eerste update
Blijf op de hoogte en volg Noraini
29 November 2016 | Ecuador, Quito
Inmiddels ben ik alweer 2 weken in Quito, Ecuador, en al een beetje gewend. Voor iedereen die nog niet weet wat ik hier precies doe, een korte uitleg. Afgelopen september ben ik begonnen met mijn master Latin American Studies bij de Universiteit Leiden. Het is een éénjarige master waarvoor ik, natuurlijk, een masterscriptie moet schrijven. Om hiervoor informatie te verzamelen ben ik nu hier. Mijn scriptie gaat namelijk over het effect dat het certificaat Fair Trade heeft op cacao boeren en hun families in Ecuador, dus gaat hun levenskwaliteit daadwerkelijk vooruit na invoering van dit certificaat? Daarnaast focus ik me op de rol die organisaties (coöperatieven) hierin spelen. En waarom Ecuador? En cacao? In studies over Fair Trade wordt heel erg vaak gefocust op koffie, een van de populairste Fair Trade producten, cacao is ook populair, maar dan vooral in andere landen zoals Peru en Nicaragua (in de studies dan). Als het gaat om Fair Trade in Ecuador is de bloemenindustrie een populair onderwerp (en ja, Ecuador exporteert heel erg veel bloemen). Ik wilde iets anders, en dus werd het de cacao-industrie in Ecuador. Zodoende ben ik hier nu.
Helaas schiet het met mijn onderzoek nog niet zo heel erg op. Mijn contactpersoon hier (een professor aan de technische Universiteit) is nu net op vakantie in Mexico, als het goed is komt hij deze week weer terug en kunnen we afspraken gaan maken voor interviews. Verder heb ik behoorlijk wat telefoontjes gepleegd die nog niet zo heel erg veel hebben opgeleverd, maar dat is hoe het hier werkt. Eerst drie keer erachteraan bellen. Gelukkig heb ik volgende week wel een interview staan met iemand die voor de overheid heeft gewerkt en me meer kan vertellen. Voorlopig blijf ik gewoon positief en denk ik dat het allemaal wel goed gaat komen. Deze eerste twee weken waren gewoon de generale repetitie en de uiteindelijk voorstelling komt helemaal goed.
Over mijn onderzoek kan ik dus nog niet zo heel erg veel vertellen, maar wel kan ik jullie een beetje kennis laten maken met Quito. De hoofdstad van Ecuador ligt gemiddeld op 2850 meter hoogte, tussen de bergen, met ongeveer 2 miljoen inwoners. De stad is niet een rondje maar meer een streepje, 70 km lang en 4 km breed. De grootste bezienswaardigheden zijn de verschillende, in koloniale stijl gebouwde kerken. Voordat de Spanjaarden in 1526 kwamen was Quito een grote Inca-stad. De Inca-leider Rumiñahui vond het echter een ondragelijk idee dat de Spanjaarden over de Quito zouden heersen en vlak voor de verovering verwoestte hij de gehele stad, de Spanjaarden troffen alleen maar puin aan. De stad zoals hij nu is, is opgericht (ik kan even niet op het goede woord komen) op 6 december 1534. 6 December is nog steeds een feestdag hier in Quito.
Voor iedereen die zich afvraagt wat voor munteenheid hier wordt gebruikt, dat is d Amerikaanse Dollar. Ecuador had een zware economische crisis te verduren in 2000 en om de hyperinflatie tegen te gaan vond de toenmalige president Mahuad het een goed idee om over te gaan op de Dollar. Na hevig protest wat hierop volgde werd Mahuad afgezet. Zijn opvolger, president Noboa ging verder met de invoering van de dollar. Dit had echter wel tot gevolg dat een heel groot gedeelte van de Ecuadoraanse bevolking onder het armoedepunt kwam. In 1999 kon er namelijk nog 1 dollar gekocht worden met 6000 sucres, in 2000 (het jaar van de invoering) moest de bevolking voor 1 dollar 25.000 sucres neertellen. De huidige president, Rafael Correa, is er met veel sociale projecten in geslaagd om de armoede getal naar beneden te halen.
Op dit moment is het hier regenseizoen. De eerste week was het wonderbaarlijk genoeg de hele week droog en zonnig. Nu is het om 5 uur 's middags grijs-bewolkt en beginnen de regendouches.
