kinderen, zwemles en een oude hoofdstad

Toen ik Pablo en Carlota van school haalde maandag, wilde Pablo me op weg naar huis een gedicht voordragen wat hij had geleerd. Net op dat moment wilde Carlota me ook wat vertellen waardoor Pablo het gedicht niet meer aan mij wilde laten horen. Wat ik ook probeerde, het gedicht was volgens hem niet belangrijk en we konden wel over andere dingen praten. Dus vroeg hij wat ik allemaal had gedaan. Behalve het interessante artikel wat ik ’s ochtends had gelezen (opiniestuk van Asha ten Broeke met de titel ‘Nu pas zie ik mijn privileges als wit mens’ over het hebben van ‘white privilege’) had ik alleen maar gestudeerd dus veel te vertellen had ik niet. Pablo vond het artikel echter ook heel interessant om te horen, dus vertelde ik kort wat ik had gelezen. Waarna hij een heel verhaal hield over de veroveringsgeschiedenis van Spanje en andere Europese landen. Telkens weer weet die jongen me te verbazen met zijn kennis.

Onder de snack was alles tussen broer en zus gelukkig weer goed. Daarnaast vond Pablo het geen probleem om alsnog zijn gedicht voor te dragen. Waarover het precies ging is me niet helemaal duidelijk, iets over de zee en golven en een piraat. Het was in ieder geval een gedicht van een van de belangrijkste en bekendste romantische schrijvers van Spanje. Het klonk daardoor als zware en belangrijke literatuur, maar literatuur is hier op school sowieso belangrijk. Bijna elke week moeten de kinderen wel een gedicht of lied uit hun hoofd leren.

’s Avonds had Pablo al braaf zijn tanden gepoetst toen Carlota en ik bovenkwamen. Carlota begon net met het poetsen van haar tanden terwijl ik zat op de stoel te wachten. Vanaf die plek kon ik én Pablo in de gaten kon houden én Carlota in de gaten kon houden. Pablo was halverwege de gang op weg naar zijn kamer toen hij bedacht dat hij me nog geen nachtzoen had gegeven. Hij draaide zich om, zei weltrusen en ik kreeg een handkus toe geblazen. Ik stuurde eentje terug en zei ook welterusten. Hij draaide zich om, zette twee stappen en stuurde toen nog een handkus, die weer beantwoord werd. Weer draaide hij zich om, zette een stap, draaide zich weer om en rende naar me toe om me alsnog een nachtzoen op mijn wang te geven. Daarna draaide hij zich weer om en liep naar zijn kamer. Carlota was inmiddels klaar met tandenpoetsen. Toen ik haar in bed had gestopt kreeg ik ook van haar een nachtzoen op mijn wang.

Eens per jaar wordt in de Mercado van Lavapies Tapapies gehouden. Elk winkeltje verkoopt dan een speciale tapas voor €1,50. Isaac had voorgesteld om hier voor onze wekelijkse intercambio heen te gaan, in het kader van het oefenen van een taal en gelijk de plaatselijke cultuur te ervaren. Isaac had nog een andere vriend meegevraagd, Joe en ik had gevraagd of Claire ook meewilde. Waarschijnlijk is het beter om ’s avonds of in het weekend te gaan want dinsdagmiddag was er niet zo heel veel te beleven.

Op woensdag is Museum de Bellas Artes San Fernando gratis toegankelijk. Omdat het museum geopend is van 10h tot 15u vond ik het handiger om voor schooltijd te gaan. Het museum was alleen groter dan verwacht waardoor ik alleen maar de derde en tweede verdieping heb gezien met de iets minder bekende kunstenaars, alhoewel er ook een schets van Pablo Picasso hing. De grootte Spaanse en internationale meesters op de eerste verdieping moet ik een andere keer gaan bekijken.
De overgang op de derde verdieping tussen klassieke en moderne kunst was heel groot en een andere meneer maakte daar een opmerking tegen mij van. Puntje was alleen dat hij zijn opmerking in het Italiaans maakte, een taal die ik niet beheers. Doordat het Spaans en Italiaans heel erg op elkaar lijkt begreep ik wel wat hij bedoelde en toen ik in het Spaans antwoordde begreep hij mij ook. Zo hadden we toch nog een soort van gesprek. Daarna gingen we ieder onze eigen weg door het museum maar kwamen we elkaar telkens tegen, wat heel grappig was.

Op de tweede verdieping was een bijzonder kunstwerk van een familie die zich in deze techniek had gespecialiseerd. Het was een reliëf van wax gemaakt op glas. Heel bijzonder en het zag er bijzonder gecompliceerd uit. Hier begon een meneer in het Spaans tegen mij te praten over het kunstwerk. Natuurlijk gingen we daarna beiden onze eigen weg terwijl we elkaar telkens weer tegen kwamen.

