rugzak op en gáán
Blijf op de hoogte en volg Noraini
01 Januari 2017 | Ecuador, Puerto López
‘Dan doe je gewoon je rugzak op en dan ga je’. Deze opmerking maakte mijn scriptiebegeleider tussen neus en lippen door tijdens een van onze gesprekken voordat ik naar Ecuador vertrok. Tot die tijd was ik eigenlijk van plan om papa’s grote blauwe koffer mee te nemen. Ik had niet zo heel erg veel zin in gesjouw en dacht dat ik toch niet zo heel erg veel zou gaan reizen. Maar ik ben nu toch wel heel erg blij met mijn rugzak, op dit moment heb ik namelijk het gevoel dat ik van hot naar her aan het rennen ben.
Het begon met mijn tripje naar Riobamba (die ik geloof ik in de vorige blog heb beschreven). In ieder geval, daar had ik mijn eerste interview. Mijn grote rugzak had ik bij mijn Airbnb-familie laten staan en dus had ik alleen mijn kleine rugzakje bij me. Vier uur in de bus en ik was op plek van bestemming. Aangezien het interview op een vrijdag was besloot ik daarna het weekend door te brengen in Baños, een toeristisch oord met warmwaterbaden (natuurlijk lag mijn bikini nog in Quito), watervallen (die ik wel heb gezien) en veel natuur. Na Baños terug naar Quito, waar ik nog een weekje verbleef.
Op een zondag stapte ik vervolgens in de 10-uur-durende bus naar Coca voor een interview op maandag. Voor iedereen die zich afvraagt waar de foto’s blijven. Tijdens deze busreis kwam ik erachter dat mijn compactcamera pootjes heeft gekregen. Het hoesje zat braaf in mijn tas maar mijn fototoestel is ervandoor. Ik ga er vanuit dat dit mijn eigen schuld is (een dief neemt vast niet de moeite en tijd om een camera eerst uit zijn hoesje te halen), maar hierdoor missen dus de foto’s. Ik voel me namelijk een klein beetje ongemakkelijk hier met mijn grote camera (alsof ik ogen wil uitsteken) en mijn telefoon kan geen foto’s maken. Dus zit alles in mijn geheugen en moet ik maar zo goed mogelijk alles voor jullie beschrijven. In ieder geval, ik had 10 uur om na te denken wat ik met mijn fototoestel heb gedaan.
Na het interview op maandag stapte ik dezelfde dag nog in de 12-uur-durende nachtbus naar Guayaquil voor de volgende afspraken. Op woensdag haalde de directeur van een Fairtrade cacao organisatie mij bij het afgesproken punt op, de hele dag heb ik vervolgens doorgebracht op de organisatie en gesproken met bijna iedereen die daar werkt. Een van de werknemers zou de volgende dag een van de aangesloten coöperatieven bezoeken en ik mocht mee. Dus stond ik de volgende ochtend om 6 uur bij het busstation te wachten op diegene die me eerst mee zou nemen naar de organisatie, vanaf waar ik in de auto mee zou gaan. Om half 8 waren we bij de organisatie. Natuurlijk was er verder nog niemand. De bedoeling was dat we om 7 uur weg zouden gaan (ik was dus ook een beetje laat), maar de werkelijke werknemer die me mee zou nemen was zelf pas klaar om half 9. Ecuadoraanse tijden zullen we maar denken. Drie-en-half uur in de auto, een uurtje bij de coöperatie en daarna weer drie-en-half uur terug.