De eerste dag had ik redelijk last van een jetlag, bijna 24 uur onderweg, om 2 uur ’s nachts aankomen en een tijdsverschil van 6 uur vond mijn lijf niet zo heel erg leuk. Gelukkig was ik de tweede dag niet meer zo heel erg moe en besloot ik om met de wandeltour door de oude stad mee te gaan. Net die dag kwam de president van China op bezoek waardoor het centrale plein, waar het presentiele gebouw staat, afgesloten en werd de stad overspoeld met politieagenten. Maar ik heb veel geleerd en toekomstige bezoekideetjes opgedaan. Helaas werd ik op dag 3 een beetje ziek, misschien toch nog een jetlag, misschien de hoogte, misschien het water, misschien het eten, ik weet het niet, in ieder geval had ik niet zo heel erg veel behoefte om heel erg veel te doen.
Een lichtpuntje hier was wel dat ik inmiddels niet meer in een hostel verbleef, maar al in mijn airbnb gezin. Ik woon nu een soort van bij hen in huis, alhoewel ik wel gewoon zelf kook. Met hen heb ik wel heel veel geluk. Ze zijn echt heel erg aardig en behulpzaam. Het huis is van Nyhra en Inoussa die samen een Engels Insituut aan de overkant van de straat runnen. Hun 2 kinderen Nazca en Salef wonen niet meer thuis (officieel) maar zijn er wel bijna altijd. Een teken dat familie hier centraal staat. Toen het de eerste week met mijn onderzoek nog niet wilde vlotten dachten ze heel lief met me mee. Inoussa dacht dat een vriend van hem die hij de volgende dag zou ontmoeten in de cacao industrie werkte en bood aan om me mee te nemen. Ik moest wel mijn bikini meenemen. Eigenlijk dacht ik dat we naar zijn huis/boerderij/plantage gingen, maar we gingen naar de sportclub. Nou moet ik dit wel even beter beschrijven. Eerst hebben we Nyhra en haar moeder afgezet bij de Sauna, wat onderdeel was van de sportclub maar op een andere locatie. Daarna gingen we naar de locatie met de vier tennisbanen, zes volleybalvelden, zwembad, kleuterbadje, zumbaplek, tafeltennisplek en voetbalvelden. Het was enorm en een beetje zoals in de films. Helaas kon de meneer me niet helpen en ook de andere meneer die ze later ontmoetten kon me niet echt helpen. Dus heb ik anderhalf uur lang gezwommen en daarna nog een half uurtje met Nazca gepraat. Wél heb ik op de sportclub voor het eerst Ceviche (spreek ongeveer uit als sevitsje) gegeten, een typisch Ecuadoraans gerecht met heel veel ui, tomatensap en garnalen.
Tot nu toe valt het me heel erg mee om vegetarisch te eten. Een lunch bestaat hier vaak uit een bord met rijst, groenten en een stuk kip. Die kip kan vaak achterwege gelaten worden. Daarnaast zijn er een aantal vegetarische restaurantjes waar ik terecht kan, inmiddels heb ik er drie uitgeprobeerd. Voor 3-5 dollar kan je hier terecht voor een lunch. Je kunt dan niet van de kaart kiezen en gaat over het algemeen gewoon aan een tafeltje zitten (al dan niet bij anderen). Vanzelf wordt dan een dienblad langs gebracht met daarop een kom soep, een bord met rijst of aardappelen, groenten, sla, een glas water en een sapje. Wat ik inmiddels allemaal gegeten en gedronken heb is me nog steeds een beetje een raadsel want vaak kan ik er niet echt uitkomen wat het nou is. Vooral bij de sapjes kan ik de smaken vaak niet plaatsen. Een ander ding hier in Ecuador is dat bij alles suiker wordt toegevoegd. Als je een sapje besteld moet je er hier bij zeggen ‘zonder suiker’, anders krijg je gewoon een eetlepel suiker in je sinaasappelsap. Op de verpakkingen in de supermarkt staat sinds drie jaar een etiket met daarop ‘hoog/midden/laag in suiker, vet en zout. Een goed idee, maar op bijna alle pakken sinaasappelsap staat hoog in suiker. Bij mijn ontbijt had ik dus het pak met ‘de helft minder suiker’, wat alsnog een suikerbom bleek te zijn. Tijdens de tour door de binnenstad kwamen we langs een snoepwinkel, de gids grapte toen nog dat de tandarts op de hoek zat en dat je hier als tandarts goede zaken doet. Ik geef haar geloof ik gelijk.
