In de metro
Blijf op de hoogte en volg Noraini
19 September 2015 | Spanje, Madrid
Spierpijn. Dat voelde ik toen ik zondags opstond. Puntje is alleen dat ik niet op de gewone plekken van mijn lichaam spierpijn had. Niet gewoon in mijn onderbenen of bovenbenen of kuiten of een dergelijke plek. Spierpijn in mijn heupen. Kennelijk heb ik heel erg lopen waggelen in het natuurgebied van Cercedilla. Gelukkig zijn de plannen voor de zondag niet heel erg actief. Tot 15u blijf ik lekker luieren en een beetje studeren en daarna stap ik in de metro op weg naar El Parque Retiro. Een supermooi, groot park midden in Madrid. Er is zelfs een enorme vijver waar je een bootje kunt huren. Zeker weten dat ik dat nog ga doen.
Reden waarom ik in Retiro was, een grote welkomstpicknick georganiseerd door Madlife Madrid. Vorige week zondag ben ik daar ook al geweest en ik vond het echt heel erg leuk. Met een paar au-pairs die ik toen heb ontmoet (Katrine en Line uit Denemarken, Celina uit Duitsland, Cara uit Engeland) hebben we een whatsapp groep gemaakt zodat we in contact kunnen blijven. Hierdoor wist ik ook dat een aantal van hen weer zouden gaan. Hannah wilde het ook wel een keer proberen en Leona (Duits meisje uit mijn Spaans klas) wilde ook wel mee.
Het was een heerlijk luie zondagmiddag waarin ik weer even Nederlands heb kunnen praten. Ingeli werkt voor Madlife, Gabrielle is hier twee maanden via de Erasmus en Ilse werkt ook als au-pair. Op zich is het fijn om zo af en toe je eigen taal te kunnen praten en je perfect uit te kunnen drukken, maar toch geef ik er voorlopig de voorkeur aan om in het Spaans (of Engels als het moet) te praten.
Maandag kwam ik er onder het tandenpoetsen kwam ik er achter dat Carlota me een klein beetje heeft gebruikt. Mijn eerste dag liet Carlos de routine zien die ze normaal gesproken hebben na het eten, hij poetste toen haar tanden. Carlos poetst echter maar heel af en toe haar tanden omdat de kinderen daar nog een beetje moeite mee hebben, maar dat doet hij echt niet elke dag. Terwijl Carlota mij altijd haar tandenborstel geeft en dan met haar mond wijd open voor me gaat staan. Want zelf weet ze echt niet hoe dat moet, tandenpoetsen.
Eens per maand moet Patricia naar Barcelona voor haar werk. Ze werkt voor een Duits bedrijf en zij hebben in Barcelona een kantoor, normaal gesproken werkt ze dus ook vanuit huis. Woensdag was de eerste dag dat ik de hele dag helemaal alleen was met de kinderen.
Om 10 voor 6 ’s ochtends ging mijn wekker. Na nog even gebruik te hebben gemaakt van de snooze-knop stond ik om 5 minuten na 7 naast mijn bed. Na de gebruikelijke douche, koffie (vandaag voor de zekerheid vandaag 2 koppen ipv 1) en toast met chocopasta was het tijd om het ontbijt voor de kinderen klaar te maken; twee koppen warme chocomelk, voor Pablo een plak geroosterd brood met honing en voor Carlota een plak geroosterd brood met chocopasta. Daarna was het 8 uur en moest ik de kinderen gaan wakker maken. Dinsdag was het nog echt prachtig weer en ontzettend warm, deze dag was het echter bewolkt, koud en met kans op regen. Het eerste wat Pablo dan ook vroeg was of ik wel zeker wist dat het al acht uur was, het was nog zo donker buiten. Toch was het echt al 8 uur. Vanuit Carlota haar raam zag ik Teresa (de schoonmaakster die hier drie ochtenden per week komt) al aankomen. Na school werden de kinderen door opa en oma opgehaald en die zouden ze waarschijnlijk pas om 18u uur thuisbrengen. Eigenlijk had ik me voorgenomen om weer te gaan zwemmen maar het was zulk vies weer dat ik besloot om thuis te blijven, te studeren en te lezen. Uiteindelijk werden d e kinderen pas om 19u thuisgebracht waardoor ze nog een half uurtje lekker konden spelen voordat ze moesten douchen, we gingen eten en ze naar bed moesten.