Tot zondag bleef ik in Guayaquil, een stad waar de meeste toeristen alleen komen op doorreis, vooral als ze naar de Galapagos Eilanden gaan. Ik zou het ook niet echt aanraden eigenlijk, er is niet veel te zien en de stad wordt wel gezien als redelijk gevaarlijk (maar dan vooral de wijken eromheen, en wees gerust, ik ben eigenlijk niet uit mijn hostel geweest). Op zondag nam ik weer een nachtbus terug naar Coca. Op het busstation daar stond iemand van de organisatie waar ik het interview mee had gehad een week eerder me op te wachten. Hij nam me vervolgens mee in de anderhalf uur durende lokale bus naar de community waar de cacao wordt geproduceerd, zo ongeveer in de Amazone in het plaatsje genaamd Ciudad Blanca (googlemaps kent het volgens mij niet).Hier verbleef ik twee nachtjes bij Nery en zijn familie (vrouw, zus en haar drie kleine kindjes). Eerst ging ik bij hem achterop de motor alsof ik helemaal was ingeburgerd. Eerst een half uur over de doorgaande weg, daarna nog een half uur over een zandpaadje met hobbels en gaten. Lopend duurt het een uur om van het huisje naar de weg te komen (wat betekend dat het een uur lopen is naar de bus) Het was een houten huis op palen met een woonkamer waar een plastic eettafel in stond, een paar plastic stoelen, een kast met een televisie en er hing een hangmat. De keuken was naast de kamer en verder waren en drie slaapkamers die een gordijn als afscheiding hadden. Onder het huis hingen nog twee hangmatten en liepen de kippen. De wc was de trap af naar de tuin, de tuin door naar een houten hokje, gordijntje dicht en daar zat een gat in de grond. Om door te trekken moest er een emmer water achteraan gegooid worden. Een douche was er niet. De eerste nacht heb ik me gewassen met een emmer water uit de regenton in het houten hokje. De tweede nacht net zoals alle anderen onder de sterrenhemel in de tuin bij de regenton. Voor het wassen van je haren heb ik uitgevonden is het het beste als je gewoon je hoofd in de emmer water stopt. Nery en zijn vrouw waren ontzetten lief en gastvrij. Ik kreeg drie keer per dag een rijstmaaltijd en de eerste dag zijn we de hele community doorgelopen op zoek naar vis. Die we niet hebben gevonden, dus kreeg ik kaas. (’s ochtends had ik verteld dat ik geen vlees at, ook geen ‘pollo criollo’ een kip die groot is geworden op mais op het platteland. Helaas was de kip toen al geslacht). De volgende dag namen ze me mee op een toer door de finca (hun boerderij) waar cacao groeide, mango, koffie en vele andere soorten fruit waar ik in mijn hele leven nog nooit van had gehoord. Maar die ik nu wel heb geproefd. Ook gingen we vissen ’s middags. Nery zijn vrouw ving ongeveer 10 vissen, haar neefje ongeveer 6 en ik één. Ik heb dus wel mijn eigen eten gevangen met een vishengel die bestond uit een rieten tak, een visdraadje en een haakje. De laatste dag had ik tijd om met een aantal boeren te praten, maar niet met zo heel erg veel. Dit was jammer, aan de andere kant, deze organisatie was interessant om te betrekken in mijn tesis alhoewel ze te klein zijn voor het Fairtrade certificaat.
Ik bleef daarna een nachtje in Coca (waar ze me bijna geen kamer wilden geven maar ik was er al een keer eerder een nachtje geweest dus ik had geluk), daarna ging ik ’s ochtends vol goede hoop naar het busstation om naar Riobamba te gaan. Er was me verteld dat er geregeld een bus ging, dit bleek niet waar. Om 9 uur ’s ochtends was ik op het busstation, de eerstvolgende bus direct naar Riobamba ging om 15. Dus keek ik op de kaart in mijn Lonely Planet, vond een stadje ongeveer tussen Coca en Riobamba en stapte dus maar op goed geluk in de bus naar Puyo. Daar aangekomen had ik een uurtje de tijd om te lunchen en in de bus te stappen naar Riobamba. Eind goed, al goed.
In Riobamba bleef ik eigenlijk alleen omdat ik op doorreis was naar Cuenca, waar ik kerst wilde doorbrengen. Cuenca staat op de lijst van werelderfgoed en is een van de mooiste steden van Ecuador. In het hostel ontmoette ik een Amerikaans meisje, een Duits meisje, twee Zweedse jongens, een jongen uit Wales, eentje uit Ierland, een jongen uit Zwitserland en twee Nederlandse meisjes. De eerste nacht (de 24e) had ik Zweedse kerst met een aantal van hen waarbij er sardientjes werden gegeten, koolschotel en voor de rest nog Zweedse gehaktballen. Verder bestond de avond vooral uit wijn en rum-cola. De tweede dag was het museum helaas gesloten en waren er in alle kerken diensten, na de dienst waren ze gesloten (de toeristeninformatie had me de dag ervoor verteld dat de kerken de hele dag open zouden zijn voor bezichtiging). Dus was er niet zo heel erg veel te doen. Wel at ik ’s avonds samen met de Zweedse jongens en het Duitse meisje. Daarna brachten we de avond met iedereen door, en met de rum-cola.