Aangezien ik een klein beetje ziek was heb ik nog niet zo heel erg veel van de stad gezien. Ik heb vorige week een aantal keer rondgeslenterd door de stad en het museum over de stad bezocht. Wel heeft de familie me afgelopen vrijdagavond meegenomen naar hun huis op het platteland waar ze ook een school hebben. Ik mocht blijven slapen en zaterdagochtend kwamen de kinderen voor hun Engelse les. Tijdens hun klas mochten ze vragen stellen, wat heel leuk was. Zondag ging het Instituut op excursie en ze waren zo lief om me mee te vragen. Claudia (Duits meisje die hier ook verbleef) ging ook mee, samen met 2 andere Duitsers die ze had ontmoet. Er waren ongeveer 25 studenten (tussen de 12 en 22 ongeveer) en allemaal hadden ze een vragenlijst gekregen die ze aan ons voor moesten leggen. Dus heb ik heel erg vaak verteld wat mijn lievelingskleur is. Er was een jongen van 15 (waar ik geen naam meer van weet) die nog niet zo heel erg goed Engels kon, maar wel graag wilde praten. Dus heeft hij me wel 10 keer gevraagd wie de president van Nederland is. Ik geloof niet dat hij mijn antwoord, dat we geen president hebben, goed snapte. Het schoolreisje begon om 5 uur ’s ochtends en ging eerst naar een dorpje waar we hebben ontbeten. Alle niet-vegetariërs kregen om 7 uur ’s ochtends een bord rijst met een gebakken banaan en een grote kippenvleugel. Ik kreeg een bord met ananas. Ik was heel erg dankbaar voor mijn ananas, zo vroeg kan ik echt nog geen bord rijst op. Daarna gingen we door naar het nationale park Cotopaxi (wat sinds augustus 2015 weer een actieve vulkaan is). Helaas was het vanuit de zuidelijke kant heel erg bewolkt waardoor we niet zo veel van de vulkaan konden zien. Daarna gingen we naar een ander dorpje, waar we een traditionele lunch hadden. Een bord aardappelen, gebakken banaan, popcorn, gekookte maïs, geroosterde maïs, voor mij een stuk kaas, voor de rest vlees (geen kip dit keer). Na de lunch reden we verder in de bus naar Quilotoa. Dit is een vulkaan met een meer in de krater waar je heen kunt lopen. Naar beneden redelijk gemakkelijk, ondanks het uitglijgevaar door het zandpad, naar boven was zwaarder. Er waren ezeltjes die je kon huren om je weer naar boven te laten brengen, maar daar heeft niemand gebruik van gemaakt. Op mijn weg naar boven had ik ook wel een beetje medelijden met die ezeltjes, die dat elke dag meerdere keren moeten doen met iemand boven op hun rug. Helaas was het ook hier bewolkt (volgens Salef was het de eerste keer dat hij het niet helder had meegemaakt), waardoor we niet het hele mooie uitzicht hadden, alhoewel het alsnog indrukwekkend was. Om half 10 waren we allemaal uitgeput weer thuis. Oh, wat wel heel grappig was, we waren als Europeanen een soort van circusattractie. Naast de vele vragen wilde ook iedereen met ons op de foto.
Dit was alweer veel meer dan ik eigenlijk wilde vertellen, dus voor nu laat ik het hier maar bij. Ik zal proberen om jullie zo goed mogelijk op de hoogte te houden!
Helaas schiet het met mijn onderzoek nog niet zo heel erg op. Mijn contactpersoon hier (een professor aan de technische Universiteit) is nu net op vakantie in Mexico, als het goed is komt hij deze week weer terug en kunnen we afspraken gaan maken voor interviews. Verder heb ik behoorlijk wat telefoontjes gepleegd die nog niet zo heel erg veel hebben opgeleverd, maar dat is hoe het hier werkt. Eerst drie keer erachteraan bellen. Gelukkig heb ik volgende week wel een interview staan met iemand die voor de overheid heeft gewerkt en me meer kan vertellen. Voorlopig blijf ik gewoon positief en denk ik dat het allemaal wel goed gaat komen. Deze eerste twee weken waren gewoon de generale repetitie en de uiteindelijk voorstelling komt helemaal goed.
Over mijn onderzoek kan ik dus nog niet zo heel erg veel vertellen, maar wel kan ik jullie een beetje kennis laten maken met Quito. De hoofdstad van Ecuador ligt gemiddeld op 2850 meter hoogte, tussen de bergen, met ongeveer 2 miljoen inwoners. De stad is niet een rondje maar meer een streepje, 70 km lang en 4 km breed. De grootste bezienswaardigheden zijn de verschillende, in koloniale stijl gebouwde kerken. Voordat de Spanjaarden in 1526 kwamen was Quito een grote Inca-stad. De Inca-leider Rumiñahui vond het echter een ondragelijk idee dat de Spanjaarden over de Quito zouden heersen en vlak voor de verovering verwoestte hij de gehele stad, de Spanjaarden troffen alleen maar puin aan. De stad zoals hij nu is, is opgericht (ik kan even niet op het goede woord komen) op 6 december 1534. 6 December is nog steeds een feestdag hier in Quito.
