Roeien en rode lipstick
Blijf op de hoogte en volg Noraini
18 Oktober 2015 | Spanje, Madrid
Mijn lessen beginnen tegenwoordig om half 12. Een rottijd. Het liefste heb ik mijn lessen vroeg in de ochtend. Dan weet ik zeker dat ik vroeg mijn bed uitrol en nog wat heb aan mijn dag. Om ervoor te zorgen dat ik toch nog wat doe ’s ochtends zet ik braaf mijn wekker op 08:00. Vervolgens geef ik mijzelf de mogelijkheid om een kwartier lang de snoezknop te gebruiken en dan sleep ik mijzelf mijn warme bed uit. Normaal gesproken. Dinsdag gaf ik mijzelf een halfuur langer om op te staan. Na het weekend was ik uitgeput besefte ik en ik had mijn slaap nodig.
Patricia haar kunstcursus is begonnen wat betekende dat ze dinsdag om 18u weg moest. Toen ik de kinderen van school had gehaald moest Carlota dus eerst haar huiswerk doen. Met Pablo begon ik alvast met de snack zodat hij na de snack kon beginnen met zijn huiswerk. Zijn juf was vergeten dat de kinderen een tekening moesten maken voor de kalender die ze gaan verkopen. Een van de leerkrachten heeft lange tijd in Niger gewoond en de school heeft daar nu connecties mee. De kinderen hebben de mogelijkheid om een penvriendschap te onderhouden met de kinderen in één van de dorpen daar en elk jaar wordt er geld ingezameld aan de hand van de verkoop van kalenders. Elk kind (uit een bepaald jaar) maakt een tekening. Vervolgens mogen de kinderen stemmen op de mooiste tekeningen. De tekeningen met de meeste stemmen worden opgenomen in de kalend en vervolgens moeten de kinderen de kalender verkopen aan ouders, opa’s, oma’s en andere kennissen. Inmiddels heeft de school al heel veel dingen kunnen realiseren, er zijn scholen gebouwd, een ziekenhuis en sommige moeders (in Niger) hebben zelfs een koe gekregen.
Na Carlota haar gebruikelijke dingen moest ze nog een tekst lezen wat maar 5 minuten duurde. Op school had ze een soort spel gemaakt met opdrachten. Natuurlijk wilde ze die ook op mij uitproberen. En dus moest ik een slang nadoen. En een driehoek uitbeelden. En heel veel rondjes draaien. En uitbeelden dat het heel hard ging regenen.
Claire (Engeland) had vorige week al voorgesteld om en bootje te huren in Parque Retiro. De weersverwachting voor donderdag was het beste en dus stond ik om twintig voor tien bij de metro-uitgang te wachten. Claire was er na twee minuten en Natalia (Brazilië) was er precies op de afgesproken tijd, kwart voor tien. Laura had laten weten dat ze toch niet kon en Alex had van te voren al laten weten dat ze ’s ochtends vroeg niet al te vrolijk is en dus niet mee zou gaan. Om vijf voor tien waren we bij de bootverhuur die natuurlijk nog dicht was. We hebben met zijn drieën eerst een rondje om het meer gelopen (het is overigens meer een iets grotere vijver).
We waren de eersten op het water en uiteindelijk kwamen er maar twee andere bootjes bij. Het is absoluut niet duur om een bootje te huren en wel heel erg leuk. Het roeien bleek nog best een kunst te zijn. Op de een of andere manier was rondjes draaien gemakkelijker dan rechtdoor. Het bootje hadden we 45 minuten tot onze beschikking. Uiteindelijk hebben we er iets minder lang gebruik van gemaakt. Met de metro is het heel gemakkelijk om naar onze school te gaan maar we besloten om te gaan lopen. Claire dacht dat ze wist hoe we moesten wandelen maar op de een of andere manier hebben we ergens een afslag gemist. We waren heel dichtbij maar om toch het zekere voor het onzekere te nemen besloten we bij de eerste metrohalte die we tegenkwamen toch maar verder met de metro te gaan. Het was precies half 12 toen we bij school aankwamen.