Tweede kerstdag begon met een bezoek aan het museum, een lunch in een superleuk restaurantje met vegetarische opties, maar bestond vooral uit een vijf-uur-durende busrit terug naar Guayaquil. Daar bleef ik één nachtje. Dinsdagochtend vertrok ik alweer om 20 over 6 om naar de coöperatie te gaan waar ik twee weken daarvoor één dagje (uurtje) was geweest. Om 11 uur kwam ik aan in Mocache waar Jorge en zijn zoon Junio me stonden op te wachten. Junio bracht me naar hun huis waar ik de vier daaropvolgende dagen doorbracht. Junio nam me mee naar ontzettend veel verschillende boeren waardoor het een heel erg nuttig verblijf was. Daarnaast was het een ontzettend leuk verblijf. Uit Guayaquil was hun nichtje Joyce over die me ook meenam naar veel dingen. We zijn naar een Finca geweest die omgetoverd wordt tot toeristisch verblijf. Met carnaval moet het open gaan en ondanks dat er nog veel moet gebeuren ziet het er echt al heel erg mooi uit. Er wordt een reuzenzwembad gebouwd, er is een visvijver, een dans-plaats, een eetruimte, koeien en een voetbalveld midden in de natuur. We werden door de eigenaar uitgenodigd om te komen lunchen waar traditionele vis voor ons werd bereid en waar ik door het promotieteam werd gestrikt om (in het Spaans) iedereen uit te nodigen om naar de opening te komen. Ik denk dat ik binnenkort maar even op moet zoeken of ze dit filmpje ook echt in de televisiecommercial hebben gebruikt. Ook heb ik ’s avonds gevoetbald (!) met de jongeren uit de community waarbij ik de eerste twee keer per ongeluk de bal naar de verkeerde jongen speelde (van de meisjes wist ik wie in mijn team hoorde), waarna zij besloten om hun shirt maar uit te trekken zodat ik wist wie wel bij mij hoorde en wie niet. Het team die het snelst 2 goals maakte won, de verliezers moesten vervolgens een partij wachten op de bank (we hadden drie teams). Mijn team won gelijk de eerste drie partijen (de twee jongens waren heel goed) waardoor ik het behoorlijk warm had daarna. Ondanks dat voetbal niet voor mij is was het heel erg gezellig. Op woensdag gingen we bij de mannen voetbal kijken, de hele community liep hier voor uit. Uit twee andere communities waren ook spelers gekomen en hier kwam ik erachter dat het normaal is om team shirt en team zonder shirt te hebben. In Nederland zouden ze hiervoor bij het buurthuis lintjes of hesjes hebben, hier trekken ze gewoon hun shirt uit. Wat ik best kan begrijpen met de warmte. Ook ging ik een avond mee naar een verjaardagsfeestje waar werd gedanst en toneelstukjes werden opgevoerd. De familie heeft me nog wel gevraagd of ik niet tot nieuwjaar wilde blijven, maar Spaans in groepen is voor mij nog steeds heel erg vermoeiend en ik had een aantal vrienden en familieleden beloofd om te skypen, en dat ik eigenlijk maar 3 nachten zou blijven.
Omdat er geen internet was en ik eigenlijk toch niet heel erg de behoefte voelde om oud&nieuw te vieren ben ik na vier dagen weer naar Guayaquil gegaan. Ik heb overwogen om oud&nieuw maar gewoon helemaal over te slaan, een nacht extra in Guayaquil te blijven, op tijd mijn bedje in te gaan en de volgende ochtend in 2017 wakker te worden. Toen ik aankwam bij het hostel in Guayaquil vertelden ze me echter dat ze oudjaarsnacht dicht zouden zijn, waardoor ik alsnog verplicht moest reizen en dus maar naar Puerto Lopez aan het strand ben gegaan. Waar ik nu nog steeds ben. Oudjaarsavond heb ik uitgezeten met de familie die het hostel runt, om 12-uur hebben we het vuurwerk bekeken en daarna ben ik met de oudste dochter richting het strand gelopen, waar we een poosje hebben rondgewandeld en daarna weer zijn omgekeerd. Er waren wel feestjes, maar ik had daar niet zo heel veel behoefte aan, de dochter ook niet en het is hier toch meer een familieaangelegenheid. In Puerto Lopez blijf ik in ieder geval te morgen, misschien een dagje langer. Er is hier een eilandje wat een soort van goedkoop en klein Galapagos is, met schildpadden, veel vogels en heel soms een dolfijn, dus ik ben nog aan het overwegen om daar een tripje naar toe te maken morgen.