De eerste keer dat ik in de metro stond was duidelijk te zien dat ik niet hier vandaan kom. Dat ik ook niet uit een stad kom waar ze zoiets als een metro hebben. Ik hield me echt verkrampt aan die paal vast omdat ik als de dood was dat ik om zou vallen, aangezien het ook nog bijna altijd druk is in de metro is bijkomende kans met vallen ook gelijk dat je tegen iemand aan valt. Dat leek me zeer ongemakkelijk. Dus stond ik dicht tegen de paal die ik stevig vast hield. Terwijl de rest van de madrileños in de metro rustig hun boekje/krantje stonden te lezen, zonder die paal überhaupt vast te houden.
Inmiddels ben ik wel redelijk gewend aan de metro. Die paal hou ik echt niet meer zo krampachtig vast, tenzij de metrobestuurder opeens besluit om bovenop de rem te gaan staan. Dan hou ik me nog maar wel even vast. Zo af en toe lees ik ook in de metro, of maak mijn huiswerk vast. Enige puntje hier is dat ik nog wel eens bang ben dat ik hierdoor mijn halte ga missen, wat tot nu toe nog niet is gebeurd (dit ga ik zo even afkloppen).
Ik zal ook nog even mijn observaties van de metro delen. Punt één. Het is altijd druk. Zelfs als het avond/nacht is. Punt twee. Er is overdag bijna altijd wel iemand die muziek maakt, iemand met een versterker en een microfoon, iemand met een gitaar of meerdere mensen met muziekinstrumenten. Punt drie. Tegenwoordig zijn er ook steeds meer bedelaars in de metro, met een bordje, een papieren bekertje en het verhaal dat ze geen eten hebben. Punt vier. Er wordt bijna nooit aan een oudere gevraagd of die wil zitten. Volgens Patricia zijn de mensen die hun plaats afstaan van Latijns-Amerikaanse afkomst, Spanjaarden blijven vaak op hun luie kont zitten. Punt vijf. Als er al gevraagd wordt aan een oudere of die wil zitten wijzen de ouderen dit vaak af. Zelfs als het een stel is die elkaar (heel lief) vasthoud om zo niet om te vallen, iets wat best vaak voorkomt heb ik geconstateerd. Bij Avenida de Amercia kwam donderdag een ouder echtpaar binnen die dus ook moest blijven staan. Ik denk dat ze ongeveer 70-75 waren, maar wel een beetje trillerig op de benen. De vrouw had in haar haar een perfect permanentje, blauwe oogschaduw boven haar ogen, lipstick op haar lippen en nog een beetje rouge op de wangen. Ze ging dicht bij me staan waardoor ik een stapje opzij deed. Haar man zag dit en begon zich gelijk te verontschuldigen. Terwijl ik dacht ‘als ik een stapje opzij doet heeft ze een betere plek om stevig te staan (en staat ze iets dichter bij die paal). De man stond tegenover zijn vrouw. Hij hield de paal vast met één hand en met zijn andere hand hield hij zijn vrouw vast. Die hield haar man weer stevig met twee handen vast. Pas na drie haltes vroeg iemand of de vrouw wilde zitten. Iets wat ze vervolgens vriendelijk afwees. En vervolgens zie het stel gedurende de twee haltes verder durende rit tegen elkaar hoe verschrikkelijk lief het was die die man zijn plek af wilde staan.
Dit weekend blijft Marcos (hun neefje) het hele weekend slapen en om half 8 haalden Carlos en Carlota hem op van voetbaltraining. Pablo ging naar zijn kamer en ik was vrij. Op zich was dat wel fijn want ik had om kwart voor 9 afgesproken met María om wat te gaan eten voordat we naar de film zouden gaan. Toen ik tegen Patricia wilde zeggen dat ik wegging dacht ik heel even dat Pablo aan het huilen was. Maar hij bleek naast haar in bed te liggen lachen. Ze waren foto’s aan het kijken van vakanties en in één van de foto’s was Patricia zwanger van Carlota. Ze was hier dus een stuk dikker waarop Pablo had gezegd ‘mam, je ziet er nu een stuk beter uit!’
