Intercambios

Er is een Hema hier in Madrid. Een echte Nederlandse Hema. Waar ze Nederlandse dingen verkopen. Zoals washandjes. Zoals stroopwafels. Zoals drop. Beschuiten. En natuurlijk Jip en Janneke koffertjes, douchefris en speelgoed. Daarnaast verkopen ze de typische Hema spullen. Het was net of ik weer eventjes in Nederland was. Nou was ik hier wel met een missie want over het algemeen mijd ik hier Nederlandse dingen (ook de Nederlanders). Van te voren had mama nog gevraagd of ik geen washandje mee wilde nemen want in Italië was ik heel blij geweest dat ik er eentje in mijn koffer had gestopt. Maar nu zat mijn koffer al heel erg vol dus dacht ik ‘ik kan wel vijf maanden zonder’. Alleen wordt je naar mijn idee toch een beetje minder schoon zonder washandje. En dus heb ik daar nu twee van gekocht bij de Hema.

Zaterdags had ik om 15 uur afgesproken met Giampiero, een jongen die ik via internet heb ontmoet. Er is een site (converstion exchange) waar je je kan inschrijven en via de site kunt zoeken naar mensen voor een talenuitwisseling. Ik ben hier dus op zoek naar mensen die mij kunnen helpen met mijn Spaans en in ruil daarvoor help ik hen met Engels.
Giampiero komt oorspronkelijk uit Peru maar woont inmiddels al 8 jaar in Madrid. Ik had verteld dat ik park Retiro echt heel erg mooi vond en hij stelde voor om dan naar een ander park te gaan waar hij dichtbij had gewoond, Madrid Rio. Madrid heeft een rivier en er is een soort van park aan de rand van die rivier. Het park is dus behoorlijk uitgerekt en vooral heel erg geschikt om te fietsen, skeeleren of hard te lopen. Giampiero was behoorlijk onzeker over zijn Engelse spreekvaardigheid terwijl ik het heel erg mee vond vallen. Dit had echter tot gevolg dat we voornamelijk in het Spaans hebben gepraat, wat voor mij natuurlijk beter is maar waardoor de uitwisseling een beetje ongelijk was. Gelukkig vond hij dat niet zo erg.

De familie had bezoek uit Sevilla, een nichtje van Patricia samen met haar man en dochter. Overdag zijn ze de stad in geweest maar ’s avonds kwamen ze eten, samen met Patricia haar ouders. ’s Avonds had ik verder geen plannen en ik heb dus meegegeten met de hele familie. Om 19.30 ongeveer begonnen we met tapas; broodjes, ensalada russa (niemand weet waarom het zo heet en het lijkt een beetje op huzarensalade alleen dan met meer mayonaise), olijven, kaas en ham. Om 21.30 was het eindelijk tijd voor het hoofdgerecht, vis uit de over met aardappeltjes en tomaatjes. Carlos is een betere kok dan Patricia (zegt ze zelf) en hij vind het nog leuk om te doen ook. En koken kan hij inderdaad wel.

Patricia komt oorspronkelijk uit Sevilla en haar nichtje en haar familie woont daar nog steeds. Spanjaarden hebben als het op praten aankomt drie kenmerken. 1. Ze praten luid. 2. Ze praten snel. 3. Ze praten veel. Al helemaal als ze uit het zuiden van Spanje komen. Naast eten houden ze ook wel van een wijntje hier (elke dag wordt er bij het eten wijn gedronken) en hoe later het werd hoe luider, sneller en meer er werd gepraat. Op een gegeven moment kon ik het niet meer helemaal volgen. Dit kwam ook omdat er verhalen werden verteld over vrienden die ik nog nooit heb ontmoet waardoor het af en toe een beetje verwarrend was. De moeder van Patricia zat tegenover mij en af en toe legde zij de context nog even voor me uit. Echt heel lief.

Zondag was de dag dat ik ’s avonds vijf kinderen onder mijn hoede zou hebben. Vijf kinderen. Waarvan de jongste vijf jaar is en de oudste twaalf. De zus van Carlos (Patricia) was samen met haar man (Carlos) een weekendje naar Londen. Marcos (neefje van 12) sliep het hele weekend al bij ons en ’s avonds zouden zijn zusjes (Alicia,5 en Olivia, 9) ook komen. De kinderen zouden dan om half 10 worden opgehaald door hun ouders, tegen die tijd moesten ze echter wel hebben gedoucht en hebben gegeten. Patricia en Carlos (van mijn familie) gingen ’s avonds naar het theater met de ouders van Carlos, daarom moest ik oppassen.

