoort heb bijvoorbeeld. Ondanks onze neiging om overal over te klagen hebben we heb best wel goed. Natuurlijk, er zijn dingen waar we best over mogen klagen, maar toch, Nederlander zijn heeft behoorlijk wat voordelen. Daarbij komt dat over het algemeen de dingen goed zijn geregeld. Iets wat we niet altijd beseffen. Iets waar ik me bewust van ben geworden tijdens mijn periodes in het buitenland. Niet alleen in vergelijking met landen in andere continenten, ook in vergelijking met landen binnen Europa. Bijvoorbeeld Spanje.
Vooral de verhalen van mijn Spaans lerares maken af en toe grote indruk, helpen me ook om de Spaanse samenleving een beetje beter te leren begrijpen. Mijn Spaans lerares is 60, is gescheiden, lijkt een beetje op een verlate Hippie, woont in de centrale wijk La Latina, heeft een zoon die op dit moment Erasmusstudent in Finland is en een dochter die in haar laatste jaar van de middelbare school zit. Daarnaast houdt ze van praten en is scheiding werk/privé af en toe redelijk ver te zoeken waardoor wij (haar leerlingen) inmiddels behoorlijk veel over haar (privé)leven weten. Maar dus ook over Spanjaarden, Spanje en haar geschiedenis.
Toen mijn Spaans lerares naar school ging was Spanje nog een dictatuur, onder leiding van Franco (Na de Spaanse burgeroorlog 1937-1939 kwam Franco aan de macht en bleef de leider van Spanje tot zijn dood in 1975). Op school leerde ze nog dat de vrouw ondergeschikt is aan de man. Dat de vrouw elke dag een half uur eerder op moet staan om het ontbijt te verzorgen. Dat ze gedurende de dag het huis schoon moet maken, zijn kleren wassen en strijken, moet koken en voor de kinderen zorgen. Een periode waarin haar moeder een goedkeuringsbriefje van haar vader nodig had om te mogen werken, om haar salaris op te halen. Als ze überhaupt wel mocht werken. Na Franco’s dood veranderde dit. In de jaren ’80 werd het mogelijk dat vrouwen topposities kregen. Het werd dus mogelijk dat een vrouw de baas was van een man. Drama in Spanje. Veel mannen namen ontslag omdat het niet konden verteren dat een vrouw boven hen stond. Het machismo hier is dan ook nog behoorlijk groot. Mannen en jongens nemen ook niet echt altijd genoegen met een ‘nee’. Mocht iemand van jullie ook gaan whatsappen meteen Spanjaard maar niet genoeg interesse hebben om ooit een keer af te spreken, kijk dan niet raar op als je drie maanden later een berichtje krijgt ‘Ik moest aan je denken, het is zo jammer dat we nooit een keer hebben afgesproken. Kunnen we daar misschien verandering in brengen’. Nou geef ik over het algemeen niet zo snel mijn nummer aan iemand die ik net heb ontmoet, maar verschillende van mijn vriendinnen hebben dit meerdere keren meegemaakt. Voor mij blijft het gelukkig bij de politieagent die een praatje kwam maken toen ik op mijn zusje aan het wachten was in november en die me in februari een berichtje stuurde wat begon met ‘lief dagboek, wat zou ik nog graag een keer met Noraini af willen spreken’. Dat is dus nooit gebeurd.
Om het in etappes te doen zal ik in mijn volgende blog nog een stukje Spaanse cultuur vertellen.
Dan nu mijn leven hier. Die gaat best snel. Natuurlijk het gebruikelijke, school, de kindjes, intercambio’s, sociale afspraken. Het komt erop neer dat ik de afgelopen paar weken geen enkele dag geen afspraak had tussen school en werk. Als ik geen intercambio heb, spreek ik over het algemeen af met Hannah en Jone voor een menú, met Sofia voor een kopje koffie of met Nathan om naar het park te gaan. Mocht ik dan toch nog een beetje tijd hebben tussendoor lees ik mijn boek (ik ben begonnen in de reeks van een Italiaanse schrijver en in anderhalve maand heb ik de eerste twee Spaanse vertalingen gelezen. Patricia heeft ze hier in de boekenkast en is nu voor me aan het zoeken naar deel 3, die ze daarna zelf ook graag wil lezen. Voor de geïnteresseerden het gaat om de reeks ‘twee vriendinnen’ van Elena Ferrante.) Voor het slapen gaan kijk ik braaf mijn Spaanse serie.