Na Puerto Lopez ga ik waarschijnlijk (wéér) terug naar Guayaquil om te kijken of ik daar nog meer interviews kan regelen met cacaoboeren aankomende week, daarna terug naar Quito en over precies twee weken en ongeveer 11 uur zit ik in het vliegtuig op weg naar Los Angeles om twee weekjes vakantie te vieren in Californië. Nog een maandje, dan ben ik alweer in Nederland. Ik zal proberen om voor die tijd nog een korte update te geven :)
Het begon met mijn tripje naar Riobamba (die ik geloof ik in de vorige blog heb beschreven). In ieder geval, daar had ik mijn eerste interview. Mijn grote rugzak had ik bij mijn Airbnb-familie laten staan en dus had ik alleen mijn kleine rugzakje bij me. Vier uur in de bus en ik was op plek van bestemming. Aangezien het interview op een vrijdag was besloot ik daarna het weekend door te brengen in Baños, een toeristisch oord met warmwaterbaden (natuurlijk lag mijn bikini nog in Quito), watervallen (die ik wel heb gezien) en veel natuur. Na Baños terug naar Quito, waar ik nog een weekje verbleef.
Op een zondag stapte ik vervolgens in de 10-uur-durende bus naar Coca voor een interview op maandag. Voor iedereen die zich afvraagt waar de foto’s blijven. Tijdens deze busreis kwam ik erachter dat mijn compactcamera pootjes heeft gekregen. Het hoesje zat braaf in mijn tas maar mijn fototoestel is ervandoor. Ik ga er vanuit dat dit mijn eigen schuld is (een dief neemt vast niet de moeite en tijd om een camera eerst uit zijn hoesje te halen), maar hierdoor missen dus de foto’s. Ik voel me namelijk een klein beetje ongemakkelijk hier met mijn grote camera (alsof ik ogen wil uitsteken) en mijn telefoon kan geen foto’s maken. Dus zit alles in mijn geheugen en moet ik maar zo goed mogelijk alles voor jullie beschrijven. In ieder geval, ik had 10 uur om na te denken wat ik met mijn fototoestel heb gedaan.
Na het interview op maandag stapte ik dezelfde dag nog in de 12-uur-durende nachtbus naar Guayaquil voor de volgende afspraken. Op woensdag haalde de directeur van een Fairtrade cacao organisatie mij bij het afgesproken punt op, de hele dag heb ik vervolgens doorgebracht op de organisatie en gesproken met bijna iedereen die daar werkt. Een van de werknemers zou de volgende dag een van de aangesloten coöperatieven bezoeken en ik mocht mee. Dus stond ik de volgende ochtend om 6 uur bij het busstation te wachten op diegene die me eerst mee zou nemen naar de organisatie, vanaf waar ik in de auto mee zou gaan. Om half 8 waren we bij de organisatie. Natuurlijk was er verder nog niemand. De bedoeling was dat we om 7 uur weg zouden gaan (ik was dus ook een beetje laat), maar de werkelijke werknemer die me mee zou nemen was zelf pas klaar om half 9. Ecuadoraanse tijden zullen we maar denken. Drie-en-half uur in de auto, een uurtje bij de coöperatie en daarna weer drie-en-half uur terug.
Tot zondag bleef ik in Guayaquil, een stad waar de meeste toeristen alleen komen op doorreis, vooral als ze naar de Galapagos Eilanden gaan. Ik zou het ook niet echt aanraden eigenlijk, er is niet veel te zien en de stad wordt wel gezien als redelijk gevaarlijk (maar dan vooral de wijken eromheen, en wees gerust, ik ben eigenlijk niet uit mijn hostel geweest). Op zondag nam ik weer een nachtbus terug naar Coca. Op het busstation daar stond iemand van de organisatie waar ik het interview mee had gehad een week eerder me op te wachten. Hij nam me vervolgens mee in de anderhalf uur durende lokale bus naar de community waar de cacao wordt geproduceerd, zo ongeveer in de Amazone in het plaatsje genaamd Ciudad Blanca (googlemaps kent het volgens mij niet).Hier verbleef ik twee nachtjes bij Nery en zijn familie (vrouw, zus en haar drie kleine kindjes). Eerst ging ik bij hem achterop de motor alsof ik helemaal was ingeburgerd. Eerst een half uur over de