Onder de snack donderdag hadden Carlota en ik het over kerst. Waarom weet ik niet meer. Maar het ging over kerst, vooral over de kerstman en over cadeautjes. Met kerst mogen de kinderen een verlanglijstje aan de kerstman doorgeven. Met drie koningen krijgen ze iets waar ze verder geen invloed op hebben. Een klasgenootje van haar had haar het meest ongeloofwaardige verhaal ooit verteld (in Carlota’s ogen). Namelijk dat de kerstman een uitvinding van Coca Cola is, als reclamestunt. Daarnaast was volgens dit klasgenootje dat ook gelijk de reden dat de kerstman rood is, want het logo van Coca Cola is immers ook rood. Nee, dat kan onmogelijk waar zijn. Ze vond het echter wel een aannemelijk idee dat de kerstman maar drie weken per jaar op de Noordpool woont om informatie te verzamelen over alle kindjes. De rest van het jaar is hij aan het vakantievieren in een warme staat in de Verenigde Staten. Carlota wist ook al precies wat ze dit jaar aan de kerstman gaat vragen. Een boek en geld wat ze aan de kindjes in Afrika kan geven. En als geld niet kan dan wil ze graag een cadeautje wat ze aan een kindje in Afrika kan geven.
Vrijdag moesten de kinderen naar het ziekenhuis voor de griepprik. Om half 6 waren ze pas terug. Toen moesten we nog beginnen met de Engelse les, het belangrijkste van de vrijdag. Twee weken geleden had ik samen met Pablo een schrijfopdracht gemaakt voor de Engelse les. Het was een recept voor een bananencake, de ingrediënten en de plaatjes stonden op het papier en hij moest vervolgens het recept schrijven. Twee weken geleden waren er geen bananen in huis waardoor we het recept niet konden uitproberen. Nu waren er wél bananen. Voor de Engelse les hebben we dit keer dus met zijn drieën (Pablo, Carlota en ik) een bananencake gebakken. Ik wist niet zeker of het wel een echt recept was dus het was een klein beetje een gokje. Patricia had nog nooit iets in de oven gebakken, dat is iets wat Carlos altijd doet, en wist dus niet zo goed op welke stand de oven moest. Na de voorgeschreven baktijd was de cake nog heel erg wit en zacht, ik besloot daarom om aan de knop van de oven te draaien. Na ongeveer anderhalf uur zag de cake er eindelijk goed en gaar uit.
De avond was ik vrij maar ik besloot het rustig aan te doen. Na vorig weekend was ik wel toe aan een beetje rust. Dus werden er pizza’s besteld en hebben we met de hele familie in pyjama (alleen ik had nog mijn gewone kleren aan) Charlie en de Chocoladefabriek (in het Spaans, zonder Spaanse ondertiteling) gekeken.
Rode lipstick is een onmisbaar make-up item hier in Madrid en die van mij ben ik voordat ik wegging kwijtgeraakt. Dus besloot ik zaterdag na mijn ochtendroutine (Eerst een warme douche en daarna een ontbijtje met een kopje koffie, een broodje chocopasta en een stukje zelfgemaakte bananencake. Die nog goed gelukt was ook) op zoek te gaan naar een nieuwe. Voor mijn make-up heb ik een vaste winkel en daarvan bleek er eentje redelijk dichtbij te zijn, in een winkelcentrum een halfuurtje lopen vanaf huis. Met een routebeschrijving op mijn telefoon ging ik op weg. En natuurlijk ging het bij de eerste afslag al fout. Gelukkig wist ik dat er vooral rechtdoor was tot een grote weg en daar moest ik rechts. Dus besloot ik maar gewoon op goed geluk rechtdoor te lopen. Ik had geluk, mijn strategie bleek te werken. Na twintig minuten was ik al in het winkelcentrum, die behoorlijk groot bleek te zijn.. Eindelijk heb ik weer een rode lipstick.
Na mijn intercambio met Isaac begon mijn tocht naar plaza Callao. Isaac had gezegd dat het ongeveer 10 minuten lopen was. Ik dacht nog ‘oh, dat is Spaanse snelheid dus ik ben wel sneller’. Iets waar ik alleen geen rekening mee had gehouden was de opening van de nieuwe Primark. Er was een heuse opstopping op Gran Vía vanwege de Primark. Een vrouw hoorde ik roepen dat de wachttijd om naar binnen te gaan ongeveer een half uur was. Door deze gekkigheid deed ik er een kwartier over om op mijn plek van bestemming aan te komen. Claire stond al te wachten en niet heel veel later kwam Laura ook aan. We waren net op weg naar El Tigre toen Alex whatsappte dat ze er ook al was, ze zou eigenlijk later komen.
El Tigre is een bar die onze lerares had aangeraden. Je besteld een glas drinken dat iets duurder is dan normaal en je krijgt er allemaal gratis eten bij. Wij hadden voor €13 aan drinken en kregen er vier enorme borden tapas bij, stokbroodjes met vlees, kaas en tortilla, patatas bravas en kroketjes. Het was zoveel dat we het niet eens op kregen.