María zit ook in mijn Spaans klas, werkt ook als au-pair en komt uit Duitsland. Ze is wel een stuk jonger (18 of 19 volgens mij) maar dat zijn de meeste andere au-pairs al snel. De film begon om 22 uur dus we besloten om ergens snel te gaan eten, we zijn uiteindelijk bij een soort van tapasrestaurantje terechtgekomen. Hannah zou samen met een ander Duits meisje die ze had ontmoet om kwart voor 10 bij de bioscoop zijn. María en ik hadden de kaartjes vast gekocht omdat Hannah had laten weten dat ze lang moesten wachten op de metro en dus iets later zouden zijn. Om vijf over 10 waren ze er echter nog niet. De mevrouw bij de ingang van de bioscoop werd een beetje kribbig en María en ik zijn maar vast naar binnen gegaan. De kaartjes van Hannah en het andere meisje (later bleek ze Tina te heten) hebben we aan die mevrouw gegeven. Een kwartier later kwamen ze eindelijk aan. De deur was al dicht geweest dus ze hadden hard op de deur gebonkt en uiteindelijk had de mevrouw toch nog opengedaan en hun de kaartjes gegeven. Alles kwam dus goed.
De film ‘El corredor del labirinto: las pruebas’ is denk ik van oorsprong een Amerikaanse film, maar hier wordt ook alles nagesynchroniseerd dus hij was in het Spaans. Het Spaans was gemakkelijk te volgen, alleen verhaal was af en toe lastig. Maar zelfs met Nederlandse ondertiteling was me het verhaal af en toe waarschijnlijk niet helemaal duidelijk geweest. Misschien dat het verhaal me af en toe niet helemaal duidelijk was omdat dit deel twee was van een serie van drie (er was dus ook niet echt een einde). Ik ben overigens ook heel erg blij dat ik niet heb gedroomd over zombies die tot leven komen als je het licht aan doet, een school waar ze testen doen op studenten om een onsterfelijkheidsmedicijn te ontwikkelen en zombies die uit planten tevoorschijn komen als je er te lang naar blijft kijken. Wat we geleerd hebben van de film; blijf nooit te lang staan kijken naar vreemde dingen, zet het beter gelijk op een rennen.
Tina ging na de film gelijk naar huis, het was inmiddels ook al 00 uur geweest. Hannah, María en ik hebben nog een wijntje gedronken vlakbij Sol. Het was opeens 01 uur terwijl de laatste metro om 01.30 zou gaan. Het was dus wel tijd om de rekening te vragen en naar huis te gaan. En zelfs op dat tijdstip was het nog zo druk in de metro dat ik pas na mijn overstap een plekje op een stoel had.
Reden waarom ik in Retiro was, een grote welkomstpicknick georganiseerd door Madlife Madrid. Vorige week zondag ben ik daar ook al geweest en ik vond het echt heel erg leuk. Met een paar au-pairs die ik toen heb ontmoet (Katrine en Line uit Denemarken, Celina uit Duitsland, Cara uit Engeland) hebben we een whatsapp groep gemaakt zodat we in contact kunnen blijven. Hierdoor wist ik ook dat een aantal van hen weer zouden gaan. Hannah wilde het ook wel een keer proberen en Leona (Duits meisje uit mijn Spaans klas) wilde ook wel mee.
Het was een heerlijk luie zondagmiddag waarin ik weer even Nederlands heb kunnen praten. Ingeli werkt voor Madlife, Gabrielle is hier twee maanden via de Erasmus en Ilse werkt ook als au-pair. Op zich is het fijn om zo af en toe je eigen taal te kunnen praten en je perfect uit te kunnen drukken, maar toch geef ik er voorlopig de voorkeur aan om in het Spaans (of Engels als het moet) te praten.
Maandag kwam ik er onder het tandenpoetsen kwam ik er achter dat Carlota me een klein beetje heeft gebruikt. Mijn eerste dag liet Carlos de routine zien die ze normaal gesproken hebben na het eten, hij poetste toen haar tanden. Carlos poetst echter maar heel af en toe haar tanden omdat de kinderen daar nog een beetje moeite mee hebben, maar dat doet hij echt niet elke dag. Terwijl Carlota mij altijd haar tandenborstel geeft en dan met haar mond wijd open voor me gaat staan. Want zelf weet ze echt niet hoe dat moet, tandenpoetsen.