Dan de weekenden. Sinds mijn laatste blog ben ik begonnen met het maken van weekendtripjes. De eerste was naar Valencia, de stad van de paella. Die we natuurlijk ook gegeten hebben. Aangezien mijn reispartner uit San Diego, Californië, komt en normaal gesproken geregeld op een surfplank staat was het eerste wat ik zag het strand en de zee. Nou had ik begin maart nog niet echt de behoefte om mijn bikini aan te trekken en te gaan zwemmen, hier dacht mijn reisgenoot anders over. Hij heeft dus een duik genomen in de nog steenkoude zee. Dag twee hebben we doorgebracht in het centrum en dag drie weer aan het strand, dit keer een ander strand waar we met de bus naartoe moesten.
Het tweede weekendtripje ging naar Granada, de stad waar de Arabische overheersing het laatst stand hield en waar nog steeds heel veel Arabische invloeden te zien zijn. De grootste reden voor Hannah en mij om daarnaartoe te gaan was La Alhambra. Drie weken van te voren hadden we kaartjes gekocht en omdat op dat moment alleen nog maar entreebewijzen voor half 9 ’s ochtends beschikbaar waren, stonden we op een mooie zaterdagochtend om kwart over 8 ’s ochtends, terwijl iedereen nog sliep, in de rij om het voormalige paleis te bezichtigen. Omdat we al zo vroeg waren (en we vooraan in de rij stonden) was het alsof we het hele paleis voor onszelf hadden. Groepen mogen pas naar binnen vanaf 10u dus daar hadden we ook geen last van. Het was zo ontzettend mooi en indrukwekkend (mede doordat we ongeveer alleen waren in het begin) dat er heel veel ‘wauw wat mooi’ momentjes waren. De rest van het weekend hebben we vooral thee-drinkende en ijsjes-etende doorgebracht terwijl we door de smalle straatjes slenterden. Oh, en we hebben de half-Amerikaanse tour gedaan. We hebben zijn naar de mirador geweest waar ex-president Clinton zijn mooiste zonsondergang ooit heeft gezien en naar de Italiaanse ijssalon waar president Obama zijn ijsje heeft gegeten. Maar ja, ik was dan ook in het gezelschap van een Amerikaanse.
De volgende was een eendagstrip naar Consuegra. Een ontzettend klein dorpje in de provincie Toledo. Nou gaan er ontzettend veel tourbussen naar het dorpje, maar ik ben niet van de toeristenbussen. Dus gingen Nathan en ik in de gewone bus. De gewone bus ging rechtstreeks naar Toledo, maar vanaf daar stopte hij bij elk minuscuul dorpje. Dus duurde het twee-en-half uur voordat we bij dorp van bestemming aankwamen. De vier Chinese vrouwen die bij ons in de bus zaten raakten een beetje in paniek want zij moesten nog een trein naar Segovia halen. Probleem was dat de buschauffeur geen Engels sprak en de Chinese mevrouw geen Spaans. Er was een ander chinees echtpaar dat wel een klein beetje Spaans sprak. En Nathan en ik waren zeer oplettend, dus we hebben ook eventjes geholpen. Bij het toeristenbureau kwam de vrouwelijke helft van het Chinese echtpaar erachter dat haar Spaans niet toereikend genoeg was, dus heb ik aangeboden om te vertalen en om iets langer te blijven wachten zodat de taxi en alles geregeld was. Met als gevolg dat Nathan en ik in driehonderd foto’s van vier verschillende Chinese mevrouwen staan. Ze hebben wel aangeboden dat zij voor ons zullen vertalen als we ooit naar China gaan, dat was wel heel lief. Waarom we naar Consuegra gingen? Om de molens te bekijken. Zonder grappen. Twaalf witten molens met af en toe een blauw dak. De typische molen waar de gekke Don Quijote tegen vocht. Na het zien van twaalf molens hebben we wat gegeten en daarna hebben we en plekje in de zon gezocht om te wachten op de bus. Om vervolgens weer twee-en-half uur in de bus te zitten. Maar, ik heb de molens gezien!