Na de tapas zijn we naar J&J bookstores gelopen waar een intercambio werd gehouden. J&J is een tweedehands boekwinkel met op de begane grond een bar en in de kelder allemaal tweedehandsboeken. In het midden van de kelder is een soort tafel waar je je biertje kunt nuttigen. Er waren voornamelijk Engelssprekende mensen waardoor ik mijn Spaans helaas niet zo heel erg veel heb kunnen oefenen, hopelijk zijn er de volgende keer meer mensen om Spaans mee te praten. Ondanks het gebrek aan Spaanssprekende mensen was het wel een hele leuke plek en heb ik weer meer leuke interessante, mensen ontmoet.
Alex, Claire en Laura zouden de volgende dag meedoen met de Holi Color Run hier in Madrid en Alex was daarom al eerder weggegaan. Samen met Claire en Laura ben ik om half 11 richting Sol gegaan. Elke vrijdag- en zaterdagavond wordt er door Madlife Madrid een pubcrawl georganiseerd en we hadden besloten mee toe doen vandaag. Madrid staat immers ook bekend vanwege haar bruisende nachtleven en tot nu toe was ik niet één avond uit geweest. Mijn voeten jeukten al een aantal weken om weer te gaan dansen. In de eerste bar was het nog behoorlijk rustig, het was ook nog vroeg. De tweede bar was een stuk drukker en ontzettend warm. De sfeer was heel erg goed en de muziek heel dansbaar. Laura ging vlak voordat we naar de volgende bar gingen weg. Claire bleef nog wel langer. In de derde bar was het ook een stuk rustiger. Claire wilde eigenlijk gaan lopen naar de plek vanaf waar haar bus naar het buitendorp waar ze woont gaat maar dat vond ik niet zo’n heel erg goed idee. Madrid is een veilige stad, maar er lopen ’s avonds veel dronken mensen rond en het was wel zo’n half uur lopen. Er ging ook een nachtbus en eigenlijk wilde ik ook met de nachtbus terug naar huis. Dus besloot ik om maar gelijk met Claire mee te gaan zodat we samen naar de plek konden lopen vanaf waar alle nachtbussen gaan. Toen we daar aankwamen stonden onze bussen al klaar om te vertrekken. We waren dus net op tijd. Bijna had ik echter mijn bushalte gemist. De naam werd omgeroepen en ik zag het op het schermpje in de bus maar het drong pas op het laatste moment door dat het mijn halte was en dat ik er dus uit moest. Het was alleen maar rechtdoor naar huis en na een wandeling van 10 minuten was ik binnen.
Patricia haar kunstcursus is begonnen wat betekende dat ze dinsdag om 18u weg moest. Toen ik de kinderen van school had gehaald moest Carlota dus eerst haar huiswerk doen. Met Pablo begon ik alvast met de snack zodat hij na de snack kon beginnen met zijn huiswerk. Zijn juf was vergeten dat de kinderen een tekening moesten maken voor de kalender die ze gaan verkopen. Een van de leerkrachten heeft lange tijd in Niger gewoond en de school heeft daar nu connecties mee. De kinderen hebben de mogelijkheid om een penvriendschap te onderhouden met de kinderen in één van de dorpen daar en elk jaar wordt er geld ingezameld aan de hand van de verkoop van kalenders. Elk kind (uit een bepaald jaar) maakt een tekening. Vervolgens mogen de kinderen stemmen op de mooiste tekeningen. De tekeningen met de meeste stemmen worden opgenomen in de kalend en vervolgens moeten de kinderen de kalender verkopen aan ouders, opa’s, oma’s en andere kennissen. Inmiddels heeft de school al heel veel dingen kunnen realiseren, er zijn scholen gebouwd, een ziekenhuis en sommige moeders (in Niger) hebben zelfs een koe gekregen.
Na Carlota haar gebruikelijke dingen moest ze nog een tekst lezen wat maar 5 minuten duurde. Op school had ze een soort spel gemaakt met opdrachten. Natuurlijk wilde ze die ook op mij uitproberen. En dus moest ik een slang nadoen. En een driehoek uitbeelden. En heel veel rondjes draaien. En uitbeelden dat het heel hard ging regenen.