Voor iedereen die zich afvraagt wat voor munteenheid hier wordt gebruikt, dat is d Amerikaanse Dollar. Ecuador had een zware economische crisis te verduren in 2000 en om de hyperinflatie tegen te gaan vond de toenmalige president Mahuad het een goed idee om over te gaan op de Dollar. Na hevig protest wat hierop volgde werd Mahuad afgezet. Zijn opvolger, president Noboa ging verder met de invoering van de dollar. Dit had echter wel tot gevolg dat een heel groot gedeelte van de Ecuadoraanse bevolking onder het armoedepunt kwam. In 1999 kon er namelijk nog 1 dollar gekocht worden met 6000 sucres, in 2000 (het jaar van de invoering) moest de bevolking voor 1 dollar 25.000 sucres neertellen. De huidige president, Rafael Correa, is er met veel sociale projecten in geslaagd om de armoede getal naar beneden te halen.
Op dit moment is het hier regenseizoen. De eerste week was het wonderbaarlijk genoeg de hele week droog en zonnig. Nu is het om 5 uur 's middags grijs-bewolkt en beginnen de regendouches.
De eerste dag had ik redelijk last van een jetlag, bijna 24 uur onderweg, om 2 uur ’s nachts aankomen en een tijdsverschil van 6 uur vond mijn lijf niet zo heel erg leuk. Gelukkig was ik de tweede dag niet meer zo heel erg moe en besloot ik om met de wandeltour door de oude stad mee te gaan. Net die dag kwam de president van China op bezoek waardoor het centrale plein, waar het presentiele gebouw staat, afgesloten en werd de stad overspoeld met politieagenten. Maar ik heb veel geleerd en toekomstige bezoekideetjes opgedaan. Helaas werd ik op dag 3 een beetje ziek, misschien toch nog een jetlag, misschien de hoogte, misschien het water, misschien het eten, ik weet het niet, in ieder geval had ik niet zo heel erg veel behoefte om heel erg veel te doen.
Een lichtpuntje hier was wel dat ik inmiddels niet meer in een hostel verbleef, maar al in mijn airbnb gezin. Ik woon nu een soort van bij hen in huis, alhoewel ik wel gewoon zelf kook. Met hen heb ik wel heel veel geluk. Ze zijn echt heel erg aardig en behulpzaam. Het huis is van Nyhra en Inoussa die samen een Engels Insituut aan de overkant van de straat runnen. Hun 2 kinderen Nazca en Salef wonen niet meer thuis (officieel) maar zijn er wel bijna altijd. Een teken dat familie hier centraal staat. Toen het de eerste week met mijn onderzoek nog niet wilde vlotten dachten ze heel lief met me mee. Inoussa dacht dat een vriend van hem die hij de volgende dag zou ontmoeten in de cacao industrie werkte en bood aan om me mee te nemen. Ik moest wel mijn bikini meenemen. Eigenlijk dacht ik dat we naar zijn huis/boerderij/plantage gingen, maar we gingen naar de sportclub. Nou moet ik dit wel even beter beschrijven. Eerst hebben we Nyhra en haar moeder afgezet bij de Sauna, wat onderdeel was van de sportclub maar op een andere locatie. Daarna gingen we naar de locatie met de vier tennisbanen, zes volleybalvelden, zwembad, kleuterbadje, zumbaplek, tafeltennisplek en voetbalvelden. Het was enorm en een beetje zoals in de films. Helaas kon de meneer me niet helpen en ook de andere meneer die ze later ontmoetten kon me niet echt helpen. Dus heb ik anderhalf uur lang gezwommen en daarna nog een half uurtje met Nazca gepraat. Wél heb ik op de sportclub voor het eerst Ceviche (spreek ongeveer uit als sevitsje) gegeten, een typisch Ecuadoraans gerecht met heel veel ui, tomatensap en garnalen.