Eens per maand moet Patricia naar Barcelona voor haar werk. Ze werkt voor een Duits bedrijf en zij hebben in Barcelona een kantoor, normaal gesproken werkt ze dus ook vanuit huis. Woensdag was de eerste dag dat ik de hele dag helemaal alleen was met de kinderen.
Om 10 voor 6 ’s ochtends ging mijn wekker. Na nog even gebruik te hebben gemaakt van de snooze-knop stond ik om 5 minuten na 7 naast mijn bed. Na de gebruikelijke douche, koffie (vandaag voor de zekerheid vandaag 2 koppen ipv 1) en toast met chocopasta was het tijd om het ontbijt voor de kinderen klaar te maken; twee koppen warme chocomelk, voor Pablo een plak geroosterd brood met honing en voor Carlota een plak geroosterd brood met chocopasta. Daarna was het 8 uur en moest ik de kinderen gaan wakker maken. Dinsdag was het nog echt prachtig weer en ontzettend warm, deze dag was het echter bewolkt, koud en met kans op regen. Het eerste wat Pablo dan ook vroeg was of ik wel zeker wist dat het al acht uur was, het was nog zo donker buiten. Toch was het echt al 8 uur. Vanuit Carlota haar raam zag ik Teresa (de schoonmaakster die hier drie ochtenden per week komt) al aankomen. Na school werden de kinderen door opa en oma opgehaald en die zouden ze waarschijnlijk pas om 18u uur thuisbrengen. Eigenlijk had ik me voorgenomen om weer te gaan zwemmen maar het was zulk vies weer dat ik besloot om thuis te blijven, te studeren en te lezen. Uiteindelijk werden d e kinderen pas om 19u thuisgebracht waardoor ze nog een half uurtje lekker konden spelen voordat ze moesten douchen, we gingen eten en ze naar bed moesten.
De eerste keer dat ik in de metro stond was duidelijk te zien dat ik niet hier vandaan kom. Dat ik ook niet uit een stad kom waar ze zoiets als een metro hebben. Ik hield me echt verkrampt aan die paal vast omdat ik als de dood was dat ik om zou vallen, aangezien het ook nog bijna altijd druk is in de metro is bijkomende kans met vallen ook gelijk dat je tegen iemand aan valt. Dat leek me zeer ongemakkelijk. Dus stond ik dicht tegen de paal die ik stevig vast hield. Terwijl de rest van de madrileños in de metro rustig hun boekje/krantje stonden te lezen, zonder die paal überhaupt vast te houden.
Inmiddels ben ik wel redelijk gewend aan de metro. Die paal hou ik echt niet meer zo krampachtig vast, tenzij de metrobestuurder opeens besluit om bovenop de rem te gaan staan. Dan hou ik me nog maar wel even vast. Zo af en toe lees ik ook in de metro, of maak mijn huiswerk vast. Enige puntje hier is dat ik nog wel eens bang ben dat ik hierdoor mijn halte ga missen, wat tot nu toe nog niet is gebeurd (dit ga ik zo even afkloppen).
Ik zal ook nog even mijn observaties van de metro delen. Punt één. Het is altijd druk. Zelfs als het avond/nacht is. Punt twee. Er is overdag bijna altijd wel iemand die muziek maakt, iemand met een versterker en een microfoon, iemand met een gitaar of meerdere mensen met muziekinstrumenten. Punt drie. Tegenwoordig zijn er ook steeds meer bedelaars in de metro, met een bordje, een papieren bekertje en het verhaal dat ze geen eten hebben. Punt vier. Er wordt bijna nooit aan een oudere gevraagd of die wil zitten. Volgens Patricia zijn de mensen die hun plaats afstaan van Latijns-Amerikaanse afkomst, Spanjaarden blijven vaak op hun luie kont zitten. Punt vijf. Als er al gevraagd wordt aan een oudere of die wil zitten wijzen de ouderen dit vaak af. Zelfs als het een stel is die elkaar (heel lief) vasthoud om zo niet om te vallen, iets wat best vaak voorkomt heb ik geconstateerd. Bij Avenida de Amercia kwam donderdag een ouder echtpaar binnen die dus ook moest blijven staan. Ik denk dat ze ongeveer 70-75 waren, maar wel een beetje trillerig op de benen. De vrouw had in haar haar een perfect permanentje, blauwe oogschaduw boven haar ogen, lipstick op haar lippen en nog een beetje rouge op de wangen. Ze ging dicht bij me staan waardoor ik een stapje opzij deed. Haar man zag dit en begon zich gelijk te verontschuldigen. Terwijl ik dacht ‘als ik een stapje opzij doet heeft ze een betere plek om stevig te staan (en staat ze iets dichter bij die paal). De man stond tegenover zijn vrouw. Hij hield de paal vast met één hand en met zijn andere hand hield hij zijn vrouw vast. Die hield haar man weer stevig met twee handen vast. Pas na drie haltes vroeg iemand of de vrouw wilde zitten. Iets wat ze vervolgens vriendelijk afwees. En vervolgens zie het stel gedurende de twee haltes verder durende rit tegen elkaar hoe verschrikkelijk lief het was die die man zijn plek af wilde staan.