Claire (Engeland) had vorige week al voorgesteld om en bootje te huren in Parque Retiro. De weersverwachting voor donderdag was het beste en dus stond ik om twintig voor tien bij de metro-uitgang te wachten. Claire was er na twee minuten en Natalia (Brazilië) was er precies op de afgesproken tijd, kwart voor tien. Laura had laten weten dat ze toch niet kon en Alex had van te voren al laten weten dat ze ’s ochtends vroeg niet al te vrolijk is en dus niet mee zou gaan. Om vijf voor tien waren we bij de bootverhuur die natuurlijk nog dicht was. We hebben met zijn drieën eerst een rondje om het meer gelopen (het is overigens meer een iets grotere vijver).
We waren de eersten op het water en uiteindelijk kwamen er maar twee andere bootjes bij. Het is absoluut niet duur om een bootje te huren en wel heel erg leuk. Het roeien bleek nog best een kunst te zijn. Op de een of andere manier was rondjes draaien gemakkelijker dan rechtdoor. Het bootje hadden we 45 minuten tot onze beschikking. Uiteindelijk hebben we er iets minder lang gebruik van gemaakt. Met de metro is het heel gemakkelijk om naar onze school te gaan maar we besloten om te gaan lopen. Claire dacht dat ze wist hoe we moesten wandelen maar op de een of andere manier hebben we ergens een afslag gemist. We waren heel dichtbij maar om toch het zekere voor het onzekere te nemen besloten we bij de eerste metrohalte die we tegenkwamen toch maar verder met de metro te gaan. Het was precies half 12 toen we bij school aankwamen.
Onder de snack donderdag hadden Carlota en ik het over kerst. Waarom weet ik niet meer. Maar het ging over kerst, vooral over de kerstman en over cadeautjes. Met kerst mogen de kinderen een verlanglijstje aan de kerstman doorgeven. Met drie koningen krijgen ze iets waar ze verder geen invloed op hebben. Een klasgenootje van haar had haar het meest ongeloofwaardige verhaal ooit verteld (in Carlota’s ogen). Namelijk dat de kerstman een uitvinding van Coca Cola is, als reclamestunt. Daarnaast was volgens dit klasgenootje dat ook gelijk de reden dat de kerstman rood is, want het logo van Coca Cola is immers ook rood. Nee, dat kan onmogelijk waar zijn. Ze vond het echter wel een aannemelijk idee dat de kerstman maar drie weken per jaar op de Noordpool woont om informatie te verzamelen over alle kindjes. De rest van het jaar is hij aan het vakantievieren in een warme staat in de Verenigde Staten. Carlota wist ook al precies wat ze dit jaar aan de kerstman gaat vragen. Een boek en geld wat ze aan de kindjes in Afrika kan geven. En als geld niet kan dan wil ze graag een cadeautje wat ze aan een kindje in Afrika kan geven.
Vrijdag moesten de kinderen naar het ziekenhuis voor de griepprik. Om half 6 waren ze pas terug. Toen moesten we nog beginnen met de Engelse les, het belangrijkste van de vrijdag. Twee weken geleden had ik samen met Pablo een schrijfopdracht gemaakt voor de Engelse les. Het was een recept voor een bananencake, de ingrediënten en de plaatjes stonden op het papier en hij moest vervolgens het recept schrijven. Twee weken geleden waren er geen bananen in huis waardoor we het recept niet konden uitproberen. Nu waren er wél bananen. Voor de Engelse les hebben we dit keer dus met zijn drieën (Pablo, Carlota en ik) een bananencake gebakken. Ik wist niet zeker of het wel een echt recept was dus het was een klein beetje een gokje. Patricia had nog nooit iets in de oven gebakken, dat is iets wat Carlos altijd doet, en wist dus niet zo goed op welke stand de oven moest. Na de voorgeschreven baktijd was de cake nog heel erg wit en zacht, ik besloot daarom om aan de knop van de oven te draaien. Na ongeveer anderhalf uur zag de cake er eindelijk goed en gaar uit.
De avond was ik vrij maar ik besloot het rustig aan te doen. Na vorig weekend was ik wel toe aan een beetje rust. Dus werden er pizza’s besteld en hebben we met de hele familie in pyjama (alleen ik had nog mijn gewone kleren aan) Charlie en de Chocoladefabriek (in het Spaans, zonder Spaanse ondertiteling) gekeken.
