Afscheid

Het vliegtuig waar twee van mijn beste vriendinnetjes in zitten heeft vertraging. Dus heb ik nog iets meer dan een uur om mijn laatste blog te schrijven. Laatste vanuit Spanje. De laatste over mijn kindjes. De laatste die alleen zal gaan over Madrid en tripjes gemaakt met Madrid als uitvalsbasis. Mijn tijd hier als au-pair zit er namelijk al op. Het is bijna tijd om weer naar Nederland te gaan.

Van de kindjes heb ik al afscheid genomen. Na twee weken spelletjes spelen (heel veel Dixit en avonturen van de trein) zijn de kindjes namelijk niet meer hier in huis. Afgelopen vrijdag hebben Carlos en Patricia hen naar het tweede huis van opa en oma gebracht, aan zee. Daar blijven ze de komende anderhalve week nog samen met hun neefjes en nichtjes. Het is wel een beetje gek. Ik woon nog in hun huis, maar zonder hen. Ik kan niet zeggen dat het afscheid heel zwaar was, dit klinkt een beetje alsof ik blij ben dat het is afgelopen maar dat is niet zo. Het is denk ik meer dat het voor mij nog niet echt is afgelopen. Volgende week ga ik pas terug naar Nederland en ik denk dat ik me pas besef dat het echt is afgelopen, dat het moeilijk gaat worden om alle fantastische mensen die ik hier heb ontmoet weer te zien, komt zodra ik weer in Nederland ben. Zodra ik weer begin met studeren. Zodra ik weer terug ben in mijn normale leventje. Want ik weet zeker dat ik Pablo en Carlota ga missen.

In afscheid nemen ben ik nooit zo goed. Maar afscheid nemen heb ik hier al een aantal keer moeten doen. Van Claire die terug ging naar Engeland, van Natalia die inmiddels weer in Brazilië woont, van Dana die weer terug is in Slowakije, van Diana die weer terug is in Duitsland en recentelijk van Hannah en Jone. Het afscheid van Hannah was denk ik het moeilijkste. Met haar ben ik een aantal keer een weekendje weg geweest, heb ik de meeste menú’s del días gegeten, de meeste wijntjes gedronken, het meest gelachen en zelfs gehuild. Daar komt bij dat het de Verenigde Staten een stuk moeilijker is te bezoeken dan een land in Europa. Geen Ryanair of Transavia die me er goedkoop voor een weekendje heen kan brengen. Maar hoe dan ook, ik ben er van overtuigd dat ik haar nog een keer weer ga zien. Net als Jone, die ik misschien minder vaak heb ik gezien, maar die Hannah en mij heeft meegenomen naar haar dorp in Baskenland, die ons haar provincie heeft laten zien en ons altijd op de hoogte bracht van culturele activiteiten in Madrid. Die me tijdens ons afscheid heeft laten huilen door te zeggen dat ze tegen haar vriend had gezegd dat van alle vrienden in Madrid, inclusief Spanjaarden (waar dus geen taalbarrière tussen staat), ze zich bij ons zich het meeste op haar gemak voelt. Dat ze zich bij ons zichzelf kan zijn. Gelukkig is Baskenland niet zo heel erg ver weg.

Met de laatste paar weekjes kwam ook het einde van de to-do-and-to-see-list. In de laatste paar weekjes werd er nog behoorlijk wat afgestreept. Op een warme zondagmiddag ging ik naar Parque del Europa, een park in een dorpje op ongeveer een halfuurtje afstand van Madrid. In het park zijn onder andere een miniatuur Eiffeltoren, Puerto del Alcála, Manneke Pis en molens te zien. Verder heb ik een laatste hike gedaan in de Sierras van Madrid, Cotos om precies te zijn. Nou was het warm in Madrid, laten we zeggen ongeveer 35 graden. Dus dacht ik, het zal daar wel een aangename temperatuur zijn. Ietsje kouder, maar aangenaam warm. Het is zo dat Spanjaarden niet zo heel veel kou gewend zijn maar toen we mensen in skipakken op de berg tegenkwamen wou ik dat ik ook een skipak aanhad in plaats van legging en shirtje.