Dit weekend blijft Marcos (hun neefje) het hele weekend slapen en om half 8 haalden Carlos en Carlota hem op van voetbaltraining. Pablo ging naar zijn kamer en ik was vrij. Op zich was dat wel fijn want ik had om kwart voor 9 afgesproken met María om wat te gaan eten voordat we naar de film zouden gaan. Toen ik tegen Patricia wilde zeggen dat ik wegging dacht ik heel even dat Pablo aan het huilen was. Maar hij bleek naast haar in bed te liggen lachen. Ze waren foto’s aan het kijken van vakanties en in één van de foto’s was Patricia zwanger van Carlota. Ze was hier dus een stuk dikker waarop Pablo had gezegd ‘mam, je ziet er nu een stuk beter uit!’
María zit ook in mijn Spaans klas, werkt ook als au-pair en komt uit Duitsland. Ze is wel een stuk jonger (18 of 19 volgens mij) maar dat zijn de meeste andere au-pairs al snel. De film begon om 22 uur dus we besloten om ergens snel te gaan eten, we zijn uiteindelijk bij een soort van tapasrestaurantje terechtgekomen. Hannah zou samen met een ander Duits meisje die ze had ontmoet om kwart voor 10 bij de bioscoop zijn. María en ik hadden de kaartjes vast gekocht omdat Hannah had laten weten dat ze lang moesten wachten op de metro en dus iets later zouden zijn. Om vijf over 10 waren ze er echter nog niet. De mevrouw bij de ingang van de bioscoop werd een beetje kribbig en María en ik zijn maar vast naar binnen gegaan. De kaartjes van Hannah en het andere meisje (later bleek ze Tina te heten) hebben we aan die mevrouw gegeven. Een kwartier later kwamen ze eindelijk aan. De deur was al dicht geweest dus ze hadden hard op de deur gebonkt en uiteindelijk had de mevrouw toch nog opengedaan en hun de kaartjes gegeven. Alles kwam dus goed.
De film ‘El corredor del labirinto: las pruebas’ is denk ik van oorsprong een Amerikaanse film, maar hier wordt ook alles nagesynchroniseerd dus hij was in het Spaans. Het Spaans was gemakkelijk te volgen, alleen verhaal was af en toe lastig. Maar zelfs met Nederlandse ondertiteling was me het verhaal af en toe waarschijnlijk niet helemaal duidelijk geweest. Misschien dat het verhaal me af en toe niet helemaal duidelijk was omdat dit deel twee was van een serie van drie (er was dus ook niet echt een einde). Ik ben overigens ook heel erg blij dat ik niet heb gedroomd over zombies die tot leven komen als je het licht aan doet, een school waar ze testen doen op studenten om een onsterfelijkheidsmedicijn te ontwikkelen en zombies die uit planten tevoorschijn komen als je er te lang naar blijft kijken. Wat we geleerd hebben van de film; blijf nooit te lang staan kijken naar vreemde dingen, zet het beter gelijk op een rennen.
Tina ging na de film gelijk naar huis, het was inmiddels ook al 00 uur geweest. Hannah, María en ik hebben nog een wijntje gedronken vlakbij Sol. Het was opeens 01 uur terwijl de laatste metro om 01.30 zou gaan. Het was dus wel tijd om de rekening te vragen en naar huis te gaan. En zelfs op dat tijdstip was het nog zo druk in de metro dat ik pas na mijn overstap een plekje op een stoel had.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