Dat was echter pas om 18u en tot die tijd had ik gewoon vrij. Ik had nog een afspraak voor een intercambio gemaakt. Dit keer met Rafael. Hij had me verteld dat hij leraar is en dat leek me wel handig voor mijn Spaans, hij wist dus hoe hij iemand moet helpen. Hij is leraar geschiedenis en Engels (wat ik overigens verbazend vond want mijn niveau is hoger dan dat van hem, terwijl mijn niveau volgens mij niet hoog genoeg is om echt les te gaan geven). Ook is hij heel erg geïnteresseerd in Latijns-Amerika. We zijn dan ook naar Museo de America geweest. Het museum was interessant alhoewel ik het een heel klein beetje tegen vond vallen, er was niet zo heel erg veel bijzonders te zien. Toch denk ik dat ik nog wel een keer terugga om alles eens even op mijn gemakje te bekijken. De intercambio was op zich wel nuttig, alhoewel Rafael heel erg snel overschakelde op het Engels. Ik snap dat hij dat graag verder wil perfectioneren, maar het is niet echt de bedoeling van een talenuitwisseling.

Alicia was in het begin heel erg verlegen. Omdat zij de jongste was had ik voornamelijk als taak op haar te letten. Ze is echter net als Carlota, na een half uurtje begon ze te praten en wilde ze de hele tijd bij me in de buurt blijven. Carlota was zelf met haar poppen aan het spelen en Pablo, Marcos en Olivia waren buiten in de tuin aan het voetballen. Het was dus ontzettend simpel. Om 19u begon de Europese Basketbal Finale waarin Spanje moest spelen (ze hebben uiteindelijk gewonnen). De oudste vier kinderen wilden graag de wedstrijd zien en Patricia had daar al toestemming voor gegeven. Vanaf 19u had ik dus helemaal een gemakkelijk baantje. Alicia had het koffertje met kindertheeservies gevonden dus samen hebben we plastic broodjes geroosterd, plastic aardbeien gegeten en onzichtbare thee gedronken.

Het enige wat ik voor het eten nog moest doen was de pasta even koken. Alicia wilde liever mij helpen koken dan dat ze bij haar neefje, nichtje, broer en zus zat dus hielp ze met het openmaken van de pasta, met het open en dichtdoen van de kraan en andere kleine klusjes. Onder het koken kwam Christina aan, een vriendin van Patricia die ze kent sinds vijf-jarige leeftijd, nog uit Sevilla. Tegenwoordig woont Christina in Londen maar ze heeft deze week een cursus in Madrid. Omdat het zaterdag ook het verjaardagsfeest van Carlos is blijft ze hier de hele week.

Maandags na school had ik afgesproken met Isaac voor weer een andere talenuitwisseling. Om iets voor 13 stond ik bij de ingang van park Retiro en zo waar, hij was er al. Isaac had al vaker een talenuitwisseling gedaan hier in Madrid. Verder werkt hij in een hostel van woensdag tot zondag, maandag en dinsdag is voor hem weekend. We hebben eerst 45 minuten in het Spaans gepraat, daarna 45 minuten in het Engels, daarna weer een poosje in het Spaans en op weg naar de metro weer in het Engels. Het is echt heel prettig om zo mijn Spaans te oefenen en met Isaac was het ook heel prettig praten, hij heeft me echt geholpen.

Onder het eten kon ik merken dat ik toch behoorlijk moe was. Om de hele dag Engels te praten is niet meer echt vermoeiend, maar zoveel Spaans wel. Er werd ontzettend veel en snel gepraat onder het eten, helemaal de Spanjaarden uit het zuiden houden van praten. Op een gegeven moment kon ik het gesprek niet meer volgen, teveel termen, te snel en teveel informatie tegelijk. De kinderen waren ook behoorlijk stil. Christina is overigens wel heel erg grappig, en heel erg recht voor haar raap. Patricia zei op een gegeven moment dat ze tegen iedereen loopt op te scheppen over mij, dat ik mooi (dat komt vooral door mijn haarkleur) en lief ben. Volgens Christina was ze dus ‘someone who licks your ass’. De perfecte woorden om de kinderen te leren vond Patricia.