Rode lipstick is een onmisbaar make-up item hier in Madrid en die van mij ben ik voordat ik wegging kwijtgeraakt. Dus besloot ik zaterdag na mijn ochtendroutine (Eerst een warme douche en daarna een ontbijtje met een kopje koffie, een broodje chocopasta en een stukje zelfgemaakte bananencake. Die nog goed gelukt was ook) op zoek te gaan naar een nieuwe. Voor mijn make-up heb ik een vaste winkel en daarvan bleek er eentje redelijk dichtbij te zijn, in een winkelcentrum een halfuurtje lopen vanaf huis. Met een routebeschrijving op mijn telefoon ging ik op weg. En natuurlijk ging het bij de eerste afslag al fout. Gelukkig wist ik dat er vooral rechtdoor was tot een grote weg en daar moest ik rechts. Dus besloot ik maar gewoon op goed geluk rechtdoor te lopen. Ik had geluk, mijn strategie bleek te werken. Na twintig minuten was ik al in het winkelcentrum, die behoorlijk groot bleek te zijn.. Eindelijk heb ik weer een rode lipstick.
Na mijn intercambio met Isaac begon mijn tocht naar plaza Callao. Isaac had gezegd dat het ongeveer 10 minuten lopen was. Ik dacht nog ‘oh, dat is Spaanse snelheid dus ik ben wel sneller’. Iets waar ik alleen geen rekening mee had gehouden was de opening van de nieuwe Primark. Er was een heuse opstopping op Gran Vía vanwege de Primark. Een vrouw hoorde ik roepen dat de wachttijd om naar binnen te gaan ongeveer een half uur was. Door deze gekkigheid deed ik er een kwartier over om op mijn plek van bestemming aan te komen. Claire stond al te wachten en niet heel veel later kwam Laura ook aan. We waren net op weg naar El Tigre toen Alex whatsappte dat ze er ook al was, ze zou eigenlijk later komen.
El Tigre is een bar die onze lerares had aangeraden. Je besteld een glas drinken dat iets duurder is dan normaal en je krijgt er allemaal gratis eten bij. Wij hadden voor €13 aan drinken en kregen er vier enorme borden tapas bij, stokbroodjes met vlees, kaas en tortilla, patatas bravas en kroketjes. Het was zoveel dat we het niet eens op kregen.
Na de tapas zijn we naar J&J bookstores gelopen waar een intercambio werd gehouden. J&J is een tweedehands boekwinkel met op de begane grond een bar en in de kelder allemaal tweedehandsboeken. In het midden van de kelder is een soort tafel waar je je biertje kunt nuttigen. Er waren voornamelijk Engelssprekende mensen waardoor ik mijn Spaans helaas niet zo heel erg veel heb kunnen oefenen, hopelijk zijn er de volgende keer meer mensen om Spaans mee te praten. Ondanks het gebrek aan Spaanssprekende mensen was het wel een hele leuke plek en heb ik weer meer leuke interessante, mensen ontmoet.
Alex, Claire en Laura zouden de volgende dag meedoen met de Holi Color Run hier in Madrid en Alex was daarom al eerder weggegaan. Samen met Claire en Laura ben ik om half 11 richting Sol gegaan. Elke vrijdag- en zaterdagavond wordt er door Madlife Madrid een pubcrawl georganiseerd en we hadden besloten mee toe doen vandaag. Madrid staat immers ook bekend vanwege haar bruisende nachtleven en tot nu toe was ik niet één avond uit geweest. Mijn voeten jeukten al een aantal weken om weer te gaan dansen. In de eerste bar was het nog behoorlijk rustig, het was ook nog vroeg. De tweede bar was een stuk drukker en ontzettend warm. De sfeer was heel erg goed en de muziek heel dansbaar. Laura ging vlak voordat we naar de volgende bar gingen weg. Claire bleef nog wel langer. In de derde bar was het ook een stuk rustiger. Claire wilde eigenlijk gaan lopen naar de plek vanaf waar haar bus naar het buitendorp waar ze woont gaat maar dat vond ik niet zo’n heel erg goed idee. Madrid is een veilige stad, maar er lopen ’s avonds veel dronken mensen rond en het was wel zo’n half uur lopen. Er ging ook een nachtbus en eigenlijk wilde ik ook met de nachtbus terug naar huis. Dus besloot ik om maar gelijk met Claire mee te gaan zodat we samen naar de plek konden lopen vanaf waar alle nachtbussen gaan. Toen we daar aankwamen stonden onze bussen al klaar om te vertrekken. We waren dus net op tijd. Bijna had ik echter mijn bushalte gemist. De naam werd omgeroepen en ik zag het op het schermpje in de bus maar het drong pas op het laatste moment door dat het mijn halte was en dat ik er dus uit moest. Het was alleen maar rechtdoor naar huis en na een wandeling van 10 minuten was ik binnen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
