De geboorte van de zon

Vandaag komen papa en mama. Iets waar ik aan de ene kant heel veel zin in heb en waar ik aan de andere kant een beetje angstig voor ben. Niet omdat ik niet samen met papa en mama wil reizen, maar omdat Zuid-Amerika toch wel heel erg anders is dan Europa. En ook wel een beetje omdat de laatste keer dat we samen op vakantie zijn geweest volgens mij minstens zeven jaar geleden is. Maar ik heb er vooral heel veel zin in. Het betekent overigens ook dat ik over precies drie weken alweer terug in Nederland ben.

Na Santa Cruz heb ik de bus genomen naar Cochabamba. Eigenlijjk wilde ik heel erg graag naar de jungle maar omdat Argentinië zo goed beviel had ik daar de tijd niet meer voor. Cochabamba gaf me in ieder geval de gelegenheid om eindelijk souveniertjes te kopen. De stad staat namelijk bekend om haar markt maar omdat heel veel toeristen de plek overslaan zijn de prijzen laag. Alhoewel heel Bolivia goedkoop is, over het algemeen dan. Naast de markt heeft Cochabamba ook een enorm Jesus beeld op de top van een heuvel, een beetje zoals die in Rio. Vanaf de top was de hele stad te zien. Geloof me, die was echt enorm.

Na Cochabamba ging mijn reis naar La Paz, de hoofdstad waarvan bijna iedereen me vertelde dat één of twee dagen echt wel genoeg was. Van Sucre naar Santa Cruz heb ik samen gereist met Liran (Israël). Na Santa Cruz is hij gelijk doorgegaan naar La Paz en eigenlijk zouden we elkaar niet meer ontmoeten omdat hij een berg ging beklimmen in de omgeving maar een parasiet in zijn buik gooide een beetje roet in het eten. Hierdoor had ik wel het geluk dat hij me de stad kon laten zien. In La Paz heb ik behoorlijk veel reizigers ontmoet met een parasiet of voedselvergifteging. Tot nu toe ben ik zelf nog steeds gezond, hopelijk blijft dat de komende drie weken nog even zo. Het enige waar ik last van heb is het te kort komen van adem na het beklimmen van een berg of trap. Zelfs als het maar 10 meter is.

La Paz vond ik verschrikkelijk. Te veel verkeer, te veel chaos, te veel mensen. Liran vond het verschrikkelijk omdat er te veel Israëliërs waren. Die waren er inderdaad veel. Zo veel zelfs dat de bordjes in La Paz in het Spaans en in het Hebreeuws zijn. Soms zelfs alleen in het Hebreeuws. De enige plek die ik wel de moeite waard vond was het uitkijkpunt. Daar was het wel heel rustig en het uitzicht was heel mooi. La Paz ligt namelijk als een soort van bolletje tussen de bergen.

Na La Paz kwam Copacabana als een verademing. Dit dorpje ligt aan Lake Titicaca en is supertoeristisch maar de sfeer is heel erg goed. In alle backpackerdorpjes is de sfeer goed volgens mij. In mijn hostel ontmoette ik Dan (Australië) die net als ik van het noorden naar het zuiden wilde lopen op Isla del Sol. Dus dat hebben we de volgende dag gedaan. Isla del Sol is echt schitterend. De uitzichten zijn zo ontzettend mooi. We hadden geluk dat we na de korte tour besloten om een berg te beklimmen. Toen we weer beneden kwamen waren alle toeristen namelijk al vertrokken. Het was zo rustig en ontspannend (ondanks mijn tekort aan adem bij elke stap die ik omhoog moest zetten). Volgens de Incas is de zon geboren op Isla del Sol (eiland van de zon) en we hadden ook alle dagen zon. Vanaf het eiland konden we echter zien dat het vaste land iets minder geluk had met veel wolken en zelfs hevige regenbuien.

Vervolgens ben ik gister met de Bolivia Hop bus de grens met Peru overgestoken en vanochtend ben ik aangekomen in Cusco. Nog twee uurtjes, vanaf dan reis ik niet meer alleen…