Dinsdag gingen Patricia, Carlos en Christina met zijn drieën uit eten, ik had dus de avond alleen met de kinderen. Op zich geen probleem, Patricia had al gekookt en alles wat ik hoefde te doen was het eten in de magnetron stoppen, de borden aan de kinderen te geven en te eten. Het probleem kwam bij het toetje. Zelf heb ik altijd een kuipje gesuikerde yoghurt van Danone, Carlota heeft meestal hetzelfde of een drinkyoghurt. Pablo wil echter ook wel vaak fruit. Een banaan, geen probleem, een kiwi, ook geen probleem, een papaja, die kan ik ook nog wel schillen. Het fruit wordt hier namelijk allemaal geschild in plaats van afgespoeld. Het probleem was dat Pablo graag een mango wilde. Het schillen van een mango is niet zo heel erg moeilijk. Het drama komt bij het in stukjes snijden. Dat is best lastig met een stuk fruit waar een verschrikkelijk grote pit in zit, in het midden, die verder niet te zien is. Pablo bleef me verzekeren dat het echt geen probleem was dat het zo lang duurde terwijl Carlota me gewoon aan het uit lachten was. Het was volgens haar een erg grappig gezicht hoe ik mijn uiterste best deed om die verrekte mango zo goed mogelijk in stukjes te snijden.
Gevolg van de mango; de kinderen lagen een kwartier later in bed. Daarna moest ik de keuken nog weer opruimen en fatsoeneren. Het skypen met papa en mama heb ik daarom maar uitgesteld tot de volgende dag.

Vrijdag, de dag van de Engelse les. Samen met Carlota heb ik weer een klein beetje grammatica gedaan en daarna hebben we een behoorlijk lang verhaal over een eenzame trol die wilde dat mensen naar hem zouden lachen gelezen. Met Pablo heb ik weer drie bladzijdes uit het grammaticaboek gedaan en we hebben weer zijn leesvaardigheid geoefend. Zelf gaf hij aan dat hij wel graag zijn schrijfvaardigheid wilde oefenen. Op school zijn ze daar nu mee bezig en hij wilde dat graag verder verbeteren. De spreekvaardigheid van de kinderen is namelijk heel erg goed en in praktijk spreken ze heel erg goed Engels, alle twee. De theorie erachter weten ze echter niet zo goed, net zoals de schrijfvaardigheid. Met Patricia heb ik het hier daarna nog over gehad en zij was er heel enthousiast over. Op internet ga ik dus maar even op zoek naar schrijfvaardigheidsoefeningen.

Samen met Carlos en Patricia heb ik ook een soort van evaluatiegesprek gehad. Het duurde misschien tien minuten terwijl we toevallig met zijn drieën in de keuken stonden. Patricia vroeg hoe ik me hier in het gezien voelde en of ik tevreden was met alles. Ze vertelde me dat ze met de kinderen over mij had gepraat en dat de kinderen hadden aangegeven dat ze heel erg blij met me zijn, en dat zij en Carlos dat ook zijn, maar dat het natuurlijk niet altijd van twee kanten komt. Dat is niet het geval, ik ben echt heel erg blij met dit gezin. De kinderen zijn schatten en natuurlijk, er zijn dingen waar ik af en toe een beetje ongeduldig van wordt (dat Carlota altijd een half uur over een beker sinaasappelsap doet bijvoorbeeld) en dingen die ik zelf anders zou doen. Maar dat blijft altijd. Als ik verhalen van andere au-pairs hoor, over de strenge regels en verschrikkelijke kinderen ben ik echt heel erg blij. Iedereen is ontzettend lief, flexibel en eerlijk. Ik had het echt niet beter kunnen treffen volgens mij.

´s Avonds ging Christina uit eten met vrienden en Patricia en Carlos gingen naar de bioscoop waardoor ik weer een avondje alleen was met de kinderen. Omdat het vrijdag was mochten ze in de woonkamer voor de televisie eten. Kinderprogramma´s worden hier eigenlijk niet gekeken. Pablo en Carlota houden meer van kookprogramma´s. Dus werd er een kookwedstrijd gekeken.

Dit weekend heb ik redelijk veel gestudeerd. Normaal gesproken schrijf ik zaterdagochtend altijd een blog, maar de ´v´, ´b´ én de spatietoets hebben het zaterdagochtend definitief begeven. Al een tijdje deden die toetsen het niet zo goed, maar nu doen ze helemaal niets meer. Net zoals een aantal andere toetsen, maar die waren minder belangrijk en die gebruikte ik ook niet zo vaak. En dus besloot ik om op mijn vrije zaterdagochtend te gaan leren.

Om drie uur had ik afgesproken met María op Plaza del Sol. Christina kwam om dezelfde tijd en Jenny was iets later (allemaal Duitse au-pairs uit mijn klas). We hebben voornamelijk gegeten en we zijn nog naar Park Retiro geweest waar een aantal andere au-pairs waren die Christina kende. Het waren allemaal hele lieve meisjes, maar jong (18/19) en ze praatten de hele tijd in het Duits. Nou is mijn Duits wel goed genoeg dat ik alles versta, ik praat gewoon terug in het Engels of Spaans, maar het was wel vermoeiend. Ik denk dat ik echt een manier moet zoeken om meer mensen van mijn eigen leeftijd te leren kennen.