doorgaande weg, daarna nog een half uur over een zandpaadje met hobbels en gaten. Lopend duurt het een uur om van het huisje naar de weg te komen (wat betekend dat het een uur lopen is naar de bus) Het was een houten huis op palen met een woonkamer waar een plastic eettafel in stond, een paar plastic stoelen, een kast met een televisie en er hing een hangmat. De keuken was naast de kamer en verder waren en drie slaapkamers die een gordijn als afscheiding hadden. Onder het huis hingen nog twee hangmatten en liepen de kippen. De wc was de trap af naar de tuin, de tuin door naar een houten hokje, gordijntje dicht en daar zat een gat in de grond. Om door te trekken moest er een emmer water achteraan gegooid worden. Een douche was er niet. De eerste nacht heb ik me gewassen met een emmer water uit de regenton in het houten hokje. De tweede nacht net zoals alle anderen onder de sterrenhemel in de tuin bij de regenton. Voor het wassen van je haren heb ik uitgevonden is het het beste als je gewoon je hoofd in de emmer water stopt. Nery en zijn vrouw waren ontzetten lief en gastvrij. Ik kreeg drie keer per dag een rijstmaaltijd en de eerste dag zijn we de hele community doorgelopen op zoek naar vis. Die we niet hebben gevonden, dus kreeg ik kaas. (’s ochtends had ik verteld dat ik geen vlees at, ook geen ‘pollo criollo’ een kip die groot is geworden op mais op het platteland. Helaas was de kip toen al geslacht). De volgende dag namen ze me mee op een toer door de finca (hun boerderij) waar cacao groeide, mango, koffie en vele andere soorten fruit waar ik in mijn hele leven nog nooit van had gehoord. Maar die ik nu wel heb geproefd. Ook gingen we vissen ’s middags. Nery zijn vrouw ving ongeveer 10 vissen, haar neefje ongeveer 6 en ik één. Ik heb dus wel mijn eigen eten gevangen met een vishengel die bestond uit een rieten tak, een visdraadje en een haakje. De laatste dag had ik tijd om met een aantal boeren te praten, maar niet met zo heel erg veel. Dit was jammer, aan de andere kant, deze organisatie was interessant om te betrekken in mijn tesis alhoewel ze te klein zijn voor het Fairtrade certificaat.
Ik bleef daarna een nachtje in Coca (waar ze me bijna geen kamer wilden geven maar ik was er al een keer eerder een nachtje geweest dus ik had geluk), daarna ging ik ’s ochtends vol goede hoop naar het busstation om naar Riobamba te gaan. Er was me verteld dat er geregeld een bus ging, dit bleek niet waar. Om 9 uur ’s ochtends was ik op het busstation, de eerstvolgende bus direct naar Riobamba ging om 15. Dus keek ik op de kaart in mijn Lonely Planet, vond een stadje ongeveer tussen Coca en Riobamba en stapte dus maar op goed geluk in de bus naar Puyo. Daar aangekomen had ik een uurtje de tijd om te lunchen en in de bus te stappen naar Riobamba. Eind goed, al goed.
In Riobamba bleef ik eigenlijk alleen omdat ik op doorreis was naar Cuenca, waar ik kerst wilde doorbrengen. Cuenca staat op de lijst van werelderfgoed en is een van de mooiste steden van Ecuador. In het hostel ontmoette ik een Amerikaans meisje, een Duits meisje, twee Zweedse jongens, een jongen uit Wales, eentje uit Ierland, een jongen uit Zwitserland en twee Nederlandse meisjes. De eerste nacht (de 24e) had ik Zweedse kerst met een aantal van hen waarbij er sardientjes werden gegeten, koolschotel en voor de rest nog Zweedse gehaktballen. Verder bestond de avond vooral uit wijn en rum-cola. De tweede dag was het museum helaas gesloten en waren er in alle kerken diensten, na de dienst waren ze gesloten (de toeristeninformatie had me de dag ervoor verteld dat de kerken de hele dag open zouden zijn voor bezichtiging). Dus was er niet zo heel erg veel te doen. Wel at ik ’s avonds samen met de Zweedse jongens en het Duitse meisje. Daarna brachten we de avond met iedereen door, en met de rum-cola.