Want het was koud. Er lag ook nog sneeuw boven op de berg. Het was zo bewolkt daar boven (en koud) dat we halverwege besloten om het bergbeklimmen maar te laten zitten en een andere route iets lager in het dal te volgen. Natuurlijk, net toen we van de top af waren begon het op te klaren, kwam de zon en was het een stuk minder koud.

De week erna besloten Nathan en ik om niet te gaan hiken in de kou, maar om naar het stand te gaan. Voor een dagje. In de provincie Madrid. En ja, dat kan. Er is een soort van watertank (Embase) met de naam San Juan op iets meer dan een uurtje van de stad. De busstop is aan de kant van de weg en in de verste verte is geen huis te bekennen. Alleen een tankstation. Gelukkig waren er meer mensen in zwemkleding die de bus verlieten bij deze halte dus we besloten om hen achterna te lopen. Alle mensen in badkleding gingen naar rechts, dus wij ook. Dat strandje zag er alleen wat viezig uit dus we besloten om ons niet te voegen bij de rest maar door te lopen. Daar was geen strand. Dus liepen we terug en gingen we naar links in plaats van naar rechts. Daar vonden we wel een mooi strand, waar we heerlijk de hele middag hebben gelegen en waar we in het water zijn gedoken.

Nog een weekje later, dat was het eerste weekend van juli, ging mijn familie naar Lissabon. Om niet het hele weekend alleen in huis te hoeven zitten ging ik zelf, samen met Nathan, ook een weekendje weg. Dit keer naar een van de zuidelijkste puntjes van Spanje, Almería. Het klimaat daar is zeer droog (er is ook een woestijn waar diverse spaghettiwesterns zijn opgenomen) en ongeveer hetzelfde als in zuid-Californië. Nathan voelde zich dus helemaal thuis. We gingen op donderdagavond met de nachtbus en kwamen vrijdagochtend ontzettend vroeg aan. ’s Ochtens gingen we op bezoek bij de ruïne van een oud paleis, wat eerst van de Moslims was en daarna door de Katholieken om is getoverd tot een lichtelijk Katholiek paleis. Op weg er naar toe dacht een meneer dat we verdwaald waren en riep vanuit zijn auto dat de ‘baby-Alhambra’ alleen maar rechtdoor omhoog was. Aangezien ik de echte naam van dit paleis ben vergeten houden we het er maar op dat ik de ‘baby-Alhambra’ heb gezien.

Tijdens de Spaanse burgeroorlog (’36-’39) is er behoorlijk gevochten in Almería, is er ook behoorlijk gebombardeerd. Van de 754 bombardementen die plaatsvonden in heel Spanje, waren er 52 in deze stad. De schuilkelders (tunnels) die in razendsnel tempo zijn aangelegd voor de bevolking zijn sinds een aantal jaar voor toeristen te bezichtigen. Voor twee geschiedenisstudenten dus een must-see. We hebben één kilometer gezien maar in totaal beslaan de tunnels meer dan 4 kilometer en boden een schuilplek aan ongeveer 40.000 mensen. Wij hadden licht doordat er nu lampen zijn, maar destijds was het donker. De gids deed tijdens de tour het licht uit voor een halve minuut, iets wat me een klein beetje de kriebels gaf. Ik kan me niet voorstellen daar uren te moeten doorbrengen met het geluid van een bomalarm en bommen. Het moet verschrikkelijk zijn geweest. Een van de bijzondere dingen aan deze tunnels is echter dat er geen scheiding was voor de ene partij en de andere partij. Dus de republikeinen samen met de nationalisten. Iets wat behoorlijk bijzonder is als je je bedenkt dat deze oorlog het land in tweeën verscheurde, families en vrienden uit elkaar dreef. Maar in de tunnels in Almería kwam iedereen samen.