Het weekend na het avontuur naar Consuegra was het weer tijd voor een langer weekend. Dit keer naar Sevilla en Cadiz. Nou gaat er hier het gezegde ‘Sevilla Maravilla’. Misschien dat het was dat mijn verwachtingen te hoog waren. Misschien was het dat er teveel toeristen waren. Misschien dat ik teveel Nederlands om me heen hoorde. Maar Sevilla vond ik een beetje tegenvallen. De wijk Santa Cruz was ‘maravilla’ met haar smalle straatjes, witte huizen en sinaasappelbomen. De rest van de stad was wat gewoontjes. De grootste Plaza de España van Spanje was denk ik het hoogtepunt van de hele stad. De Kathedraal is zelfs de grootste van Europa, maar vond ik niet bijzonder indrukwekkend. Nou ben ik ook niet zo van de kerken eerlijk gezegd. Het paleis El Alcázar was het kleine broertje van La Alhambra. Nee, naar Sevilla hoef ik dus niet terug. Hannah ook niet. Naar Cadiz zou ik wel terug willen. Daar kwamen we aan op zondag, alhoewel we op zondag niets van het stadje hebben gezien. Nathan was het hele weekend in dezelfde stad samen met vrienden. Met zijn vijven hadden ze een auto gehuurd en aangezien twee van hen niet meegingen op de dagtrip hadden ze (Nathan, Robyn en Carmine) mij en Hannah gevraagd om mee te gaan. Dus gingen we op zondag gelijk door naar Vejer de la Frontera, een van de mooiste witte dorpjes in de omgeving. Na hier een beetje rondgestruind te eten stapten we weer in de auto om naar het mooiste strand van de provincie Cadiz, zo niet het hele zuiden van Spanje, te gaan. Playa de Bolonia. Hier heb ik wél mijn bikini aangetrokken en een duik in zee genomen. Iets wat alsnog wel een beetje koud was begin mei. Verder hebben we hier een zandstorm meegemaakt waardoor ik drie dagen later nog steeds zand in mijn oren, ogen en haar vond. Ook hebben we een zandduin beklommen. Een zandduin beklimmen is moeilijker dan het klinkt en ook moeilijker dan het leek. Stiekem hoopten we dat er op de top van de duin een ijskraam stond. Helaas pindakaas was dat niet zo. Na een poosje te hebben genoten van het uitzicht zijn we weer teruggelopen naar de auto. Zondags hebben Hannah en ik dan toch maar Cadiz bekeken en we hebben besloten dat we nog een keer terug gaan. Niet alleen naar Cadiz, maar naar alle plekken die we samen in Spanje hebben bezocht. Met onze kinderen.
Verder zijn er niet zo heel erg veel dingen gebeurd. Afgelopen zaterdag heb ik mijn allereerste communie meegemaakt. Pablo heeft toen zijn eerste communie afgelegd. De familie had me uitgenodigd voor alle festiviteiten maar ik heb het uiteindelijk beperkt tot de kerkdienst en het drankje daarna met de hele familie. Oh, en pas geleden heb ik het met Patricia gehad over de Engels lessen van de kinderen, over de volgende au-pair en andere gerelateerde onderwerpen. Sinds een paar weken gebruik ik de site van The British Council voor de lessen van de kinderen. In het begin alleen voor luistervaardigheid maar ik ben erachter gekomen dat ik de site voor alles kan gebruiken en ik ben niet zo’n hele grote fan van de boeken die de kinderen hebben dus gebruik ik tegenwoordig vooral veel stencils. Daar ging het ook over, ook omdat ik heb af en toe moeilijk vind om de lessen te geven. Vooral met Pablo omdat zijn niveau al behoorlijk hoog is en ik geen ervaring heb met lesgeven. Gelukkig snapte Patricia die volledig en ze liet me weten dat de kinderen de lessen ontzettend leuk en leerzaam vinden. Volgens Pablo geef ik de beste lessen in vergelijking met mijn voorgangers. Iets wat heel erg fijn was om te horen. De reden dat ik hier au-pair ben voor de familie is om het niveau van de kinderen omhoog te helpen. Om dan te horen dat niet alleen de ouders (want dat hebben ze me wel vaker gezegd) tevreden zijn, maar dat ook de kinderen het leuk vinden is een hele geruststelling. Dus voorlopig blijf ik de site van The British Council braaf gebruiken.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