Woensdag kreeg ik zwemles. En ja, ik kan al zwemmen. En nee, het is geen grap. Ik kreeg echt zwemles. Op woensdag heb ik meer tijd na school doordat de kinderen bij opa en oma zijn, dus de woensdag is omgedoopt tot mijn zwemdag. Ik was al een poosje bezig toen een meneer mij vertelde dat ik verkeerd zwem. Nou kan ik alleen maar de schoolslag, dus iedereen doet de borstcrawl, rugcrawl, vlinderslag en andere ingewikkelde dingen en ik zwem braaf driekwartier op dezelfde manier. Kennelijk doe ik zelfs dat niet goed want volgens de meneer was mijn houding heel slecht voor mijn nek. Ik hou altijd mijn hoofd boven water, nou doet in Nederland in het zwembad iedereen dat tijdens het baantjes zwemmen dus ik heb nooit geweten dat dat helemaal verkeerd is. Volgens de meneer moet ik tijdens mijn slagen met mijn hoofd onder water, dat was gemakkelijker en beter voor mijn houding. Zwemmen vond ik mentaal altijd fijn omdat ik in ieder geval het idee had dat ik aan het bewegen was zonder echt heel erg moe te worden en het idee te hebben dat ik intensief aan het sporten was. Door te zwemmen met mijn hoofd onder water had ik echter wel het idee dat ik intensief aan het sporten was. Dit verklaard wel waarom ik een berenhonger had toen ik thuiskwam.

Ik was nog maar net thuis toen de bel ging. Het was oma die op de stoep stond samen met de kinderen. Normaal gesproken komen ze pas om 18u op zijn vroegst thuis en nu was het pas 16u. Mijn lunch was nog maar net uit de magnetron en ik schoot al bijna in de stress maar er was niets aan de hand. Oma zou bij de kinderen blijven tot 17u en daarna moesten ze naar catechisatie. Om 19u ongeveer zouden ze weer terug komen en daarna hoefde ik pas te werken. Om half acht waren ze nog niet thuis en om kwart voor acht vertelde Patricia me dat de kinderen al bij hun neefje en nichtjes hadden gegeten en dat zij en Carlos daarheen zouden gaan voor een glas wijn dus ik was de rest van de avond ook vrij. Vanaf half negen was er een intercambio van de organisatie waar ik ook al een keer eerder was geweest, Madrid Babel, en ik besloot daar nog een keer heen te gaan om mijn Spaans in praktijk te brengen en meer te oefenen.

Donderdag was de eerste dag van de vakantie voor de kinderen waardoor ik eerder moest beginnen met werken. Pablo was bij een vriendje aan het spelen waardoor ik alleen Carlota onder mijn hoede hoefde te nemen. Omdat het vakantie is, hebben we tijd om leuke dingen te doen. Voor vandaag stond een bezoekje aan de bioscoop op het programma. De bioscoop is in Palacio del Hielo, dichtbij, waar we van te voren samen nog wat hebben gedronken. Daarna was het tijd voor de film, Atrapa la bandera.

Atrapa la bandera is een Spaanse animatiefilm en gaat over een jongen genaamd Mike. Zijn opa werkte voor de NASA en zou mee naar de maan. Een paar dagen voor vertrek naar de maan kon hij echter niet meer mee. Hij raakte daarna in isolement en verliet zijn huis. Mike’s vader werkt nu ook voor de NASA maar heeft geen contact met de opa, die in een tehuis voor gepensioneerde astronauten woont. Natuurlijk was er een slechterik in de film. Deze slechterik liet de mensen via een televisiekanaal weten dat de eerste reis naar de maan in scene was gezet en dat er helemaal geen Amerikaanse vlag op de maan staat. Hij had daarom een raket gebouwd om een nieuwe reis naar de maan te maken zodat hij de eerste mens zou zijn en kon bewijzen dat de vorige landing in scene was gezet. De NASA kon dit natuurlijk niet laten gebeuren en plande ook een reis naar de maan. Dit keer met de vader van Mike als leider. De slechterik wilde dit voorkomen en zorgde voor een ongeluk waardoor de vader zijn been brak en niet meer mee kon. Mike besloot dat iemand van zijn familie naar de maan moest, immers zijn opa en zijn vader zouden eigenlijk gaan, omdat die niet konden besloot hij om de raket binnen te sluipen en mee te gaan naar de maan. Samen met zijn twee beste vrienden bedacht hij een plan om dit te verwezenlijken. Zoals altijd waren er obstakels maar het was een heel erg leuke en grappige film. En ik begreep bijna alles.

Carlota en ik waren net klaar met de douche en tafeldekken toen Pablo en Carlos thuiskwamen. Pablo had buiten gespeeld en zijn kleren en schoenen waren behoorlijk vies. Hij voelde zich hier een beetje schuldig over en was (mede daardoor) lichtelijk uit zijn doen. Het was ook al laat en hij moest nog douchen. Net toen we wilden beginnen met het föhnen van zijn haar kwam Carlos vertellen dat het avondeten klaar was, maar ja, wij waren nog niet zo ver. In het begin wilde Pablo niet zoveel praten maar na een aantal vragen begon hij enthousiast te vertellen over zijn dag terwijl ik zijn haar aan het föhnen was en hij ondertussen aan mijn vest aan het frunniken was.