De reden waarom we naar Almería wilden, was vanwege natuurpark Gabo de Gata. Niet zo heel bekend onder buitenlandse toeristen, Spanje wil het graag houden voor de nationale toeristen. Maar ik kan iedereen aanraden om er een keer naar toe te gaan. Het is ontzettend mooi en er zijn ontzettend veel verborgen strandjes. Ons plan was om naar die strandjes te gaan. Volgens mijn Lonely Planet was er een wandeling van 16 km die ons daar langs zou brengen. Dus gingen we met de bus naar dorpje 1, San Miguel de Cabo de Gata en begonnen we onze wandeling. Het eerste strand waar we langs kwamen was niet zo indrukwekkend, de flamingo’s die we zagen wel. Dus liepen we door om een mooi plekje te zoeken om te lunchen. We vonden een plekje boven op een bunker van waaruit we een prachtig uitzicht hadden. Hier kwamen we er echter met behulp van de kaart achter dat we nog helemaal niet zo heel ver hadden gelopen. Dus vervolgden we onze route en besloten we om niet een stop te maken bij de verstopte strandjes. Die er overigens heel erg verleidelijk uitzagen. Helemaal omdat het ongeveer 35 graden was. Uiteindelijk liepen we dus het hele eind naar San José en hadden we daar 45 minuten de tijd om in de zee te zwemmen, met ons handdoekje op het dorpsstrand, wat niet echt een mooi strand was. Ik heb het zonet nog even op google maps opgezocht, maar volgens googlemaps was onze wandeling ook geen 16, maar 20 km lang. Het was niet het beste plan wat ik ooit heb gehad om 20 km te gaan wandeling met 35 graden en dat heuveltje op heuveltje af. Maar, het was de moeite waard.

Nog een weekje later stond studentenstad Salamanca op het programma voor de zaterdag, met de oude Universiteit, Bibliotheek en Kathedraal. Omdat het ook daar heel warm was hebben we maar een ijsje gegeten. Salamanca is een van de oudste steden van Spanje en zeker weten de moeite waard om te bezoeken. Misschien wel beter in het voorjaar of najaar en niet in de zomer zoals wij deden. De zondag zijn we daarom naar Manzanares el Real gegaan om daar een plekje te zoeken langs de rivier voor een picknick en een verfrissende duik in de rivier.

Afgelopen weekend ben ik eindelijk naar Córdoba geweest. De stad van mijn Spaans leraar, de stad van de Mezquita. Van de buitenkant lijkt de Mezquita op een overheidsgebouw, een beetje, of op een Kathedraal, maar aan de binnenkant is het een moskee. Een moskee die later is omgebouwd tot een Kathedraal. Het is lastig uit te leggen, de Mezquita is meer iets wat jullie zelf een keertje zouden moeten gaan bekijken. Ik vond het ontzettend indrukwekkend. Verder hebben we in Córdoba nog een andere baby-Alhambra bezocht, rondgelopen en gepuft. Het was het warmste weekend van Spanje en in Spanje was het het warmste in Córdoba. Hadden we goed uitgezocht dus. Maar deze stad kan dus ook van mijn lijstje af.

Het laatste was Alcála de Henares aan de beurt. De geboorteplaats van Cervantes, de meneer die Don Quijote schreef. Zijn geboortehuis is een gratis te bezoeken museum en daarnaast is er nog een Joodse buurt. Verder hebben we ontzettend goed gegeten in het stadje.

Nou nog 8 daagjes en dan kom ik alweer naar huis. Ik heb een ontzettend leuk en leerzaam jaar gehad. Een jaar waarin mijn Spaans is verbeterd, waarin ik het geluk had voor een ontzettend leuke en lieve familie te werken en waarin ik een aantal mensen heb ontmoet die ik zeker weten in de toekomst in een ander gedeelte van de wereld weer ga zien. Een jaar waarin jullie mij hebben gevolgd, waar ik heel dankbaar voor ben. Als ik weer terug ben in Nederland zal ik nog een laatste blog schrijven over dit avontuur, om het af te sluiten. Daarna komt gewoon weer een nieuw avontuur.