Tot nu toe valt het me heel erg mee om vegetarisch te eten. Een lunch bestaat hier vaak uit een bord met rijst, groenten en een stuk kip. Die kip kan vaak achterwege gelaten worden. Daarnaast zijn er een aantal vegetarische restaurantjes waar ik terecht kan, inmiddels heb ik er drie uitgeprobeerd. Voor 3-5 dollar kan je hier terecht voor een lunch. Je kunt dan niet van de kaart kiezen en gaat over het algemeen gewoon aan een tafeltje zitten (al dan niet bij anderen). Vanzelf wordt dan een dienblad langs gebracht met daarop een kom soep, een bord met rijst of aardappelen, groenten, sla, een glas water en een sapje. Wat ik inmiddels allemaal gegeten en gedronken heb is me nog steeds een beetje een raadsel want vaak kan ik er niet echt uitkomen wat het nou is. Vooral bij de sapjes kan ik de smaken vaak niet plaatsen. Een ander ding hier in Ecuador is dat bij alles suiker wordt toegevoegd. Als je een sapje besteld moet je er hier bij zeggen ‘zonder suiker’, anders krijg je gewoon een eetlepel suiker in je sinaasappelsap. Op de verpakkingen in de supermarkt staat sinds drie jaar een etiket met daarop ‘hoog/midden/laag in suiker, vet en zout. Een goed idee, maar op bijna alle pakken sinaasappelsap staat hoog in suiker. Bij mijn ontbijt had ik dus het pak met ‘de helft minder suiker’, wat alsnog een suikerbom bleek te zijn. Tijdens de tour door de binnenstad kwamen we langs een snoepwinkel, de gids grapte toen nog dat de tandarts op de hoek zat en dat je hier als tandarts goede zaken doet. Ik geef haar geloof ik gelijk.
Aangezien ik een klein beetje ziek was heb ik nog niet zo heel erg veel van de stad gezien. Ik heb vorige week een aantal keer rondgeslenterd door de stad en het museum over de stad bezocht. Wel heeft de familie me afgelopen vrijdagavond meegenomen naar hun huis op het platteland waar ze ook een school hebben. Ik mocht blijven slapen en zaterdagochtend kwamen de kinderen voor hun Engelse les. Tijdens hun klas mochten ze vragen stellen, wat heel leuk was. Zondag ging het Instituut op excursie en ze waren zo lief om me mee te vragen. Claudia (Duits meisje die hier ook verbleef) ging ook mee, samen met 2 andere Duitsers die ze had ontmoet. Er waren ongeveer 25 studenten (tussen de 12 en 22 ongeveer) en allemaal hadden ze een vragenlijst gekregen die ze aan ons voor moesten leggen. Dus heb ik heel erg vaak verteld wat mijn lievelingskleur is. Er was een jongen van 15 (waar ik geen naam meer van weet) die nog niet zo heel erg goed Engels kon, maar wel graag wilde praten. Dus heeft hij me wel 10 keer gevraagd wie de president van Nederland is. Ik geloof niet dat hij mijn antwoord, dat we geen president hebben, goed snapte. Het schoolreisje begon om 5 uur ’s ochtends en ging eerst naar een dorpje waar we hebben ontbeten. Alle niet-vegetariërs kregen om 7 uur ’s ochtends een bord rijst met een gebakken banaan en een grote kippenvleugel. Ik kreeg een bord met ananas. Ik was heel erg dankbaar voor mijn ananas, zo vroeg kan ik echt nog geen bord rijst op. Daarna gingen we door naar het nationale park Cotopaxi (wat sinds augustus 2015 weer een actieve vulkaan is). Helaas was het vanuit de zuidelijke kant heel erg bewolkt waardoor we niet zo veel van de vulkaan konden zien. Daarna gingen we naar een ander dorpje, waar we een traditionele lunch hadden. Een bord aardappelen, gebakken banaan, popcorn, gekookte maïs, geroosterde maïs, voor mij een stuk kaas, voor de rest vlees (geen kip dit keer). Na de lunch reden we verder in de bus naar Quilotoa. Dit is een vulkaan met een meer in de krater waar je heen kunt lopen. Naar beneden redelijk gemakkelijk, ondanks het uitglijgevaar door het zandpad, naar boven was zwaarder. Er waren ezeltjes die je kon huren om je weer naar boven te laten brengen, maar daar heeft niemand gebruik van gemaakt. Op mijn weg naar boven had ik ook wel een beetje medelijden met die ezeltjes, die dat elke dag meerdere keren moeten doen met iemand boven op hun rug. Helaas was het ook hier bewolkt (volgens Salef was het de eerste keer dat hij het niet helder had meegemaakt), waardoor we niet het hele mooie uitzicht hadden, alhoewel het alsnog indrukwekkend was. Om half 10 waren we allemaal uitgeput weer thuis. Oh, wat wel heel grappig was, we waren als Europeanen een soort van circusattractie. Naast de vele vragen wilde ook iedereen met ons op de foto.
Dit was alweer veel meer dan ik eigenlijk wilde vertellen, dus voor nu laat ik het hier maar bij. Ik zal proberen om jullie zo goed mogelijk op de hoogte te houden!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