De tweede vakantiedag gingen de kinderen met oma mee. Eerst waren ze ’s ochtends naar de nieuwe tentoonstelling van Munch geweest in het Thyssen museum. Munch is een Noorse schilder en vooral bekend van zijn schilderij ‘de Schreeuw’. De tentoonstelling ging vooral over zijn andere, minder bekende, werken. Volgens Pablo moest ik er zeker heen gaan. Daarna hadden ze in een restaurant gegeten en na het eten waren ze naar de bioscoop geweest. Een druk programma dus. Toen de kinderen om half 7 thuis kwamen, gingen Carlos en Patricia net naar het theater. Mijn werk bestond vrijdag dus eigenlijk alleen maar uit zorgen dat de kinderen onder de douche gingen, iets aten en in bed kwamen.
Om iets meer van de stad Madrid te zien, iets meer over de stad te leren en mijn Spaans te oefenen ging ik mee met de Spaanse versie van de gratis wandeltocht. Zo heel veel meer van de stad heb ik helaas niet gezien, maar ik heb wel meer geleerd. En ik heb mijn Spaans geoefend. Tijdens de tocht heb ik Duits meisje leren kennen die hier voor haar master is. Haar Spaans is ontzettend goed en we hebben dan ook alleen maar in die taal gepraat. Na de tocht besloten we nog ergens te gaan lunchen.

Hannah wilde bijna afzeggen voor onze afspraak ’s avonds omdat het zo’n eind weg was (Isaac had de plek bedacht, dicht bij zijn huis maar voor ons ontzettend onhandig). Uiteindelijk ben ik eerst naar Hannah’s huis gelopen, hebben we daar thee gedronken, liepen we door naar het treinstation en met de trein was het een half uurtje. Isaac had nog een Duitse intercambio vriend uitgenodigd, Philip, die uiteindelijk met drie andere Duitse vrienden anderhalf uur te laat kwam. En dan zijn de Spanjaarden niet punctueel. Allemaal zijn ze hier via Erasmus, maar ze zijn wel allemaal ouder dan de gemiddelde Erasmus-student. Die zijn normaal gesproken ongeveer 20, maar voor deze mensen waarvan ik natuurlijk de namen alweer ben vergeten was het de laatste kans en bleken ze zelfs ouder te zijn dan ik. Wel een jaartje, maar toch was ik lichtelijk verbaasd. Alhoewel de meeste mensen ook altijd verbaasd zijn als ik mijn leeftijd vertel terwijl ik hier werk als au-pair. De gemiddelde leeftijd van een au-pair is namelijk ongeveer 19.

De bar waar we waren was een soort tapasbar. Als je drinken bestelde kon je daar gratis nog een tapas bestellen. Als je met een groep groter dan drie was kon je twee verschillende soorten tapas bestellen, met een groep kleiner dan drie moest je met zijn allen eentje kiezen.
Wat was ik blij dat de klok een uur achteruit werd gezet zodat we een uur langer konden slapen. Zondag was namelijk de dag voor een stedentrip naar Toledo.

Tijdens ons kopje koffie leerden Claire, Hannah en ik een groep volwassen kennen die aan de tafeltjes naast ons zaten. Er waren een aantal mannen uit Colombia (woonachtig in Miami) en een aantal Austarlische ouders. Samen met een groep kinderen van de voetbalacedemie uit Australië waren ze hier voor een voetbalreis van 12 dagen. Ze waren begonnen in Barcelona en vanaf daar ging de reis naar Madrid. Natuurlijk werd er tijdens de reis ook een bezoekje gebracht aan enkele voetbalwedstrijden. Volgens Claire zou haar vriend ongeveer een moord doen om met zo’n reis mee te mogen, ik denk het ook wel iets is voor mijn zusje en Hannah wilde zelf wel heel graag mee.

De rest van de dag hebben we voornamelijk rondgeslenterd, Toledo is daar een zeer geschikte stad voor met al haar smalle straatjes, vele kerken en Middeleeuwse uiterlijk. Het was daarnaast ook nog heerlijk weer. Het was wel heel gek om te bedenken dat Toledo vroeger de hoofdstad was van Spanje. Het is zo ontzettend anders en kleiner dan Madrid. Het is wel een van de oudste steden van Spanje en staat ook op de Unesco Werelderfgoedlijst. Vanaf Madrid is het maar een uurtje met de bus en het is ontzettend fijn om af en toe de drukke stad te verlaten. Er waren ontzettend veel toeristen, maar door veel rond te slenteren en door de smalle straatjes te verkennen in plaats van alleen maar naar de toeristische plekken te gaan ontsnapten we ook in Toledo aan de toeristische drukte.