Nunca más

Mijn laatste blog vanuit Córdoba. Morgen begint het avontuur echt. Dan begin ik eindelijk echt met reizen. Het is wel gek om hier weg te gaan, de stad voelt al zo vertrouwd. Alhoewel ik nog steeds lang niet alles heb gezien volgens mij. Ik zou ook best langer willen blijven, hier in de omgeving is nog behoorlijk wat te zien en doordat het de afgelopen paar dagen vrij regenachtig was heb ik niet zo heel veel kunnen doen helaas. Maar mijn busticket naar de volgende bestemming heb ik al en het hostel is ook al gereserveerd. Langer blijven gaat dus niet.

Vrijdag was mijn laatste dag bij Sal y Luz. Een drukke dag want er kwamen veel mensen eten en we waren een beetje onderbemand in de keuken terwijl er veel gesneden moest worden. Ik heb nog steeds een blaar aan de binnenkant van mijn pink, zo hard heb ik mijn best gedaan. En daar komt bij dat de messen (en alles daar trouwens) niet zo luxe is als bij ons. Er waren messen bij waar de handvaten bijna vanaf vielen. Wij hadden die allang weggegooid, maar ja, dat kan hier nou eenmaal niet.

Omdat het mijn laatste dag was duurde alles langer. Nadat alle buurtgenoten hadden gegeten, ben ik gebleven om samen met Fernanda, Carlos, Claudia en nog een aantal anderen het menu van de dag te proeven. Vrijdag was dat een mengelmoesje van aardappels, rode bieten, ei, sla en vlees (wat ik eruit heb gezocht). Na het eten heb ik nog heel even foto's gemaakt in de Jardin (de kinderopvang) en daarna ben ik naar huis gegaan. Fernanada heeft me haar e-mail adres en telefoonnummer gegeven zodat ik haar op de hoogte kan houden. Ook heb ik haar moeten beloven dat als ik ooit weer in Córdoba kom, ik het haar laat weten zodat ik langs kan komen.

Om vier uur was ik eindelijk thuis en heb ik een korte siësta gehouden. De siësta hier is een beetje het kip en het ei verhaal. Wat was er eerder, de siësta of het late avondleven van de Argentijnen? Niemand die het weet maar ik ben blij dat er zoiets is als een siësta. Helemaal omdat ik 's avonds weer op stap zou gaan met Daniela en Alice. Een aantal huisgenoten van Daniela zijn uiteindelijk ook meegeweest, Alex (Colombia), Fernanda (Mexico) en Philip (Duitsland). Behoorlijk internationaal dus.

Zaterdag had ik afgesproken met Alice om naar de handarbeidsmarkt te gaan. Ieder weekend wordt die markt hier gehouden en het is een van de belangrijkste van Argentinië. Heel eerlijk gezegd vond ik het een beetje tegenvallen, er werd veel van hetzelfde verkocht vond ik. Alice vertelde me dat in Rio precies hetzelfde wordt verkocht. Ik snap dus ook niet zo goed waarom dit dan een van de belangrijkste van Argentinië is. Maar het was wel leuk om even rond te slenteren.

Zondagochtend had ik om tien uur afgesproken met Alice omdat we naar Alta Gracia zouden gaan. Normaal is ze altijd stipt op tijd, een uitzonderlijke eigenschap voor iemand uit Latijns-Amerika. Toen ze er om kwart over 10 nog niet was begon ik dus te denken dat ze niet meer zou komen. Op dat moment werd ze echter wakker vertelde ze later. 10 Minuten later was ze er alsnog. Geen idee hoe ze zo snel op heeft kunnen staan. Maar ik hoefde in ieder geval niet alleen naar Alta Gracia. Iedereen die hier ooit in de buurt komt, echt gaan. Het stadje is ontzettend leuk. Eerst hebben we het oude huis van Che Guevara bezocht, wat nu een museum is. Het museum was meer gericht op zijn jeugd (in dit huis heeft hij zijn jeugd ook doorgebracht) en niet zo zeer op zijn politieke ideeën. We waren echt net op het goede moment want toen we uit het museum liepen, kwam er net een bus vol met toeristen aan. Na het museum zijn we verder gelopen, het stadje ligt tussen de bergen wat erg mooie uitzichten geeft. Een andere bezienswaardigheid in Alta Gracia is de estancia, waarvan er in de provincie Córdoba meerdere te vinden zijn. Een estancia is een soort van landgoed, vroeger vaak met ontzettend veel land en de bijbehorende slaven. Persoonlijk vond ik het echt heel erg interessant om te zien.

Afgelopen weekend was het een lang-weekend maar het weer was helaas niet zo goed. Het was een beetje regenachtig, koud en bewolkt. Dinsdag was het la día de la memoria. Het is inmiddels 39 jaar geleden dat de zogeheten Vuile Oorlog hier officieel begon. Op 24 maart 1976 vond de coupe plaats waardoor de militaire Junta onder leiding van Videla aan de macht kwam. Voor deze coupe waren de verdwijningen waar de Vuile Oorlog berucht om staat al begonnen. Isabel Perón had al toestemming gegeven om tegenstanders uit de weg te ruimen. Onder leiding van de militaire Junta verdwenen er echter veel meer. Voornamelijk vakbondsleden en studenten werden het slachtoffer. Officieel gezien zijn er 9 000 vermissingen geregistreerd, mensenrechtenorganisaties schatten het aantal verdwenen personen echter op 30 000. Een behoorlijk verschil dus. Nog steeds zijn niet alle verdwenen personen terecht. De 'Madres de la Plaza de Mayo' houden nog steeds elke woensdag een stille mars in Buenos Aires en ook de 'Abuelas de la Plaza de Mayo' zijn nog actief. De moeders zoeken naar hun vermiste kinderen. De grootmoeders naar hun vermiste kleinkinderen. Zwangere vrouwen werden ook ontvoerd, gemarteld en na de bevalling verdwenen ze. De baby's werden vervolgens 'geadopteerd' door mensen die dicht bij het leger stonden. Immers, een baby is nog helemaal puur en als die een goede opvoeding (met goede ideeën krijgt), dan is er niets aan de hand. Er zijn een aantal van die kinderen weergevonden, maar er worden nog steeds 400 vermist.

Een goede dag dus gelijk om het museum van herrinnering te bezoeken, een museum in een oude gevangenis waar martelingen plaats vonden tijdens de Vuile Oorlog en waar nu een museum is voor de verdwenen personen. Geen leuk museum dus en ik moet eerlijk zeggen dat het veel indruk maakt. Er waren kamers waar veel foto's hingen van de verdwenen personen. Trouwfoto's, foto's van moeders met hun kind, foto's van lachende vriendengroepen, foto's van mensen van mijn leeftijd. Personen die verdwenen, alleen omdat ze andere politieke ideeën hadden dan de overheid.
's Avonds was er een mars vanwege deze nationale feestdag. Om mensen te helpen herrinneren; 'nunca más'. Samen met Alice, Fernanda, Oano, Maria en Philip ben ik naar deze mars geweest. Wat (ondanks de regen en de reden) een vrolijke, geweldloze mars was. Vol met trommels en dansende en zingende mensen. Waarschijnlijk is vrolijkheid ook de manier om ervoor te zorgen dat zoiets nooit weer gebeurd. Nunca más.