Tweede kerstdag begon met een bezoek aan het museum, een lunch in een superleuk restaurantje met vegetarische opties, maar bestond vooral uit een vijf-uur-durende busrit terug naar Guayaquil. Daar bleef ik één nachtje. Dinsdagochtend vertrok ik alweer om 20 over 6 om naar de coöperatie te gaan waar ik twee weken daarvoor één dagje (uurtje) was geweest. Om 11 uur kwam ik aan in Mocache waar Jorge en zijn zoon Junio me stonden op te wachten. Junio bracht me naar hun huis waar ik de vier daaropvolgende dagen doorbracht. Junio nam me mee naar ontzettend veel verschillende boeren waardoor het een heel erg nuttig verblijf was. Daarnaast was het een ontzettend leuk verblijf. Uit Guayaquil was hun nichtje Joyce over die me ook meenam naar veel dingen. We zijn naar een Finca geweest die omgetoverd wordt tot toeristisch verblijf. Met carnaval moet het open gaan en ondanks dat er nog veel moet gebeuren ziet het er echt al heel erg mooi uit. Er wordt een reuzenzwembad gebouwd, er is een visvijver, een dans-plaats, een eetruimte, koeien en een voetbalveld midden in de natuur. We werden door de eigenaar uitgenodigd om te komen lunchen waar traditionele vis voor ons werd bereid en waar ik door het promotieteam werd gestrikt om (in het Spaans) iedereen uit te nodigen om naar de opening te komen. Ik denk dat ik binnenkort maar even op moet zoeken of ze dit filmpje ook echt in de televisiecommercial hebben gebruikt. Ook heb ik ’s avonds gevoetbald (!) met de jongeren uit de community waarbij ik de eerste twee keer per ongeluk de bal naar de verkeerde jongen speelde (van de meisjes wist ik wie in mijn team hoorde), waarna zij besloten om hun shirt maar uit te trekken zodat ik wist wie wel bij mij hoorde en wie niet. Het team die het snelst 2 goals maakte won, de verliezers moesten vervolgens een partij wachten op de bank (we hadden drie teams). Mijn team won gelijk de eerste drie partijen (de twee jongens waren heel goed) waardoor ik het behoorlijk warm had daarna. Ondanks dat voetbal niet voor mij is was het heel erg gezellig. Op woensdag gingen we bij de mannen voetbal kijken, de hele community liep hier voor uit. Uit twee andere communities waren ook spelers gekomen en hier kwam ik erachter dat het normaal is om team shirt en team zonder shirt te hebben. In Nederland zouden ze hiervoor bij het buurthuis lintjes of hesjes hebben, hier trekken ze gewoon hun shirt uit. Wat ik best kan begrijpen met de warmte. Ook ging ik een avond mee naar een verjaardagsfeestje waar werd gedanst en toneelstukjes werden opgevoerd. De familie heeft me nog wel gevraagd of ik niet tot nieuwjaar wilde blijven, maar Spaans in groepen is voor mij nog steeds heel erg vermoeiend en ik had een aantal vrienden en familieleden beloofd om te skypen, en dat ik eigenlijk maar 3 nachten zou blijven.
Omdat er geen internet was en ik eigenlijk toch niet heel erg de behoefte voelde om oud&nieuw te vieren ben ik na vier dagen weer naar Guayaquil gegaan. Ik heb overwogen om oud&nieuw maar gewoon helemaal over te slaan, een nacht extra in Guayaquil te blijven, op tijd mijn bedje in te gaan en de volgende ochtend in 2017 wakker te worden. Toen ik aankwam bij het hostel in Guayaquil vertelden ze me echter dat ze oudjaarsnacht dicht zouden zijn, waardoor ik alsnog verplicht moest reizen en dus maar naar Puerto Lopez aan het strand ben gegaan. Waar ik nu nog steeds ben. Oudjaarsavond heb ik uitgezeten met de familie die het hostel runt, om 12-uur hebben we het vuurwerk bekeken en daarna ben ik met de oudste dochter richting het strand gelopen, waar we een poosje hebben rondgewandeld en daarna weer zijn omgekeerd. Er waren wel feestjes, maar ik had daar niet zo heel veel behoefte aan, de dochter ook niet en het is hier toch meer een familieaangelegenheid. In Puerto Lopez blijf ik in ieder geval te morgen, misschien een dagje langer. Er is hier een eilandje wat een soort van goedkoop en klein Galapagos is, met schildpadden, veel vogels en heel soms een dolfijn, dus ik ben nog aan het overwegen om daar een tripje naar toe te maken morgen.
Na Puerto Lopez ga ik waarschijnlijk (wéér) terug naar Guayaquil om te kijken of ik daar nog meer interviews kan regelen met cacaoboeren aankomende week, daarna terug naar Quito en over precies twee weken en ongeveer 11 uur zit ik in het vliegtuig op weg naar Los Angeles om twee weekjes vakantie te vieren in Californië. Nog een maandje, dan ben ik alweer in Nederland. Ik zal proberen om voor die tijd nog een korte update te geven :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