Eindelijk ben ik naar El Rastro geweest, de grote beroemde vlooienmarkt die elke zondagochtend wordt gehouden. Ik was er een klein beetje op het verkeerde tijdstip, na elven in plaats van ervoor, waardoor het VERSCHRIKKELIJK druk was.

Vroeger was El Rastro echt een vlooienmarkt waar je nog schatten kon vinden, dat is tegenwoordig minder. Naast tweedehandsspullen zijn er tegenwoordig ook kraampjes met nieuwe spullen te vinden, kleding, tassen (ik wil nog graag een leren tas kopen, die zijn er best goedkoop), flaminco-attributen, kompassen, sieraden, cd´s en nog meer. Verder is er ook nog een afdeling met tweedehandsspullen, meubels, kleding, sieraden, boeken, klokken, kortom; van alles en nog wat. Ik was in ieder geval helemaal op mijn plek. Er waren ook verschrikkelijk veel mooie oude koffers en kastjes. Carlos vertelde me later dat zijn (overgroot) oma helemaal verzot was op El Rastro en ooit haar vliegticket heeft omgeboekt voor een treinticket terug naar Parijs om zo een kast mee te kunnen nemen. Ik kan inderdaad ook nog besluiten om per trein terug te gaan in plaats van per vliegtuig. Mocht ik nou echt een heel mooi meubelstuk tegenkomen…

In de metro op weg naar huis bedacht ik me opeens dat ik helemaal geen sleutel bij me had. Die lag nog op het tafeltje bij de deur. Gelijk heb ik Patricia een berichtje gestuurd of ze toevallig nog thuis waren. Geen reactie. Toen een berichtje aan Carlos. Daarvan kreeg ik een reactie toen ik al voor de poort stond. Ze waren niet thuis, over een uurtje konden ze er zijn. Ik had nog steeds niet gegeten (het was inmiddels al drie uur) en mijn maag gaf aan dat die echt niet nog een uur kon wachten. Op goed geluk besloot ik naar het iets sjiekere winkelcentrum te lopen. Als het een beetje meezat zouden die restaurantjes open zijn, gelukkig was dit ook het geval. Mijn maag hoefde op de zondag niet tot vier uur op de lunch te wachten. Om mezelf nog een beetje te trakteren heb ik bij de bakker nog twee luxere koekjes gekocht. Het meisje achter de balie wilde heel erg graag haar Engels oefenen, ze was het aan het leren en vroeg telkens of ik haar wel begreep. Misschien dat ik nog wel een keer terug ga om te vragen of zij misschien ook een intercambio wil doen.

Vandaag was de dag van de toets. Ja, ik had vandaag mijn eerste toets. Geen belangrijke gelukkig. Het was een soort van tussentoets om te kijken welk niveau ik nu heb en om te bekijken of ik volgende maand een niveau hoger kan. Hopelijk heb ik hem gewoon fatsoenlijk gemaakt, maar ik moet eerlijk toegeven dat er nog wel een aantal dingen waren die ik behoorlijk lastig vond. Morgen gaan we alles gezamenlijk nakijken, dus dan zal ik het wel zien. Gelukkig hangt er niet zo heel erg veel vanaf.

Naast het toetsenbord van mijn laptop heeft ook de zool van mijn all star het begeven. Ik had hem voor vertrek nog gelijmd maar de wandeling met Hannah in Cercedilla heeft hij niet overleefd. Mama heeft daarom mijn wandelschoenen al opgestuurd, maar ik kan ook echt niet zonder mijn all stars. Mijn tenen beginnen het een klein beetje koud te krijgen in sandalen, maar voor laarzen is het nog wel een beetje warm. Dus heb ik na school toch maar een paar nieuwe gympen gekocht. Daarna ben ik doorgereisd naar de media markt. Lang leve de expansie mediamarkt, werkelijk waar, anders had ik geen idee gehad waar ik een nieuw toetsenbord had kunnen kopen. Enige waar ik niet aan had gedacht toen ik dat toetsenbord kocht, was dat een toetsenbord uit Spanje natuurlijk ook in het Spaans is. Dat de indeling anders is dan ik gewend ben. En dat er andere toetsen op zitten. Ik heb nu een toets voor de ´ñ’, die overigens niet werkt omdat mijn toetsenbord alleen maar ingesteld kan worden op ´Nederlands´ of ´Verenigde Staten´ en niet op ´Spanje´.